Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Σχολιάζουμε ενδιαφέρουσες καταχωρήσεις και απόψεις από ιστολόγια και ιστοχώρους. Δεν παραλείπουμε να αναφέρουμε την πηγή!
ekfrasi
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 2165
Εγγραφή: 28 Νοέμ 2011, 18:17
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό ekfrasi » 30 Ιαν 2013, 15:42

Ο Jeff King καθηγητής νομικής στο UCL του Λονδίνου κάνει μια κριτική στους Πειρατές.
To κείμενο είναι απο τον Οκτώβρη του '12 μεν αλλά το θεωρώ επίκαιρο.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον να την διαβάσουμε.
http://ukconstitutionallaw.org/2012/10/ ... h-pirates/
Αντιγράφω το κείμενο για όποιον βαριέται και θα βάλω μετά έστω την μετάφραση της google

Jeff King: Down with Pirates
In this post, I argue against protest voting for fringe parties that mock the conventional party systems. To some it may look liberal and progressive, but it in fact offers a false and faddish mirage of progressive action that is liable to have precisely the opposite effect. It encourages dropping out of a viable party-system at a time that joining in is exactly what’s needed.

There has been a surge of such protest voting in Europe in the last few years. The most notorious example has been the rise of the ‘Pirate Party’ in Germany, a party that originated in Sweden in 2006 . They have won seats in Nordrhein-Westfalen, Germany’s largest state (Land). They also won 15 seats on the Berlin city council on 18 September 2011. And it is feared they will enter the Bundestag in the next federal elections, having won 2% of the 5% of votes needed in the September 2009 election. Similarly, the comedian Beppe Grillo has led a party in Italy known as the Five Star Movement, which has taken a range of offices across the country. In my view, this is all a good joke gone bad. Politics is no laughing matter. We need parties that are serious, warts and all. Why so?

1. Parties offer collective intelligence and collective action

Modern government is extremely complex. Adopting policies on taxation, fiscal policy, employment strategies, and managing a legislative programme requires a lot more than gut-feelings about right and wrong. It requires comprehension of vast quantities of information, and mechanisms for processing it that are delegated and fragmented. It requires organisation. Indeed this is a key reason for the rise of political parties in the first place.

The Pirate Party proposes to rely on ‘liquid democracy’ where it would consult the preferences of its members (see http://www.piratenpartei.de/mitmachen/a ... -feedback/ or http://www.pirateparty.org.uk/wiki/Liquid_democracy). They run software called ‘liquid feedback,’ which generates real-time party member preferences on all policy issues confronted. This idea is related to a much wider problem of using direct democracy techniques in modern governance. Shall we take a straw poll on the present need for quantitative easing? Yes, me neither.

This is why we have representative democracy, and the division of labour required within political parties to have policy formed by people who know how to read the dense bits of the broadsheets. They then coordinate with each other to produce a coherent global political platform that reflects the general political principles of the party. True, that coordination and discipline may provide cover for inertia and elite access, but it also comprises vast networks of interests and channels for careful negotiation, deliberation, and the discipline required to prioritise and carry forward public policies on crucial issues.

‘Liquid democracy’ threatens to replace that with gut feelings fuelled by a cyberbalkanised media landscape.

2. Parties offer channels for compromise

Compromise sounds dirty. And since Weber coined the phrase ‘politics is the art of compromise’, politics has a dirty image as well. Some even accuse politicians of acting ‘politically’!

The criticism is wholly misguided, however. We compromise in life all the time. We do so in families at the grocery store, on holidays, and at the film shop. And we also do so in national politics, in most areas of policy. Compromise is about mutual accommodation. Entire political systems – consociational, those in perpetual coalitions, and many others – are founded upon the harmonious effects of effective compromise (see Bellamy; Braybrooke, below). Compromises are only ‘dirty’ or ‘rotten’ (see Margalit, below) if they unjustifiably violate someone’s rights, or harm the common good or welfare by comparison with the alternatives.

