Η Ευγενεια που σκοτωνει.

[bucaneros A]

http://www.ramnousia.com/2013/04/blog-p ... WffTlLNEpQ

[Vassilis Perantzakis]

Εμένα μου αρέσει η ευγένεια. Με δόντια... Η δική τους είναι απαξιωτική. Χωρίς επιχειρήματα. Προσέξτε την διαφορά...

[ekfrasi]

Δε θέλω ν'ανοίξω μεγάλη κουβέντα, αλλά και η ευγένεια και ο ευγενής (και εκείνος ο καταραμένος πληθυντικός ευγενείας) είναι "ταξικό" φαινόμενο.
Από τα αρχαία χρόνια, ευ+γένος (να μη πω ότι μου θυμίζει και την ευγονική τελικά...) και το σόι σου δηλαδή...
Οι ευγενείς λόγω μόρφωσης είχαν "τρόπους", η "πλέμπα" ως συνήθως ζήλεψε και γνωστή μιμήτρια πιθήκισε από το σεις και σας μέχρι το τσιγάρο ή το κόψιμο του στα σημερινά χρόνια*)
Αυτή η παραριά να μιλάς τον άλλον στον πληθυντικό έγινε μετά τον Οθωνα, δεν υπάρχει στην γλώσσα μας, γιατί μαζί με τον βασιλιά, δημιούργησαν και "ευγενείς" και έναν τρόπο να τους ξεχωρίζεις. (Υπάρχει κάπου μια καταπληκτική συνέντευξη του Δ. Μαρωνίτη για το θέμα της γλώσσας, αν τη βρω θα τη βάλω)
Καλά δε θα αλλάξουμε τη γλώσσα μας τώρα, έγινε, αλλά όταν ακούω τον κάθε μ@#%^ να λέει "δε σας επιτρέπω! παρακαλώ να μου μιλάτε στον πληθυντικό" μου ανάβουν κάτι περίεργα λαμπάκια και η γλώσσα μου ξεπλύνεται στον ενικό... πω πω μου θύμισε τον ε-νικο και συγχύστηκα τώρα

Έχουμε μπερδέψει στην καθημερινότητα μας τους καλούς τρόπους, την ευγένεια, την κοσμιότητα με το "δήθεν". Το άρθρο νομίζω στο "δήθεν" και στο "πουλ μουρ" αναφέρεται.


*και από προσωπική πείρα: "why do you smoke? are you poor? only the low class smoke nowdays" και απλά φύσηξα τον καπνό στη μούρη του για απάντηση

[Κομπειλάδας]

Yeap!

Επίσης, είναι σαν τα "πρωτοκλασάτα στελέχη" των κομμάτων, όταν θέλουν τα κόμματα να "πουλήσουν" κάτι στα ΜΜΕ, βγαίνουν τα "πρωτοκλασάτα στελέχη" τους στο γυαλί και αρχίζουν το κλάσιμο!!!

[Kotsos]

Και ο αντίλογος

Χαριτίνη Καρακωστάκη Η κουλτούρα της Αγένειας.

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!».

Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.
Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

πηγή: http://www.tanea.gr/opinions/all-opinio ... -ageneias/

[laskaris_vasilis]

Βρε Kotso!! Δεν μ` αφήνεις ν` αγιάσω!

«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω»
«Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε "από ημάς" συνθήκην με "έναν" κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα. Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω, άμα πεθάνω θα μου κλάσουν τον μπούτσον»

Και επειδή η ekfrasi έχει μπερδέψει, κατά την γνώμη μου, την "ευ+γονία" με την "άριστο+κρατί(ει)α", θα τολμήσω:
Η "ευγονική", αν και είναι μια διαδικασία που σιχαίνομαι, υπάρχει, εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα! Και όχι μόνο στο ανθρώπινο γένος!!!!
Κατά την γνώμη μου όμως, εδώ, μιλάμε για "αριστοκρατικά" χαρακτηριστικά!

Τέλος πάντων!
Η "κυριούλα", της οποίας την γραφή επικαλείται ο Kotsos, πως θα χαρακτήριζε τον Κύριο που ανέφερε τις δύο παραπάνω αναρτήσεις που έκανα;
Οι κρίσεις, τα σχόλια ....... οι αντιδράσεις, οι κοροϊδίες........ Δικά σας!

[bucaneros A]

Βρε Kotso!! Δεν μ` αφήνεις ν` αγιάσω!

«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω»
«Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε "από ημάς" συνθήκην με "έναν" κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα. Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω, άμα πεθάνω θα μου κλάσουν τον μπούτσον»

Και επειδή η ekfrasi έχει μπερδέψει, κατά την γνώμη μου, την "ευ+γονία" με την "άριστο+κρατί(ει)α", θα τολμήσω:
Η "ευγονική", αν και είναι μια διαδικασία που σιχαίνομαι, υπάρχει, εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα! Και όχι μόνο στο ανθρώπινο γένος!!!!
Κατά την γνώμη μου όμως, εδώ, μιλάμε για "αριστοκρατικά" χαρακτηριστικά!

Τέλος πάντων!
Η "κυριούλα", της οποίας την γραφή επικαλείται ο Kotsos, πως θα χαρακτήριζε τον Κύριο που ανέφερε τις δύο παραπάνω αναρτήσεις που έκανα;
Οι κρίσεις, τα σχόλια ....... οι αντιδράσεις, οι κοροϊδίες........ Δικά σας!

με την αδεια σου ,
http://www.youtube.com/watch?v=r6UvXnOO1u4

[Vassilis Perantzakis]

Προτιμώ να βλέπω την ευγένεια προς τους άλλους ως πολιτισμό, όχι υποταγή ή υποχρέωση. Επίσης μου αρέσει να την χρησιμοποιώ με διπλωματία. Δηλαδή έναν μέσο που μπορείς να λες στον άλλο να πάει στο διάολο με τέτοιο τρόπο ώστε να ανυπομονεί να κάνει το ταξίδι (ορισμός διπλωματίας).

[Κομπειλάδας]

Εγώ πάντως, μια Ευγενία που ήξερα στο Δημοτικό, μια χαρά κοριτσάκι ήτανε... Ούτε γυάλιζε το μάτι της, ούτε και κρατούσε απειλητικά κανένα κουζινομάχαιρο!!!

[Z53]

Μια ζωή ανορθόγραφος αυτός ο Σίμος