Πώς η Λιτότητα σκοτώνει, κυριολεκτικά

Νέα και ειδήσεις που πρέπει να γνωρίζουν οι Πειρατές.
Απάντηση
Κομπειλάδας
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 4128
Εγγραφή: 19 Φεβ 2012, 16:58
Τοποθεσία: Σουρωτή, Βασιλικά, Θέρμης
Επικοινωνία:

Πώς η Λιτότητα σκοτώνει, κυριολεκτικά

Δημοσίευση από Κομπειλάδας »

Ένα άρθρο από τους The NewYork Times στα "The Opinion Pages".
Αρκετά μεγάλο σε μήκος αλλά και πολύ ουσιώδες και περιεκτικό.
(Αν βρω χρόνο θα κάνω μια προσπάθεια να το μεταφράσω και να το βάλω στο Παπαγαλάκι... Αν...)

How Austerity Kills
By DAVID STUCKLER and SANJAY BASU, Published: May 12, 2013
Εικόνα

EARLY last month, a triple suicide was reported in the seaside town of Civitanova Marche, Italy. A married couple, Anna Maria Sopranzi, 68, and Romeo Dionisi, 62, had been struggling to live on her monthly pension of around 500 euros (about $650), and had fallen behind on rent.

Because the Italian government’s austerity budget had raised the retirement age, Mr. Dionisi, a former construction worker, became one of Italy’s esodati (exiled ones) — older workers plunged into poverty without a safety net. On April 5, he and his wife left a note on a neighbor’s car asking for forgiveness, then hanged themselves in a storage closet at home. When Ms. Sopranzi’s brother, Giuseppe Sopranzi, 73, heard the news, he drowned himself in the Adriatic.

The correlation between unemployment and suicide has been observed since the 19th century. People looking for work are about twice as likely to end their lives as those who have jobs.

In the United States, the suicide rate, which had slowly risen since 2000, jumped during and after the 2007-9 recession. In a new book, we estimate that 4,750 “excess” suicides — that is, deaths above what pre-existing trends would predict — occurred from 2007 to 2010. Rates of such suicides were significantly greater in the states that experienced the greatest job losses. Deaths from suicide overtook deaths from car crashes in 2009.

If suicides were an unavoidable consequence of economic downturns, this would just be another story about the human toll of the Great Recession. But it isn’t so. Countries that slashed health and social protection budgets, like Greece, Italy and Spain, have seen starkly worse health outcomes than nations like Germany, Iceland and Sweden, which maintained their social safety nets and opted for stimulus over austerity. (Germany preaches the virtues of austerity — for others.)

As scholars of public health and political economy, we have watched aghast as politicians endlessly debate debts and deficits with little regard for the human costs of their decisions. Over the past decade, we mined huge data sets from across the globe to understand how economic shocks — from the Great Depression to the end of the Soviet Union to the Asian financial crisis to the Great Recession — affect our health. What we’ve found is that people do not inevitably get sick or die because the economy has faltered. Fiscal policy, it turns out, can be a matter of life or death.

At one extreme is Greece, which is in the middle of a public health disaster. The national health budget has been cut by 40 percent since 2008, partly to meet deficit-reduction targets set by the so-called troika — the International Monetary Fund, the European Commission and the European Central Bank — as part of a 2010 austerity package. Some 35,000 doctors, nurses and other health workers have lost their jobs. Hospital admissions have soared after Greeks avoided getting routine and preventive treatment because of long wait times and rising drug costs. Infant mortality rose by 40 percent. New H.I.V. infections more than doubled, a result of rising intravenous drug use — as the budget for needle-exchange programs was cut. After mosquito-spraying programs were slashed in southern Greece, malaria cases were reported in significant numbers for the first time since the early 1970s.