The Pirates are likely to undermine parties’ capacity to compromise on the right issues, and grandstand as the champions of truth and integrity in the process. It can promote a bunker mentality and gridlock in legislative bargaining. Some argue that public grandstanding (as opposed to hard bargaining) has destabilised constitution building at critical junctures in some countries’ development (see Jon Elster, “Forces And Mechanisms In The Constitution-Making Process” (1995) 45 Duke L J 364). At any rate, it will be interesting to see how the Pirate Party’s idealism evaporates if ever it would be given power over a public budget. It will then need to take collective decisions and assign someone to speak definitively with one voice for the Party. When the decisions are big, someone, ultimately, has to hold the conch.

3. Parties do offer avenues for change and protest

The constant refrain is that political parties do not offer choice. Well, choice for what? In Germany, voters can choose – and do – between five parties that span the entire political spectrum, from extreme right, to neo-liberal, to Christian Democrat, to Green, Social Democrat, to the farther left. It is ironic in fact that these protest parties have proliferated in countries with proportional representation.

Perhaps there are some issues that these parties are not taking seriously? Well obviously piracy isn’t one of them, but we shouldn’t let the costumes eclipse the fact that the movement includes serious and intelligent people with real policies and new ideas on offer. The Pirate Party characterises itself as a social-liberal or centrist party, its link to the broader political agenda. But that declared orientation leaves unanswered the obvious question of why it should be seen as different from the Social Democratic Party or Green Party. The big idea in the Pirate Party is greater Internet freedom. Is that the big single issue worthy of a new political party? No doubt it is important, but the idea that it should eclipse jobs, monetary stability, equality for women and climate change (the Greens get a hall pass) frankly beggars belief.

Even in the realm of media regulation, it pales in importance next to the impact of concentrated media ownership, and the decline of print media and conventional investigative journalism, fuelled by the rise of blogging, tabloids, and online titillation posing as news. If Pirates want to take radical action on media policy, try paying for a newspaper subscription.

There may in fact be a more troubling fact afoot. It would be interesting to ask the Pirate Party how many of its members were in fact members of any other political party in their lifetimes. (The Pirates’ Wikipedia page reports that two former Bundestag members of other parties have joined the Pirates, one of whom, Jörg Tauss, has since left for non-political reasons). Have they tried for change from within, or merely recoiled from the business suit?

Party membership has plummeted in Britain, to take one example. In 1957, one in eleven in Britain were members of a political party, whereas presently the figure has sunk to one in eighty-eight. (See generally, ‘The future of parties’ (2005) 59 Parliamentary Affairs 499 (special issue)). And let’s not even ask about trade union membership.

Is it because these parties themselves no longer offer choice? Hardly. Within all the parties, discrete camps jockey for position within the party before, during and after leadership contests. To say that this is mere ‘politics’ – a battle royale of type-A will-to-power personalities – is to deliver a crude and uninformed picture of politics. Really, what else are they supposed to do?

And there is choice even in the most mainstream parties. In the UK, the Tories teeter between highly conservative backbenchers who want to scrap the Human Rights Act 1998, withdraw from the EU and the European Convention on Human Rights, and a more pragmatic frontbench that wants to keep the Coalition alive and focus on slashing public spending and reorganising the welfare state. In the Labour Party, the dispute between Brown and Blairites, and between Ed and David Milliband, was rightly understood as more than personality politics – it was a contest between left and right tendencies in the party. In neither party is the result a winner-takes-all victory, either. The claims of the losing side remain present at all times, because if entirely ignored they can fester and destabilise the party in government or opposition, whether by backbench revolt or leadership coup.

