Για μένα το "κατά συνείδηση" που υπάρχει στο Σύνταγμα μεταφράζεται/ερμηνεύεται ως εξής:
- Ο βουλευτής είναι εκτελεστικό όργανο της βάσης (των ψηφοφόρων του αλλά και του λαού γενικότερα),
- Εκπροσωπεί με τις αποφάσεις του στο νομοθετικό όργανο, την βουλή (νομοθετική εξουσία), αντί του λαού για νόμους που αφορούν τον λαό,
- Σε καμιά των περιπτώσεων δεν επιδέχεται «κομματική πειθαρχία» ή «κομματική γραμμή» παρά μόνο πειθαρχία στην βάση και στην «λαϊκή γραμμή» από τους πολίτες που εκπροσωπεί,
- Αντί να βρίσκονται μέσα στην βουλή οι χιλιάδες των ψηφοφόρων του, βρίσκεται αυτός και τους εκπροσωπεί/αντιπροσωπεύει, οπότε αν αποφασίζει αντίθετα από τον λαό απλά δεν λειτουργεί ως βουλευτής και εκπρόσωπος αλλά ως άτομο/ιδιώτης που βρέθηκε σε θέση εξουσίας και αποφασίζει από μόνος του χωρίς να υπολογίζει αυτούς που τον έβαλαν σε αυτή την θέση (καταχράται το αιρετό αξίωμα του) δηλ. ότι συμβαίνει τα τελευταία 30+ χρόνια της μεταπολίτευσης εκτός ελαχίστων περιπτώσεων (ίσως και καμίας),
- Κάθε του απόφαση θα έπρεπε κανονικά να απορρέει από ένα «μίνι δημοψήφισμα», τουλάχιστον των ψηφοφόρων του,
- Δεν μπορεί να γίνει «δέσμευση» του με κανόνες και νόμους, παρά μόνο ηθική δέσμευση αυτή που λέει ότι «ψηφίστε με ώστε να παραβρεθώ στο κοινοβούλιο και να μεταφέρω την βούλησή σας και τις αποφάσεις σας εκεί, σαν να ήσασταν εσείς οι ίδιοι»,
- Ο αντίλογος είναι πως αν κάνει πάντα αυτό που του λένε οι ψηφοφόροι του, τότε πως θα διασφαλιστεί ότι δεν θα είναι όργανο κάποιας συντεχνίας ή κάποιου λόμπυ (βλέπε Αμερική); Μα αν έρχεται σε στενή επαφή με λομπίστες για να εξασφαλίσει ψήφους και στήριξη τότε απλά βάζει τον εαυτό του στην «υπηρεσία» τους και άρα δεν είναι πλέον βουλευτής αλλά «εμπορικός αντιπρόσωπος», κάτι σαν «υποκατάστημα» με ενισχυμένες δυνατότητες. Ειδικά αυτή η περίπτωση, για μένα, αποτελεί και μια από τις πιο επίφοβες (σε έναν ιδεατό δημοκρατικό κόσμο, βέβαια),
Όλα αυτά κάποιοι τα θεωρούν «όνειρα θερινής νυκτός» ή «ονειροβασίες», για μένα όμως είναι η «καθαρή» έννοια και ο ορισμός του βουλευτή σε μια άμεση συμμετοχική δημοκρατία.
Τέλος, επειδή κάποια πράγματα ενώ θα έπρεπε να είναι «ευκόλως εννοούμενα», θα πρέπει να λέγονται, γιαυτό συμπληρώνω:
1. Κανένα «προνόμιο» ή ειδική μεταχείριση σε πολίτες [ την λέξη «πολιτικός» την έχω καταργήσει από το λεξιλόγιο μου και την χρησημοποιώ μόνο ως βρισιά και αφού δεν βρίζω εύκολα... ] που αναλαμβάνουν ένα πολύ δύσκολο έργο ως αιρετοί βουλευτές.
2. Καμία περίπτωση παραγραφής ή «άφεσης αμαρτιών» για τους βουλευτές. Αναγκαστικός απολογισμός του έργου που έχει κάνει ένα βουλευτής σε τακτά χρονικά προς τους ψηφοφόρους του και τον λαό.
3. Διάκριση των 3 βοηθητικών εξουσιών λειτουργίας της δημοκρατίας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) πλήρης και απόλυτη. Η μόνη εξουσία που αναγνωρίζω ως υπαρκτή είναι η λαϊκή εξουσία, από αυτήν πηγάζουν όλα και σε αυτήν λογοδοτούν όλοι.
4. Ατομικά πολιτικά γραφεία σε καμιά περίπτωση.
5. Κάθε περιφέρεια έχει έναν συγκεκριμένο αριθμό βουλευτικών εδρών, όταν και άμα θέσουν υποψηφιότητα παραπάνω πειρατές από αυτές τις έδρες, τότε θα γίνεται κλήρωση για να «επιλεχθούν» τόσοι όσος είναι αυτός ο αριθμός των εδρών. Το ίδιο ισχύει και για το Ευρωψηφοδέλτιο πχ. 10 max ευρωβουλευτές βγάζει η Ελλάδα; Έχουμε >10 υποψήφιους; Τότε κλήρωση για να βγουν οι 10 που θα μπουν στο ψηφοδέλτιο του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας για τις Ευρωεκλογές (το ίδιο θα ισχύσει και στην περίπτωση που θα έχουμε ψηφοδέλτιο επικρατείας και επιπρόσθετα θα γίνεται και κλήρωση για την σειρά τοποθέτησης των ονομάτων).
6. Αν σε οποιαδήποτε στιγμή της θητείας του, ο αιρετός βουλευτής, ευρωβουλευτής, περιφερειάρχης και σύμβουλος, δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος πάρει απόφαση που δεν προέρχεται από τον λαό έχει την ηθική υποχρέωση να απολογηθεί και να παρατηθεί από το αιρετό αξίωμα του και να το επιστρέψει στον λαό.
Μπορώ να γράψω και άλλα, όμως δεν μου έρχονται τώρα… Αλλά φαντάζομαι ότι το πιάσατε το νόημα…