In contrast, Iceland avoided a public health disaster even though it experienced, in 2008, the largest banking crisis in history, relative to the size of its economy. After three main commercial banks failed, total debt soared, unemployment increased ninefold, and the value of its currency, the krona, collapsed. Iceland became the first European country to seek an I.M.F. bailout since 1976. But instead of bailing out the banks and slashing budgets, as the I.M.F. demanded, Iceland’s politicians took a radical step: they put austerity to a vote. In two referendums, in 2010 and 2011, Icelanders voted overwhelmingly to pay off foreign creditors gradually, rather than all at once through austerity. Iceland’s economy has largely recovered, while Greece’s teeters on collapse. No one lost health care coverage or access to medication, even as the price of imported drugs rose. There was no significant increase in suicide. Last year, the first U.N. World Happiness Report ranked Iceland as one of the world’s happiest nations.

Skeptics will point to structural differences between Greece and Iceland. Greece’s membership in the euro zone made currency devaluation impossible, and it had less political room to reject I.M.F. calls for austerity. But the contrast supports our thesis that an economic crisis does not necessarily have to involve a public health crisis.

Somewhere between these extremes is the United States. Initially, the 2009 stimulus package shored up the safety net. But there are warning signs — beyond the higher suicide rate — that health trends are worsening. Prescriptions for antidepressants have soared. Three-quarters of a million people (particularly out-of-work young men) have turned to binge drinking. Over five million Americans lost access to health care in the recession because they lost their jobs (and either could not afford to extend their insurance under the Cobra law or exhausted their eligibility). Preventive medical visits dropped as people delayed medical care and ended up in emergency rooms. (President Obama’s health care law expands coverage, but only gradually.)

The $85 billion “sequester” that began on March 1 will cut nutrition subsidies for approximately 600,000 pregnant women, newborns and infants by year’s end. Public housing budgets will be cut by nearly $2 billion this year, even while 1.4 million homes are in foreclosure. Even the budget of the Centers for Disease Control and Prevention, the nation’s main defense against epidemics like last year’s fungal meningitis outbreak, is being cut, by at least $18 million.

To test our hypothesis that austerity is deadly, we’ve analyzed data from other regions and eras. After the Soviet Union dissolved, in 1991, Russia’s economy collapsed. Poverty soared and life expectancy dropped, particularly among young, working-age men. But this did not occur everywhere in the former Soviet sphere. Russia, Kazakhstan and the Baltic States (Estonia, Latvia and Lithuania) — which adopted economic “shock therapy” programs advocated by economists like Jeffrey D. Sachs and Lawrence H. Summers — experienced the worst rises in suicides, heart attacks and alcohol-related deaths.

Countries like Belarus, Poland and Slovenia took a different, gradualist approach, advocated by economists like Joseph E. Stiglitz and the former Soviet leader Mikhail S. Gorbachev. These countries privatized their state-controlled economies in stages and saw much better health outcomes than nearby countries that opted for mass privatizations and layoffs, which caused severe economic and social disruptions.

Like the fall of the Soviet Union, the 1997 Asian financial crisis offers case studies — in effect, a natural experiment — worth examining. Thailand and Indonesia, which submitted to harsh austerity plans imposed by the I.M.F., experienced mass hunger and sharp increases in deaths from infectious disease, while Malaysia, which resisted the I.M.F.’s advice, maintained the health of its citizens. In 2012, the I.M.F. formally apologized for its handling of the crisis, estimating that the damage from its recommendations may have been three times greater than previously assumed.

America’s experience of the Depression is also instructive. During the Depression, mortality rates in the United States fell by about 10 percent. The suicide rate actually soared between 1929, when the stock market crashed, and 1932, when Franklin D. Roosevelt was elected president. But the increase in suicides was more than offset by the “epidemiological transition” — improvements in hygiene that reduced deaths from infectious diseases like tuberculosis, pneumonia and influenza — and by a sharp drop in fatal traffic accidents, as Americans could not afford to drive. Comparing historical data across states, we estimate that every $100 in New Deal spending per capita was associated with a decline in pneumonia deaths of 18 per 100,000 people; a reduction in infant deaths of 18 per 1,000 live births; and a drop in suicides of 4 per 100,000 people.