So there are avenues for change within political parties. But one needs to join a party and vote. Of course, in any big party with a diverse membership, people will disagree about policy. To turn one’s back on the parties is ignore the need to act collectively to create change on the issues that are crucial, and to take other people’s wishes seriously. That’s serious business, and costumes aren’t welcome.
1. Προστασία της ιδιωτικής ζωής .
2. Μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για το copyright.
3. Αλλαγές στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις πατέντες.
+1. Διαφάνεια της Δημόσιας Διοίκησης.

ekfrasi
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 2165
Εγγραφή: 28 Νοέμ 2011, 18:17
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό ekfrasi » 30 Ιαν 2013, 15:42

Jeff King: Κάτω Πειρατές
Σε αυτό το post, έχω επιχειρηματολογήσει εναντίον ψήφου διαμαρτυρίας για περιθωριακών κομμάτων που κοροϊδεύει τα συμβατικά συστήματα κόμμα. Για κάποιους μπορεί να φαίνονται φιλελεύθερο και προοδευτικό, αλλά στην πραγματικότητα προσφέρει μια ψευδή και ιδιότυπο αντικατοπτρισμός της προοδευτικής ενέργεια που ενδέχεται να έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Θα ενθαρρύνει την εγκατάλειψη ενός βιώσιμου συστήματος κόμμα-σε μια εποχή που ενώνει το είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται.

Υπήρξε ένα κύμα τέτοιων ψήφου διαμαρτυρίας στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήταν η άνοδος της «Κόμμα των Πειρατών» στη Γερμανία, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε στη Σουηδία το 2006. Έχουν κερδίσει έδρες στο Nordrhein-Westfalen, το μεγαλύτερο κρατίδιο της Γερμανίας (Γη). Κέρδισαν επίσης 15 έδρες στο δημοτικό συμβούλιο Βερολίνο στις 18 Σεπτεμβρίου 2011. Και ο φόβος ότι θα εισέλθουν στην Βουλή στις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, έχοντας κερδίσει 2% στο 5% των ψήφων που απαιτούνται τον Σεπτέμβριο του 2009 εκλογές. Ομοίως, ο κωμικός Beppe Grillo έχει οδηγήσει ένα κόμμα στην Ιταλία είναι γνωστή ως το Κίνημα Πέντε Αστέρων, το οποίο έχει λάβει μια σειρά από γραφεία σε όλη τη χώρα. Κατά την άποψή μου, όλα αυτά είναι ένα καλό αστείο πάει άσχημα. Η πολιτική δεν είναι αστείο. Χρειαζόμαστε κόμματα που είναι σοβαρή, μυρμηγκιές και όλα. Γιατί έτσι;

1. Μερών προσφέρουν συλλογική νοημοσύνη και συλλογική δράση

Σύγχρονη κυβέρνηση είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Η υιοθέτηση πολιτικών για τη φορολογία, τη δημοσιονομική πολιτική, τις στρατηγικές για την απασχόληση, καθώς και τη διαχείριση ενός νομοθετικού προγράμματος απαιτεί πολύ περισσότερα από ό, τι gut-συναισθήματα για σωστό και το λάθος. Απαιτεί την κατανόηση του τεράστιες ποσότητες πληροφοριών, καθώς και τους μηχανισμούς για την επεξεργασία τους, που έχουν ανατεθεί και κατακερματισμένη. Απαιτεί οργάνωση. Πράγματι, αυτό είναι ένας βασικός λόγος για την άνοδο των πολιτικών κομμάτων στην πρώτη θέση.

Το Κόμμα των Πειρατών σκοπεύει να βασίζονται σε «υγρό δημοκρατία», όπου θα μπορούν να συμβουλεύονται τις προτιμήσεις των μελών της (βλ. http://www ή http://www.piratenpartei.de/mitmachen/a ... -feedback/ .pirateparty.org.uk / wiki / Liquid_democracy). Θα τρέχει το λογισμικό που ονομάζεται «υγρή ανάδραση», που παράγει σε πραγματικό χρόνο προτιμήσεις μέλος του κόμματος για όλα τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν πολιτικής. Αυτή η ιδέα σχετίζεται με ένα πολύ ευρύτερο πρόβλημα της χρησιμοποιώντας τεχνικές άμεσης δημοκρατίας στη σύγχρονη διακυβέρνηση. Να πάρουμε μια δημοσκόπηση άχυρο για την παρούσα ανάγκη για ποσοτική χαλάρωση; Ναι, ούτε κι εγώ.

Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και τον καταμερισμό της εργασίας που απαιτείται σε πολιτικά κόμματα να έχουν την πολιτική που σχηματίζεται από τους ανθρώπους που ξέρουν πώς να διαβάσουν τα πυκνά κομμάτια των broadsheets. Στη συνέχεια, να συντονιστούν μεταξύ τους για να παράγουν ένα συνεκτικό παγκόσμια πολιτική πλατφόρμα που αντανακλά τις γενικές πολιτικές αρχές του κόμματος. Είναι αλήθεια, ότι ο συντονισμός και η πειθαρχία μπορεί να παρέχει κάλυψη για την αδράνεια και την πρόσβαση ελίτ, αλλά περιλαμβάνει επίσης τεράστια δίκτυα των συμφερόντων και των καναλιών για την προσεκτική διαπραγμάτευση, συζήτηση, και την πειθαρχία που απαιτείται να δοθεί προτεραιότητα και να μεταφέρουν τις δημόσιες πολιτικές σε κρίσιμα ζητήματα.

«Υγρό δημοκρατία» απειλεί να αντικαταστήσει ότι με τα συναισθήματα του εντέρου που τροφοδοτείται από μια cyberbalkanised τοπίο των μέσων ενημέρωσης.

2. Μερών προσφέρουν τα κανάλια για συμβιβασμό

Συμβιβασμός ακούγεται βρώμικο. Και δεδομένου ότι Weber έπλασε τη φράση «η πολιτική είναι η τέχνη του συμβιβασμού», η πολιτική έχει ένα βρώμικο εικόνας, καθώς και. Κάποιοι κατηγορούν ακόμα και οι πολιτικοί ενεργούν «πολιτικά»!

Η κριτική είναι εντελώς λανθασμένη, όμως. Έχουμε θέσει σε κίνδυνο τη ζωή όλο το χρόνο. Αυτό το κάνουμε σε οικογένειες στο μανάβικο, στις διακοπές, και στο κατάστημα ταινία. Και εμείς επίσης να κάνουμε τόσο στην εθνική πολιτική, στους περισσότερους τομείς της πολιτικής. Ο συμβιβασμός είναι περίπου αμοιβαίας προσαρμογής. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - consociational, οι συμμαχίες στην αέναη, και πολλά άλλα - που ιδρύθηκε από τις αρμονικές αποτελέσματα της αποτελεσματικής συμβιβασμού (βλ. Bellamy? Braybrooke, παρακάτω). Οι συμβιβασμοί είναι μόνο «βρώμικα» ή «σάπιο» (βλ. Margalit, παρακάτω) αν παραβιάζει αδικαιολόγητα τα δικαιώματα κάποιου, ή να βλάψει το κοινό καλό ή την καλή διαβίωση σε σύγκριση με τις εναλλακτικές λύσεις.

Οι πειρατές είναι πιθανό να υπονομεύουν την ικανότητα των μερών να συμβιβαστεί στα σωστά ζητήματα, και ως εξέδρα των πρωταθλητών της αλήθειας και την ακεραιότητα της διαδικασίας. Μπορεί να προωθήσουν μια νοοτροπία καταφύγιο και σε νομοθετικό αδιέξοδο διαπραγματεύσεων. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι δημόσιες grandstanding (σε αντίθεση με το σκληρό παζάρι) έχει αποσταθεροποιήσει σύνταγμα κτίριο σε κρίσιμες συγκυρίες για την ανάπτυξη ορισμένων χωρών (βλ. Jon Elster, "δυνάμεις και τους μηχανισμούς της διαδικασίας Σύνταγμα λήψης αποφάσεων" (1995) 45 Duke LJ 364). Σε κάθε περίπτωση, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ιδεαλισμό του Κόμματος Πειρατών εξατμίζεται αν ποτέ θα πρέπει να δοθεί εξουσία πάνω από ένα δημόσιο προϋπολογισμό. Στη συνέχεια, θα πρέπει να λαμβάνουν συλλογικές αποφάσεις και να αναθέσει σε κάποιον να μιλήσει οριστικά με μια φωνή για το Κόμμα. Όταν οι αποφάσεις είναι μεγάλες, κάποιος, τελικά, θα πρέπει να έχει την κόγχη.

