anestis έγραψε:Η ελευθερία της έκφρασης πηγάζει από το Σύνταγμα, είναι κάτι στο οποίο συμφωνήσαμε όλοι οι Ελληνες μεταξύ μας.
Γιατί επιλέγουμε να σεβόμαστε το Σύνταγμα;
Εσύ μπορεί να επιλέγεις να σέβεσαι το σύνταγμα αντί για τον Θεό. Οι περισσότεροι όμως δεν το βρίσκουν αυτό καθόλου λογικό.
Επειδή θεωρούν ότι υπάρχει θεός, γιαυτό και σέβονται το σύνταγμα, αν φυσικά γράφει αυτά που πιστεύουν ότι ο θεός τους πρεσβεύει.
anestis έγραψε:Οταν μπλέκουμε Θεό και κράτος, φτάνουμε σε θεοκρατικά καθεστώτα, τότε η ελευθερία της έκφρασης "την πληρώνει".
Τα ίδια θα έλεγα και σε μη-Χριστιανικό κράτος, σε κάποια σημεία του κόσμου βέβαια το κεφάλι μου θα κινδύνευε
Εξαρτάται το θεοκρατικό κράτος, και σε τι θεό πιστεύουν. Υπάρχουν θεοί που επιτρέπουν την ελευθερία έκφρασης.
plessas έγραψε:Η θρησκεία και η πίστη είναι εντελώς προσωπικό ζήτημα του καθενός. Γιατί θα πρέπει να μπλέκεται με τη δημόσια διακυβέρνηση;
Ο μέσος άνθρωπος, για να πειθαρχήσει, πρέπει να έχει κάτι να φοβάται. Δεν πειθαρχεί στον άλλο άνθρωπο αν δεν φοβάται, ούτε βέβαια σε γραπτά κείμενα-συντάγματα, και αυτό ειναι απολύτως λογικό.
Αν δεν υπάρχει θρησκεία, κάτι ανώτερο να φοβάται, ο κόσμος σε κάθε περίπτωση θα έχει την τάση να κάνει την λαδία του, οπότε οι πόροι που χρειάζεσαι για να πειθαρχήσεις το κόσμο είναι τεράστιοι.
Σε ένα μη θρησκευτικό κράτος, το αστυνομικό κράτος και το κράτος της βίας, ο μεγάλος αδελφός διογκώνεται, και αυτό είναι που βιώνουμε σήμερα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες.
Η θρησκεία, άσχετα αν είναι αλήθεια ή όχι ο Θεός, είναι και οικονομία πόρων. Δημιουργεί πειθαρχία, χωρίς να χρειάζεσαι και από έναν άνθρωπο σε σε κάθε γωνία για να την επιβάλει. Και η πειθαρχία δημιουργεί την ανάπτυξη. Γιαυτό αξίζει να επενδύσει κανείς πάνω της.
christakostas έγραψε:Δεν επιθυμώ μία κοινωνία που φοβάται το Θεό για να λειτουργήσει.... ούτε να φοβάται το νόμο.... χωρίς ελευθερία λόγου και παιδεία, η συνείδηση του καθενός είναι κατευθυνόμενη.
Επιθυμώ μία κοινωνία οπου ο καθένας θα λογοδοτεί στον εαυτό του και στις νέες γενιές και δεν βλέπω καμία ακρότητα σε αυτό...
Και εγώ επιθυμώ να έχουμε φτερά αγγέλων, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε. Λογοδοσία στον εαυτό μας είναι σχήμα οξύμωρο. Όταν δίνεις τον λόγο σου, οταν λογοδοτείς, εννοείται ότι τον δίνεις σε κάποιον άλλον, δεν τον κρατάς για σένα.Και φυσικά μην θεωρείς αυτονόητο να σέβεται ο άλλος τα παιδιά του διπλανού του, αν το πάρεις γονιδιακά μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Η πίστη στο Θεό κάνει τους ανθρώπους να έχουν κοινωνική συμπεριφορά, ακόμα και εκεί που τους παίρνει να δράσουν αλλιώς. Και αυτές οι περιπτώσεις, όπου έχει ο άλλος την δυνατότητα να παρανομήσει ή να γίνει αντικοινωνικός είναι πάντα περισσότερες, και δεν προλαμβάνονται όσο αστυνομικό κράτος και να έχεις φτιάξει.
Άσχετα λοιπόν από το πως επιθυμούμε-ευχόμαστε να είναι οι άλλοι, με φτερά ή χωρίς, και άσχετα από το αν πιστεύουμε προσωπικά στο θεό ή όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πίστη στο Θεό από τις πλατιές μάζες έχει τεράστια πρακτική και οικονομική σημασία για την συνοχή μιας κοινωνίας.
Άρα όσοι θέλουν να χτυπήσουν αυτή την κοινή (και όχι προσωπική, ο καθένας ότι θέλει) πίστη, αυτή την κόλλα που μας ενώνει χωρίς να δημιουργούν μια νέα κόλλα στην θέση της το ίδιο ισχυρή, ή ηλίθιοι είναι ή βαλτοί.