OUR research suggests that investing $1 in public health programs can yield as much as $3 in economic growth. Public health investment not only saves lives in a recession, but can help spur economic recovery. These findings suggest that three principles should guide responses to economic crises.

First, do no harm: if austerity were tested like a medication in a clinical trial, it would have been stopped long ago, given its deadly side effects. Each nation should establish a nonpartisan, independent Office of Health Responsibility, staffed by epidemiologists and economists, to evaluate the health effects of fiscal and monetary policies.

Second, treat joblessness like the pandemic it is. Unemployment is a leading cause of depression, anxiety, alcoholism and suicidal thinking. Politicians in Finland and Sweden helped prevent depression and suicides during recessions by investing in “active labor-market programs” that targeted the newly unemployed and helped them find jobs quickly, with net economic benefits.

Finally, expand investments in public health when times are bad. The cliché that an ounce of prevention is worth a pound of cure happens to be true. It is far more expensive to control an epidemic than to prevent one. New York City spent $1 billion in the mid-1990s to control an outbreak of drug-resistant tuberculosis. The drug-resistant strain resulted from the city’s failure to ensure that low-income tuberculosis patients completed their regimen of inexpensive generic medications.

One need not be an economic ideologue — we certainly aren’t — to recognize that the price of austerity can be calculated in human lives. We are not exonerating poor policy decisions of the past or calling for universal debt forgiveness. It’s up to policy makers in America and Europe to figure out the right mix of fiscal and monetary policy. What we have found is that austerity — severe, immediate, indiscriminate cuts to social and health spending — is not only self-defeating, but fatal.

David Stuckler, a senior research leader in sociology at Oxford, and Sanjay Basu, an assistant professor of medicine and an epidemiologist in the Prevention Research Center at Stanford, are the authors of “The Body Economic: Why Austerity Kills.”
здравствуйте
Κομπειλάδας
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 4128
Εγγραφή: 19 Φεβ 2012, 16:58
Τοποθεσία: Σουρωτή, Βασιλικά, Θέρμης
Επικοινωνία:

Re: Πώς η Λιτότητα σκοτώνει, κυριολεκτικά

Δημοσίευση από Κομπειλάδας »

Ορίστε και η μετάφραση (θα την βάλω στο παπαγαλάκι, εν καιρώ):

Εισαγωγή:
Εμείς, ως Πειρατές, θα μείνουμε σε αυτές τις δυο διαπιστώσεις/διατυπώσεις που υπάρχουν μέσα στο άρθρο, που σας παρουσιάζουμε μεταφρασμένο σε αυτήν μας την δημοσίευση:

Η συσχέτιση ανάμεσα στην ανεργία και την αυτοκτονία έχει παρατηρηθεί από τον 19ο αιώνα. Οι άνθρωποι που ψάχνουν για εργασία είναι περίπου δύο φορές πιο πιθανό να τελειώσουν τις ζωές τους, από ότι εκείνοι που έχουν εργασία.

Ως μελετητές της δημόσιας υγείας και της πολιτικής οικονομίας, έχουμε παρακολουθήσει και έχουμε μείνει εμβρόντητοι καθώς οι πολιτικοί αντιμάχονται ατέλειωτα στην συζήτηση πάνω στα χρέη και τα ελλείμματα με ελάχιστο σεβασμό για το ανθρώπινο κόστος των αποφάσεών τους.

Διαβάστε το άρθρο για να βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Αναδημοσίευση με μετάφραση από: The New York Times, “How Austerity Kills” , By DAVID STUCKLER and SANJAY BASU, Published: May 12, 2013)

The New York Times
Πώς η λιτότητα σκοτώνει
από DAVID Stückler και SANJAY Basu, 12 Μαΐου του 2013

Στις αρχές του περασμένου μήνα, μια τριπλή αυτοκτονία αναφέρθηκε στην παραθαλάσσια πόλη της Civitanova Marche της Ιταλίας. Ένα παντρεμένο ζευγάρι, η Anna Maria Sopranzi, 68 ετών και ο Romeo Dionisi 62ετών, αγωνιζόταν να επιβιώσει με μια μηνιαία σύνταξη περίπου 500 ευρώ (γύρω στα $650), και είχαν μείνει πίσω στην πληρωμή του ενοικίου τους.