3. Συμβαλλόμενα μέρη κάνουν λεωφόρους προσφορά για την αλλαγή και διαμαρτυρία

Η συνεχής επωδός είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν προσφέρουν επιλογή. Λοιπόν, η επιλογή για το τι; Στη Γερμανία, οι ψηφοφόροι μπορούν να επιλέξουν - και να κάνει - μεταξύ πέντε μέρη που εκτείνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά, στη νεο-φιλελεύθερη, να Χριστιανοδημοκρατών, με πράσινο, σοσιαλδημοκράτης, με την πιο αριστερά. Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι αυτά τα κόμματα διαμαρτυρίας έχουν πολλαπλασιαστεί σε χώρες με αναλογική εκπροσώπηση.

Ίσως υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που αυτά τα κόμματα δεν παίρνουν στα σοβαρά; Καλά προφανώς η πειρατεία δεν είναι ένας από αυτούς, αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε το κοστούμια έκλειψη το γεγονός ότι το κίνημα περιλαμβάνει σοβαρή και ευφυείς ανθρώπους με πραγματικές πολιτικές και νέες ιδέες για την προσφορά. Το Κόμμα των Πειρατών η ίδια χαρακτηρίζει ως σοσιαλφιλελεύθερη ή κεντρώο κόμμα, τη σχέση της με την ευρύτερη πολιτική ατζέντα. Αλλά αυτό δήλωσε ο προσανατολισμός αφήνει αναπάντητο το προφανές ερώτημα γιατί θα πρέπει να θεωρηθεί ως διαφορετικό από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και Κόμμα των Πρασίνων. Η μεγάλη ιδέα στο Κόμμα των Πειρατών είναι μεγαλύτερη ελευθερία στο Διαδίκτυο. Είναι αυτό το μεγάλο θέμα που αξίζει μόνο από ένα νέο πολιτικό κόμμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι σημαντικό, αλλά η ιδέα ότι θα πρέπει να επισκιάσει την απασχόληση, τη νομισματική σταθερότητα, την ισότητα για τις γυναίκες και την κλιματική αλλαγή (οι Πράσινοι παίρνουν ένα πέρασμα αίθουσα) ειλικρινά απίστευτη.

Ακόμη και στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης κανονισμού, ωχριά σε σημασία δίπλα στις επιπτώσεις της συγκέντρωση της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης, καθώς και την πτώση των έντυπων μέσων ενημέρωσης και των συμβατικών ερευνητική δημοσιογραφία, που τροφοδοτείται από την άνοδο του blogging, εφημερίδες, και σε απευθείας σύνδεση γαργάλισμα θέτουν ως είδηση. Αν Πειρατές θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα για την πολιτική των μέσων ενημέρωσης, προσπαθήστε να πληρώνουν για μια συνδρομή εφημερίδας.

Μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια πιο ανησυχητικό γεγονός afoot. Θα ήταν ενδιαφέρον να ζητήσει από το Κόμμα των Πειρατών πόσα από τα μέλη της ήταν μέλη του γεγονότος οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα στη διάρκεια της ζωής τους. (Wikipedia σελίδα τους πειρατές »αναφέρει ότι δύο πρώην μέλη της Bundestag άλλα κόμματα έχουν ενώσει τους πειρατές, ένας εκ των οποίων, Jörg Tauss, έχει ήδη αποχωρήσει για μη πολιτικούς λόγους). Έχουν προσπαθήσει για την αλλαγή εκ των έσω, ή απλώς τραβηγμένη προς τα πίσω από το επαγγελματικό κοστούμι;

Συμμετοχή Κόμμα έχει πέσει κατακόρυφα στη Βρετανία, για να πάρουμε ένα παράδειγμα. Το 1957, ένας στους έντεκα Βρετανία ήταν μέλη ενός πολιτικού κόμματος, ενώ σήμερα το ποσοστό αυτό έχει βυθιστεί σε μία στις ογδόντα οκτώ. (Βλ. γενικά, «Το μέλλον των κομμάτων» (2005) 59 Κοινοβουλευτικών Υποθέσεων 499 (ειδική έκδοση)). Και ας μην ακόμη και να ζητήσει σχετικά με τη συμμετοχή των συνδικάτων.

Είναι επειδή αυτά τα ίδια τα μέρη δεν είναι πλέον επιλογή προσφορά; Σχεδόν. Μέσα σε όλα τα μέρη, διακριτά στρατόπεδα jockey για τη θέση μέσα στο κόμμα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από διαγωνισμούς ηγεσία. Για να πούμε ότι αυτό είναι απλώς «πολιτική» - μια μάχη royale τύπου Α βούληση-να-προσωπικότητες εξουσία - είναι να παραδώσει ένα αργό και ανενημέρωτο εικόνα της πολιτικής. Αλήθεια, τι άλλο θα έπρεπε να κάνω;

Και δεν υπάρχει επιλογή, ακόμη και στις πιο mainstream κόμματα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Συντηρητικοί τραμπάλα ανάμεσα άκρως συντηρητική απλοί βουλευτές που θέλουν να καταργήσουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1998, να αποχωρήσει από την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καθώς και μια πιο ρεαλιστική frontbench που θέλει να κρατήσει ζωντανό τον Συνασπισμό και να επικεντρωθεί στην περικόπτοντας τις δημόσιες δαπανών και αναδιοργάνωση του κράτους πρόνοιας. Στο Εργατικό Κόμμα, η διαφορά μεταξύ Brown και Blairites, και μεταξύ των Ed και David Milliband, ορθώς κατανοητή ως κάτι περισσότερο από πολιτική προσωπικότητα - ήταν ένας διαγωνισμός μεταξύ αριστερών και δεξιών τάσεων στο κόμμα. Σε καμία κόμμα είναι το αποτέλεσμα ο νικητής τα παίρνει όλα-νίκη, είτε. Οι απαιτήσεις της απώλειας πλευρά εξακολουθούν να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή, γιατί αν αγνοηθεί εντελώς μπορούν να φουντώνουν και να αποσταθεροποιήσει το κόμμα στην κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, είτε από backbench επανάσταση ή πραξικόπημα ηγεσία.

Έτσι, υπάρχουν προοπτικές για αλλαγή μέσα στα πολιτικά κόμματα. Αλλά κάποιος πρέπει να ενταχθούν σε μια κόμματος και να ψηφίσουν. Φυσικά, σε κάθε μεγάλο πάρτι με μια διαφορετική ιδιότητα του μέλους, οι άνθρωποι θα διαφωνούν για την πολιτική. Για να γυρίζει κανείς την πλάτη στα κόμματα είναι να αγνοήσει την ανάγκη να δράσουν συλλογικά για να δημιουργήσετε αλλαγή σχετικά με τα θέματα που είναι ζωτικής σημασίας, και να λάβει τις επιθυμίες των άλλων ανθρώπων σοβαρά. Αυτό είναι σοβαρή επιχείρηση, και τα κοστούμια δεν είναι ευπρόσδεκτοι.