Επειδή ο προϋπολογισμός λιτότητας της ιταλικής κυβέρνησης είχε αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης, ο κ. Dionisi, πρώην οικοδόμος, έγινε ένας από τους Ιταλούς esodati (εξόριστους) -εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν βυθιστεί στη φτώχεια χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας. Στις 5 Απριλίου, ο ίδιος και η σύζυγός του άφησαν ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκίνητου ενός γείτονα ζητώντας συγνώμη, και στη συνέχεια απαγχονίστηκαν μόνοι τους σε ένα ντουλάπι αποθήκευσης μέσα στο σπίτι τους. Όταν ο αδελφός της κυρίας Sopranzi, ο Giuseppe Sopranzi, 73 ετών, έμαθε τα νέα, πήγε και ο ίδιος και πνίγηκε στην Αδριατική.

Η συσχέτιση ανάμεσα στην ανεργία και την αυτοκτονία έχει παρατηρηθεί από τον 19ο αιώνα. Οι άνθρωποι που ψάχνουν για εργασία είναι περίπου δύο φορές πιο πιθανό να τελειώσουν τις ζωές τους, από ότι εκείνοι που έχουν εργασία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό αυτοκτονιών, το οποίο έχει σιγά-σιγά αυξηθεί από το 2000, αυξήθηκε κι άλλο κατά τη διάρκεια και μετά την ύφεση του 2007-2009. Σε ένα νέο μας βιβλίο, εκτιμούμε ότι έχουμε μια "υπέρβαση" κατά 4.750 αυτοκτονίες -δηλαδή, περισσότεροι θάνατοι από αυτοκτονίες πάνω από τις προβλέψεις στις προ-υπάρχουσες τάσεις και εκτιμήσεις- κατά την χρονική περίοδο από το 2007 έως το 2010. Ο αριθμός αυτών των αυτοκτονιών ήταν σημαντικά μεγαλύτερος στα κράτη που αντιμετώπιζαν και τις μεγαλύτερες απώλειες σε θέσεις εργασίας. Οι θάνατοι από αυτοκτονία ξεπέρασαν σε αριθμό τους θανάτους από τα τροχαία ατυχήματα το 2009.

Αν οι αυτοκτονίες ήταν μια αναπόφευκτη συνέπεια της οικονομικής ύφεσης, αυτό θα ήταν είναι απλώς μια ακόμα παράμετρος για την απώλεια σε ανθρώπινες ζωές στην Μεγάλη Οικονομική Κρίση (Great Recession). Αλλά δεν είναι έτσι. Οι χώρες που μείωσαν τους προϋπολογισμούς της υγειονομικής και κοινωνικής προστασίας, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, έχουν δει εκ διαμέτρου χειρότερα αποτελέσματα για την υγεία των πολιτών τους από ότι χώρες όπως η Γερμανία, η Ισλανδία και η Σουηδία, οι οποίες διατήρησαν τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας και επέλεξαν να τα προστατεύουν και να τα επεκτείνουν παρ' όλη την λιτότητα. (Η Γερμανία κηρύττει τις αρετές της λιτότητας -αλλά μόνο για τους άλλους).

Ως μελετητές της δημόσιας υγείας και της πολιτικής οικονομίας, έχουμε παρακολουθήσει και έχουμε μείνει εμβρόντητοι καθώς οι πολιτικοί αντιμάχονται ατέλειωτα στην συζήτηση πάνω στα χρέη και τα ελλείμματα με ελάχιστο σεβασμό για το ανθρώπινο κόστος των αποφάσεών τους. Κατά την τελευταία δεκαετία, εξορύξαμε τεράστια σύνολα δεδομένων από όλο τον κόσμο για να καταλάβουμε το πώς τα οικονομικά, προκαλούν διαταραχές και σοκ -από τη Μεγάλη Ύφεση έως το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης και από την Ασιατική χρηματοοικονομική κρίση μέχρι την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση- και επηρεάζουν την υγεία μας. Αυτό που βρήκαμε είναι ότι οι άνθρωποι δεν αρρωσταίνουν ή δεν πεθαίνουν αναπόφευκτα, επειδή η οικονομία επιβραδύνεται. Η δημοσιονομική πολιτική, αποδεικνύεται, τελικά ότι μπορεί να είναι το ουσιαστικό ζήτημα για την ζωή ή τον θάνατο.

Στο ένα άκρο είναι Ελλάδα, η οποία είναι περίπου στη μέση της καταστροφής για την δημόσια υγεία. Ο εθνικός προϋπολογισμός για την υγεία έχει μειωθεί κατά 40 τοις εκατό από το 2008, εν μέρει για την κάλυψη των στόχων και για την μείωση του ελλείμματος που έχουν τεθεί από τη λεγόμενη τρόικα -το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- και ως μέρος ενός πακέτου λιτότητας για το 2010. Περίπου 35.000 γιατροί, νοσηλευτές και άλλοι επαγγελματίες στον χώρο της υγείας έχουν χάσει τη δουλειά τους. Οι εισαγωγές στα νοσοκομεία έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, αφού οι Έλληνες αποφεύγουν να κάνουν τις εξετάσεις ρουτίνας και τις προληπτικές θεραπείες λόγω του μεγάλου χρόνου αναμονής και της αύξησης του κόστους των εξετάσεων και των φαρμάκων. Η βρεφική θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 40 τοις εκατό. Οι νέες Η.Ι. V. λοιμώξεις (τα νέα κρούσματα AIDS) υπερδιπλασιάστηκαν, λόγω της αύξησης των ναρκωτικών ενδοφλέβιας χρήσης -αφού και ο προϋπολογισμός για τα προγράμματα παροχής σε βελόνες κόπηκε και αυτός. Με τα προγράμματα ψεκασμού για τα κουνούπια να περικόπτονται κατά πολύ στη νότια Ελλάδα, ήδη αναφέρθηκαν περιπτώσεις ελονοσίας σε σημαντικούς αριθμούς για πρώτη φορά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Σε αντίθεση, η Ισλανδία κατάφερε να αποφύγει μια καταστροφή της δημόσιας υγείας της, ακόμη και αν έφτασε σχεδόν στο χείλος της καταστροφής το 2008, με την μεγαλύτερη τραπεζική κρίση στην ιστορία της, σε σχέση και με το μέγεθος της οικονομίας της. Έφτασε εκεί μετά την χρεωκοπία στις τρεις κύριες εμπορικές της τράπεζες, με το συνολικό χρέος να έχει φτάσει στα ύψη, την ανεργία να έχει αυξηθεί στο εννεαπλάσιο, και με την αξία του νομίσματός της, της κορόνας, να έχει καταρρεύσει. Η Ισλανδία έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα από το 1976, που ζήτησε την διάσωσή της από το ΔΝΤ. Αλλά αντί της διάσωσης των τραπεζών και την περικοπή των προϋπολογισμών, όπως απαίτησε το ΔΝΤ, οι πολιτικοί της Ισλανδίας έκαναν ένα ριζοσπαστικό βήμα: έβαλαν τα μέτρα της λιτότητας σε ψηφοφορία. Με δύο δημοψηφίσματα, το 2010 και το 2011, οι Ισλανδοί ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία και αποφάσισαν να πληρώσουν τους ξένους πιστωτές τους σταδιακά, και όχι όλα με τη μία μέσω της λιτότητας. Η οικονομία της Ισλανδίας έχει σε μεγάλο βαθμό ανακάμψει, ενώ η Ελλάδα παραπαίει προς την κατάρρευση. Κανείς δεν έχασε την ασφαλιστική του κάλυψη υγείας ή την πρόσβαση σε φάρμακα εκεί, ακόμη και όταν οι τιμές των εισαγόμενων φαρμάκων αυξήθηκαν. Δεν υπήρξε σημαντική αύξηση στις αυτοκτονίες. Πέρυσι, η πρώτη U.N. World Happiness Report (Παγκόσμια Έκθεση του ΟΗΕ για την Ευτυχία) κατέταξε την Ισλανδία ως μία από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου.

Οι σκεπτικιστές θα επισημάνουν τις διαρθρωτικές διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισλανδία. Η προσχώρηση της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ έκανε την υποτίμηση του νομίσματος αδύνατη, και είχε λιγότερο πολιτικό χώρο για να απορρίψει το αίτημα του ΔΝΤ για λιτότητα. Όμως η αντιπαράθεση αυτών των δύο χωρών, υποστηρίζει την θέση μας ότι, η οικονομική κρίση δεν είναι αναγκαστικό να συνοδεύεται και από μια κρίση στην δημόσια υγεία.

Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αρχικά, το 2009 το πακέτο κινήτρων στήριζε το δίχτυ ασφαλείας. Αλλά υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια -πέρα από το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών- οι τάσεις της υγείας επιδεινώνονται. Οι συνταγές για τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Τα τρία τέταρτα ενός εκατομμυρίου ανθρώπων (ιδιαίτερα οι εκτός εργασίας νέοι άνδρες), έχουν μετατραπεί σε ευκαιριακούς υπερ-καταναλωτές οινοπνεύματος. Πάνω από πέντε εκατομμύρια Αμερικανοί έχασαν την πρόσβαση τους στην υγειονομική περίθαλψη κατά την διάρκεια της ύφεσης, επειδή έχασαν τη δουλειά τους (και είτε δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να επεκτείνουν την ασφάλεια τους βάσει του νόμου Cobra ή έχουν εξαντλήσει την επιλεξιμότητα τους). Οι προληπτικές ιατρικές επισκέψεις μειώθηκαν και καθώς οι άνθρωποι καθυστερούσαν την προληπτική ιατρική τους περίθαλψη, κατέληξαν στα επείγοντα περιστατικά (Ο νόμος για την υγεία του προέδρου Ομπάμα επεκτείνει την κάλυψη, αλλά μόνο σταδιακά).

Τα $85 δισεκατομμύρια “δεσμεύσεις”, που ξεκίνησαν την 1η Μαρτίου θα μειώσουν τις επιδοτήσεις για διατροφή σε περίπου 600.000 έγκυες γυναίκες, νεογνά και βρέφη από το τέλος του έτους. Οι προϋπολογισμοί για τις κρατικά επιδοτούμενες κατοικίες θα μειωθούν κατά σχεδόν 2 δισ. δολάρια το τρέχον έτος, ενώ υπάρχουν ήδη 1,4 εκατομμύρια σπίτια υπό κατάσχεση. Ακόμη και ο προϋπολογισμός των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, η κύρια άμυνα του έθνους κατά των επιδημιών, όπως στα ξεσπάσματα επιδημιών μηνιγγίτιδας του περασμένου έτους, κόβεται, κατά τουλάχιστον 18 εκατομμύρια δολάρια.

Για να ελέγξουμε την υπόθεσή μας ότι, η λιτότητα είναι θανατηφόρα, έχουμε αναλύσει στοιχεία και από άλλες περιοχές και από άλλες εποχές. Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, η οικονομία της Ρωσίας κατέρρευσε. Η φτώχεια αυξήθηκε και το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και σε ηλικία εργασίας ανδρών. Αλλά αυτό δεν συνέβη παντού στην πρώην σοβιετική επικράτεια. Η Ρωσία, το Καζακστάν και τα κράτη της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία) -τα οποία εφάρμοσαν την οικονομική “θεραπεία του σοκ”, με προγράμματα που συνιστώνται από οικονομολόγους όπως ο Jeffrey D. Sachs και ο Lawrence H. Summers- βίωσαν τις χειρότερες αυξήσεις σε αυτοκτονίες, καρδιακές προσβολές και θανάτους που σχετίζονται με την κατανάλωση αλκοόλ.

Χώρες όπως η Λευκορωσία, η Πολωνία και η Σλοβενία που εφάρμοσαν μια διαφορετική, σταδιακή προσέγγιση, που υποστηρίζονται από οικονομολόγους όπως ο Joseph E. Stiglitz και του πρώην ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Οι χώρες αυτές ιδιωτικοποίησαν τις κρατικά ελεγχόμενες οικονομίες τους σε στάδια και είδαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα για την υγεία από ότι οι γειτονικές τους χώρες που επέλεξαν τις μαζικές άμεσες ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις, οι οποίες προκάλεσαν σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές αναταραχές.

Όπως και με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και η ασιατική οικονομική κρίση του 1997, προσφέρετε για την μελέτη περιπτώσεων -σε ισχύ, ως ένα φυσικό πείραμα- που αξίζουν να εξεταστούν. Η Ταϊλάνδη και η Ινδονησία, η οποίες υποβλήθηκαν σε σκληρά σχέδια λιτότητας που τους επέβαλλε το ΔΝΤ, έζησαν μαζική πείνα και απότομη αύξηση των θανάτων από λοιμώδεις νόσους στους πληθυσμούς τους, ενώ η Μαλαισία, η οποία αντιστάθηκε στις συμβουλές του ΔΝΤ, διατήρησε την υγεία των πολιτών της. Το 2012, το ΔΝΤ ζήτησε επισήμως συγγνώμη για το χειρισμό της κρίσης, και παραδέχθηκε πως η εκτίμηση της ζημίας που προκλήθηκε από τις συστάσεις της, μπορεί να ήταν και τρεις φορές μεγαλύτερη από ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί.

Η εμπειρία της Αμερικής στην ύφεση, είναι επίσης διαφωτιστική. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, τα ποσοστά θνησιμότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώθηκαν κατά περίπου 10 τοις εκατό. Το ποσοστό των αυτοκτονιών στην πραγματικότητα αυξήθηκε μεταξύ του 1929, όταν η χρηματιστηριακή αγορά κατέρρευσε, και το 1932, όταν ο Franklin D. Roosevelt εξελέγη πρόεδρος. Όμως, η αύξηση των αυτοκτονιών αντισταθμίστηκε περισσότερο από την λεγόμενη “επιδημιολογική μετάβαση” -λόγω των βελτιώσεων στην υγιεινή και την μείωση των θανάτων από μολυσματικές ασθένειες όπως η φυματίωση, η πνευμονία και η γρίπη- και από μια απότομη πτώση των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων, καθώς οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά πλέον να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητα τους. Συγκρίνοντας τα ιστορικά στοιχεία μεταξύ των κρατών, εκτιμούμε ότι για κάθε $100 που ξοδεύονται σε νέες δαπάνες κατά κεφαλήν, συσχετίζονται με μείωση των θανάτων από πνευμονία κατά 18 ανά 100.000 άτομα. Μείωση των θανάτων στα παιδιά στους 18 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις. Και μια πτώση στις αυτοκτονίες, στις 4 ανά 100.000 άτομα.

Η έρευνά μας δείχνει ότι η επένδυση $1 σε προγράμματα δημόσιας υγείας μπορεί να αποφέρει μέχρι και $3 σε οικονομική ανάπτυξη. Οι δημόσιες επενδύσεις για την υγεία όχι μόνο σώζουν ζωές στην διάρκεια της ύφεσης, αλλά μπορεί να βοηθήσουν και στην επιτάχυνση της οικονομικής ανάκαμψης. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι είναι τρεις οι αρχές που θα πρέπει να κατευθύνουν τις απαντήσεις στην αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων.