Αθλια μετάφραση αλλά για να πάρουμε μια ιδέα.
1. Προστασία της ιδιωτικής ζωής .
2. Μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για το copyright.
3. Αλλαγές στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις πατέντες.
+1. Διαφάνεια της Δημόσιας Διοίκησης.

adrian
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 4260
Εγγραφή: 14 Οκτ 2011, 14:42
Τοποθεσία: Αθήνα/Θεσσαλονίκη

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό adrian » 30 Ιαν 2013, 15:47

πιο αντι-πλουραλιστικος γινεσαι χιτλερ...
https://www.youtube.com/watch?v=wuKx7AgHLes
καλύτερα ξύλινο πόδι, παρά ξύλινος λόγος - arrrr

mankasp
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 3642
Εγγραφή: 12 Ιαν 2012, 17:05
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό mankasp » 30 Ιαν 2013, 16:01

In my view, this is all a good joke gone bad. Politics is no laughing matter. We need parties that are serious, warts and all.


He is viewing it through a completely wrong angle; one should not argue about politics and parties but about governence.
https://twitter.com/e_kastrinakis

bucaneros A
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 988
Εγγραφή: 16 Φεβ 2012, 19:05

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό bucaneros A » 30 Ιαν 2013, 16:36

αυτες τις κριτικες δεχεσαι οταν γινεσαι κομμα αχταρμας.

Vassilis Perantzakis
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 5172
Εγγραφή: 12 Φεβ 2012, 13:01
Τοποθεσία: Άγιοι Ανάργυροι - Αττική
Επικοινωνία:

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό Vassilis Perantzakis » 30 Ιαν 2013, 16:37

Ξεκινάει από μία λάθος υπόθεση. Ότι το κόμμα Πειρατών κάνει πολιτική διαμαρτυρίας. Για το υπόλοιπο τι να πω. Η λάθος υπόθεση λογικό είναι να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα.
Βασίλης Περαντζάκης (Προγραμματιστής\Αναλυτής)
http://www.vasper.eu/blog/
https://www.linkedin.com/in/vassilis-perantzakis-1029b514/

ekfrasi
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 2165
Εγγραφή: 28 Νοέμ 2011, 18:17
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό ekfrasi » 30 Ιαν 2013, 16:57

Βασίλη θα πω ότι δε το βλέπει λάθος.... τουλάχιστον για την χώρα του και το παγκόσμιο κίνημα. (Ευτυχώς δε μιλάει για εμάς....)

Ούτε οι Σουηδοί, ούτε οι Αγγλοι έχουν αρνηθεί ότι είναι κόμμα διαμαρτυρίας, τολμώ να πω το αντίθετο!
Τουλάχιστον οι Σουηδοί το βροντοφωνάζουνThe Pirate Party - the politics of protest
και στο κείμενο εδώ http://gotocon.com/dl/goto-aar-2012/sli ... ternet.pdf
who are we? Just a protest party

Η ανάλυση που κάνει για τα κινήματα διαμαρτυρίας πχ labour/liberals/greens είναι ενδιαφέρουσα.

Εμένα προσωπικά δε με ενοχλεί καθόλου να αυτοπροσδιορίζομαι ως κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Η κριτική του καθηγητή είναι λίγο ποιο βαθιά...
1. Προστασία της ιδιωτικής ζωής .
2. Μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για το copyright.
3. Αλλαγές στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις πατέντες.
+1. Διαφάνεια της Δημόσιας Διοίκησης.

chprokop
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 1803
Εγγραφή: 14 Ιαν 2012, 19:41
Τοποθεσία: Δράμα και Καλαμαριά

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό chprokop » 30 Ιαν 2013, 17:11

Κειμενο που απευθυνεται σε "υποταγμενες" συνειδησεις...
Τρεφει τον μυθο οτι τα κλασικα κομματα "ξερουν". Ας ερθει να το πει στην Ελλαδα.
Πουλησαν τα κυριαρχικα δικαιωματα της χωρας για να διασωσουν ενα μικρο κομματι εξουσιας για αυτα.