Κατ 'αρχάς, “μην κάνεις κακό”: αν η λιτότητα δοκιμαζόταν σαν να ήταν ένα φάρμακο σε κλινικές δοκιμές, θα την είχαν σταματήσει εδώ και πολύ καιρό, δεδομένου ότι έχει θανάσιμες παρενέργειες. Κάθε έθνος πρέπει να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο, αυτοτελές Γραφείο Ευθύνης για την Υγεία, που θα στελεχώνεται από επιδημιολόγους και οικονομολόγους, για να αξιολογεί τις επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών από την εφαρμογή των δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών.

Δεύτερον, “την αντιμετώπιση της ανεργίας”, σαν να ήταν μια πραγματική πανδημία. Η ανεργία είναι η κύρια αιτία της κατάθλιψης, του άγχους, του αλκοολισμού και αυτοκτονικού ιδεασμού. Οι πολιτικοί στη Φινλανδία και τη Σουηδία, βοήθησαν στην πρόληψη της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών κατά τη διάρκεια της ύφεσης, επενδύοντας σε “ενεργά προγράμματα στην αγορά εργασίας” που στόχευαν στους πρόσφατα ανέργους και που τους βοηθούσαν να βρουν δουλειά γρήγορα, με καθαρά οικονομικά οφέλη.

Τέλος, “να επεκτείνονται οι επενδύσεις στη δημόσια υγεία”, όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Το κλισέ ότι ένα γραμμάριο πρόληψης αξίζει όσο ένα κιλό θεραπείας, συμβαίνει να είναι αληθινό. Είναι πολύ πιο ακριβός ο έλεγχος μιας επιδημίας σε εξέλιξη, από το να την αποτρέψουμε να συμβεί. Η Νέα Υόρκη ξόδεψε $1 δις στα μέσα της δεκαετίας του 1990 για να ελέγξει την εξάπλωση των ανθεκτικών βακίλων στα φάρμακα κατά της φυματίωσης. Τα ανθεκτικά στα φάρμακα στελέχη προέκυψαν από την αποτυχία της πόλης να εξασφαλίσει στους χαμηλού εισοδήματος ασθενείς με φυματίωση να ολοκληρώσουν την θεραπεία τους με τα φθηνά φάρμακα κοινόχρηστης ονομασίας για τα αρχικά στελέχη της αρρώστιας.

Κάποιος δεν χρειάζεται να είναι ένας οικονομικός ιδεολόγος -και εμείς σίγουρα δεν είμαστε- για να αναγνωρίσει ότι η τιμή της λιτότητας κοστολογείται σε ανθρώπινες ζωές. Δεν είναι ελαφρυντικό η επίκληση σε κακές πολιτικές αποφάσεις του παρελθόντος ή η απαίτηση για μια καθολική άφεση χρέους. Είναι στο χέρι τους, οι υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στην Αμερική και την Ευρώπη, να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό μείγμα της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Εμείς αυτό που βρήκαμε είναι ότι, η λιτότητα -η σοβαρή, η άμεση και με αδιάκριτες περικοπές στις κοινωνικές και υγειονομικές δαπάνες- δεν είναι μόνο αυτοκαταστροφική, αλλά είναι και μοιραία.

Ο David Stuckler, επικεφαλής της έρευνας στην κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και ο Sanjay Basu, βοηθός καθηγητής της ιατρικής και επιδημιολόγος στο Κέντρο Έρευνας και Πρόληψης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, είναι οι συγγραφείς του βιβλίου “The Body Economic: Why Austerity Kills”.
здравствуйте
Απάντηση

Επιστροφή στο “Επικαιρότητα”