Η κατασταση δεν ξεφυγε γιατι δεν υπηρχε συμμετοχη στα κλασικα κομματα.
Τον Βενιαμιν Φραγκλινο, Τον Αβρααμ Λινκολν και τον Ε.Βενιζελο να δεχονταν στις ταξεις τους
θα προσπαθουσαν να τους καπελωσουν και να κανουν τουμπεκι μπροστα στον αρχηγο (οσο μικρος και να ειναι).

Η φθορα παλι των κομματων διαμαρτυριας δεν ειναι οτι δεν εχουν προγραμμα. Προγραμμα εχουν ολοι...
Ακομη και ο Μπερλουσκονι... Ειναι η ακατασχετη γκρινια και η εσωστρεφεια , Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ που
τα αποδυναμωνει. Αν παραμεινουν ενωμενα θα κανουν θαυματα!

Vassilis Perantzakis
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 5172
Εγγραφή: 12 Φεβ 2012, 13:01
Τοποθεσία: Άγιοι Ανάργυροι - Αττική
Επικοινωνία:

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό Vassilis Perantzakis » 30 Ιαν 2013, 17:20

ekfrasi Η γενεσιουργός αιτία είναι η διαμαρτυρία. Αυτό είναι που προβάλουν οι Σουηδοί όταν το λένε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις. Το αντίθετο. Μόνο τέτοιες έχει. Η πολιτική διαμαρτυρίας που λέει το άρθρο είναι η πολιτική που δεν προσφέρει προτάσεις. Μόνο διαμαρτύρεται για των άλλων.

Στην ουσία πρόκειται για μια τελείως διαφορετική αντίληψη. Είναι η ίδια λογική που πήγε να περιορίσει το Οικολογικό κίνημα. Τώρα όμως οι Οικολόγοι έχουν καταφέρει να υιοθετηθούν οι πιο λογικές προτάσεις τους για το περιβάλλον σχεδόν από όλους. Το ίδιο ελπίζουμε να συμβεί και με τους Πειρατές. Και η νίκη ενάντια στην Acta μάλλον δείχνει ότι μπορούμε. Είναι ακριβώς αυτό που είπες στο συνέδριο. Δεν μας ενδιαφέρει να κυβερνήσουμε, αλλά θέλουμε να υιοθετηθούν οι προτάσεις μας ώστε να μη χρειαζόμαστε άλλο.
Βασίλης Περαντζάκης (Προγραμματιστής\Αναλυτής)
http://www.vasper.eu/blog/
https://www.linkedin.com/in/vassilis-perantzakis-1029b514/

ekfrasi
Μέλος του Κόμματος Πειρατών
Δημοσιεύσεις: 2165
Εγγραφή: 28 Νοέμ 2011, 18:17
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Μία ενδιαφέρουσα κριτική στους Πειρατές

Δημοσίευσηαπό ekfrasi » 30 Ιαν 2013, 17:28

Εγώ θα ήθελα να δω πως θα του απαντούσαμε παράγραφο - παράγραφο στην κριτική του.

1. Κράζει ανελέητα το LF (σε κάποια σημεία, ίσως, όχι άδικα)
2. Την έλλειψη συμβιβασμών
3. Το αν 3-4 αρχές δίνουν λόγο ύπαρξης στους πειρατές...

Φυσικά και δε περιμένω να πει κάποιος ότι έχει δίκιο (δε θα ήταν πειρατής), αλλά άλλο είναι το αφοριστικό "είναι %$@^%$#" και άλλο το απαντάω καλόβουλα ακόμα και στην ίσως κακόβουλη κριτική του.

Πήρα κυριολεκτικά τον τίτλο " Σχολιασμός άρθρων του διαδικτύου" :D
1. Προστασία της ιδιωτικής ζωής .
2. Μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για το copyright.
3. Αλλαγές στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις πατέντες.
+1. Διαφάνεια της Δημόσιας Διοίκησης.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες