Μερικές σκέψεις και προβληματισμοί

[adrian]

Λοιπόν,

Θα ήθελα να καταχραστώ λιγάκι τον χρόνο σας, και να σας πω μερικά πράγματα που με απασχολούν εδώ και καιρό αναφορικά με το κόμμα. Συγγνώμη εκ των προτέρων για τον πλατιασμό και το τρομακτικό σεντόνι, και ευχαριστώ όποιους μπούν στον κόπο να το διαβάσουν όλο, και να προβληματιστούν από αυτό. Εύχομαι να είναι αρκετοί αυτοί που θα το κάνουν.

Πριν ξεκινήσω, όμως, θελω να πω πως σε καμμία περιπτωση δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό. Δε θα αναφερθώ σε μεμονωμένα άτομα, παρά θα κάνω μια προσπάθεια να σχολιάσω καταστάσεις που με έχουν απασχολήσει κατά την διάρκεια της ζωής μου στους κόλπους των πειρατών. Αν και έχουμε τις διαφωνίες και τις διενέξεις μας, κατα βάθος δεν υπάρχει καμμία παρεξήγηση, και πραγματικά εκτιμώ όλους τους συνπειρατές μου, και τους σέβομαι για την σταθερότητα και την μαχητικότητά τους, και γιατί, όπως και να το κάνουμε, είστε και γαμώ τα παιδιά. Είμαστε μια ομάδα που αποτελείται απο εξαιρετικά άτομα, με ολοκληρωμένες, ενδιαφέρουσες και ποικιλες προσωπικότητες, που πραγματικά θεωρώ πως τους ενδιαφέρει η αλλαγή.

Όμως, κοιτάχτε να δειτε πως έχει το πράγμα, και τι νομίζω πως συμβαίνει. Το κακό έχει παραγίνει. Πραγματικά νοιώθω σαστισμένος και πολύ παράξενα που έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, να εκτίθεμαι τοσο πολύ με τα γραπτά μου (καθώς ως γνωστόν scripta manent, verba volant - δηλαδή τα λόγια πετάνε, ενώ τα γραπτά μένουν αιώνια καταγεγραμμένα, και μπορούν να γυρίσουν σαν μπούμερανγκ). Μακάρι να υπήρχε άλλος, λιγότερο επώδυνος τρόπος να ειπωθούν τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αλλά δυστυχώς η μόνη μου διέξοδος, η μόνη ευκαιρία για να πω αυτό που έχω στο μυαλό μου, είναι από εδώ. Εδώ, που το βήμα είναι ελεύθερο από κάθε παρέμβαση, και ο χρόνος απεριόριστος. Εδώ, που νοιώθω πως παίζω εντός έδρας, στον χώρο που μεγάλωσα και "ζυμώθηκα" απ' όλες τις απόψεις. Κάνω λοιπόν μια παρατυπία από τα συνηθισμένα μου, με το μέγεθος του κειμένου, και με το εύρος των σκέψεων και ιδεών που θα προσπαθήσω να αναλύσω, και εύχομαι να μην κουράσω και να γίνω κατανοητός.

Όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, νομίζω πως το πειρατικό κίνημα περνάει μια περίεργη και επικίνδυνη φάση. Και παρ' όλα αυτά η κατάσταση μένει ασχολίαστη απ' όλους, σαν να μην υπάρχει. Δεν καταλαβαίνω γιατί σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά στα αυτονόητα. Γιατί δρούμε παρωπιδικά και κλειστόμυαλα, εθελοτυφλώντας μπροστά σε αυτό το - τολμώ να πω - χάος που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, σε απόσταση αναπνοής, και το οποίο είναι μια βόμβα έτοιμη να σκάσει, ένας αναπτήρας παρατημένος στον καυτό ήλιο στην μέση του κατακαλόκαιρου. Μου φαίνεται πως το λογικό και το παράλογο πλέον δύσκολα ξεχωρίζουν, και πως ο σουρεαλισμός γίνεται καθημερινότητα, και δεν μπορεί κανεις παρά να μείνει άφωνος μπροστά στις περιστάσεις. Συναντάμε συνέχεια μπροστά μας εχθρούς, και όταν αυτό δεν συμβαίνει, τους δημιουργούμε εμείς. Θέτουμε στο διάβα μας εμπόδια και Κύκλωπες, λωτούς που μας κρατάνε μακριά από την Ιθάκη μας, ενόσω οι μνηστήρες έχουν βάλει κάτω την Πηνελόπη μας, και της αλλάζουν τα φώτα. Μήπως μας φοβίζει το τι θα αντικρύσουμε, αν θα κάνουμε αυτή την έρευνα, την ανασκαφή στα ιστορικά και ιδεολογικά βάθη του κόμματος, αλλά και των θεμάτων που θα έπρεπε να το απασχολούν; Μήπως ανησυχούμε ότι θα ανακαλύψουμε μια Λερναία Ύδρα, που αν πάμε να την σκοτώσουμε, για κάθε κεφάλι που θα κόβουμε, θα φυτρώνουν 2 ακόμα; Ή μήπως κατά βάθος τρέμουμε στην ιδέα ότι ίσως, στην ρίζα όλου αυτού, ανακαλύψουμε μόνο τον καθρέφτη του εαυτού μας;

Η εθελοτυφλία μπροστά σε αυτή την κατάσταση, και η άρνηση παραδοχής και αποδοχής της, το μόνο που θα πετύχει είναι η συνέχιση και η ανακύκλωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Μπαίνουμε, θέλοντας ή μή, σε έναν ατέρμονα βρόχο, σε ένα υπολογιστικό σφάλμα, σε ένα runtime error, το οποίο μας αναλώνει και μας φθείρει, γεμίζει την προσοχή μας με σκουπίδια, και κρατά το μυαλό μας απασχολημένο με άχρηστες διεργασίες. Η έλλειψη διάθεσης και ο (εσκεμμένος ή μή) εκτροχιασμός της σκέψης και του προβληματισμού του κόσμου έχει αρχίσει να κάνει φανερό το αντίκτυπό της, τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό/συλλογικό/κομματικό επίπεδο. Και το ζήτημα είναι, ότι όλα αυτά στέκονται τελικά εμπόδιο στη δική μας επιθυμία και στο χτίσιμο των δράσεών μας για το πειρατικό κίνημα και το αύριο. Ένα αύριο από εμάς για εμάς αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο, ένα αύριο ανθρώπινο, που να ταιριάζει στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Ένα αύριο που μας αξίζει, και για το οποίο θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια.

Δεν ξέρω πού πάει όλο αυτό. Ξέρω όμως πως με συλλογική δουλειά και ευθύνη, τα πράγματα αλλάζουν. Και θεωρώ σημαντικό να προσπαθήσουμε για την αλλαγη των πραγμάτων που τοσο μας αφορουν και τοσο μας επηρεαζουν. Θεωρώ σημαντικό να αναζητήσουμε την αλλαγή στους εαυτούς μας και στο ιδιο το πειρατικό, το οποίο μπορεί και οφείλει να γίνει αρωγός της αλλαγής και της εξομάλυνσης των καταστάσεων. Πρέπει να πορευτούμε σε νέα βάση. Να δημιουργήσουμε κάτι διαφορετικό και να αναγεννηθούμε, σαν αλλοι Φοίνικες, μεσα απο τις σταχτες μας, και να στοχεύσουμε για την αιωνιότητα. Να εξετάσουμε νεες οπτικές και νεους δρόμους, ρηξικέλευθους και ριζοσπαστικούς, δρόμους αβάδιστους, οι οποίοι όμως θα μας οδηγήσουν στην ιδεολογική μας Μέκκα. Να μη φοβόμαστε το άγνωστο και το τί κρύβεται πίσω από την γωνία. Να κινηθούμε συλλογικά και συλλογικά να φωνάξουμε και να απαιτήσουμε τα αυτονόητα. Μπορεί κάποιος να πεί πως είμαι ονειροπόλος και αιθεροβάμων, αλλά πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος.

Πάντως, πέρα από τις όποιες διαφορές και διαφωνίες μας, πέρα από οποιαδήποτε παρεξήγηση, ο στόχος είναι κοινός, και το κόμμα ειναι ακριβώς αυτό: πολιτικό κόμμα. Δεν είναι ούτε χώρος προσωπικών επιδιώξεων, ούτε ρινγκ μάχης, ούτε τσιφλίκι κανενός. Τέτοια στοιχεία, μάλιστα, πρέπει να κάνουμε το αδύνατο δυνατό για να τα απομακρύνουμε και να τα αποβάλλουμε από μέσα μας, και να υπάρξει μια εσωτερική και συλλογική κάθαρση, πριν επέλθει η νέμεση επάνω μας. Εφιστώ, λοιπόν, την προσοχή όλων μας, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί επιτυχώς και μια και καλή η κατάσταση αυτή, πριν μας διαφθείρει εντελώς, πριν αποπνίξει το κινημα και αναιρέσει τις όποιες επιτυχίες και νίκες μας μέχρι τώρα.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε με αξιοπιστία, με αλληλεγγύη, με πίστη και με σιγουριά το οποιο ζήτημα υπάρχει. Και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε επιτυχώς. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια λάθος χειρισμών, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Είναι θέμα αλληλλοσεβασμού, θέμα καθήκοντος προς την κοινωνία και τα ψηφιακά δικαιώματα, αλλα και θέμα δημοκρατίας, μιας έννοιας τόσο εκφυλισμένης και βιασμένης την σήμερον ημέρα, που τρίζουν τα κόκκαλα των απανταχού εμπνευστων και προασπιστών της. Πρέπει να προσπαθήσουμε, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας, να βγούμε από αυτή την ιδεολογική, θεσμική, αλλά τολμώ να πω και ηθική κρίση που περνά το κόμμα και το κίνημα γενικότερα, και να παλέψουμε για την νίκη. Και πρέπει να αναρωτιέται και να αναζητά ο καθένας όχι τι κάνει το κίνημα για αυτόν, αλλά τι κανει αυτός για το κίνημα. Πως προσφέρει στην συνέχεια της ιδέας, πως συμβάλλει στην αναθεώρηση των κοινωνικών αξιών, πως βοηθά τον συνάνθρωπό του να κατανοήσει και να αποδεχτεί την διαφορετικότητα και τους αγώνες για ελευθερία.

Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτή η ανανέωση και η αναγέννηση, αυτή η καινούργια προσέγγιση στον κινηματικό αγώνα και την διαδικτυακή πάλη, πρέπει να αναλάβουμε και να αναγνωρίσουμε όλοι μας και ο καθένας προσωπικά το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είμαστε άγιοι, ούτε αλάθητοι. Μαζί τα κάναμε τα λάθη. Είμαστε σίγουρα άνθρωποι, ο καθένας με τα πάθη, τα προβλήματα και τις αδυναμίες του. Αλλά είμαστε άνθρωποι, με την κατανοητικότητα, την στοργικότητα, την αλληλλεγγύη, και την διάθεση για αυτοβελτίωση που πρέπει να μας χαρακτηρίζει ως όντα. Γι' αυτό, καλώ όλους να κοιτάξουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω ότι δεν αξίζει να προάγεται, ότι δεν αξίζει να αναφέρεται, και ότι μας κρατά προσγειωμένους και προσηλωμένους στο ίδιο σημείο. Οφείλουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να προσπαθήσουμε για το καινουργιο και την αλλαγή. Καλά να 'μαστε, ιδέες υπάρχουν, όρεξη υπάρχει, εργατικότητα υπάρχει. Ίσως μας λείπει η σεμνότητα προς τους συνπειρατές μας και η ταπεινότητα προς τις περιστασεις. Αλλά ξέρετε κάτι; Καλά κάνουν και λείπουν. Το οφείλουμε και σε εμας τους ιδιους και στον κοσμο να είμαστε στιβαροί και να ζητάμε το αδύνατο. Το οφείλουμε όμως πάνω απ' όλα στα παιδιά μας, στον νέο της γενιάς του ίντερνετ, ο οποίος θα θέλαμε να μην τραβήξει ότι τραβάμε εμείς, του οποίου τις ανησυχίες και επιδιώξεις για ελευθερία η κοινωνία θα δέχεται και θα αποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, και με ένα στοργικό φιλί συμπαράστασης στο μέτωπο, και όχι με φιλιά Ιούδα, όπως γίνεται σήμερα. Όχι με κοινωνική κατακραυγή και στιγματισμο. Όχι με περιθωριοποίηση και καρικατουροποίηση. Και ούτε με στυγνή περιφρόνηση και οπισθοδρομικότητα.

Δεν πρέπει, μέσα σε όλα αυτά, να ξεχνάμε και το ευρύτερο κλίμα της εποχής. Διανύουμε μια περίοδο σήψης, κρίσης, και σκοταδισμού σε πολλά επίπεδα, μια περίοδο όπου δεν φαίνεται φως στο τούνελ, ούτε διέξοδος στον λαβύρινθο όπου έχουμε εγκλωβιστεί. Η χουντοποίηση των θεσμών και των συμπεριφορών είναι πλέον αποδεκτή, ενώ ο φασισμός και η θεωρία των άκρων γενικότερα έχει τα πάνω της, καθώς βρίσκουν όλοι αυτοι οι "άνθρωποι" την τρέχουσα κατάσταση πολυ δελεαστική, και δεν μπορούν να την αφήσουν ανεκμετάλλευτη. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που το μέλλον είναι αβέβαιο, βασικές ελευθερίες και δικαιώματα του ανθρώπου αμφισβητούνται, και όπου πλέον ο φόβος και η αβεβαιότητα έχουν γίνει μόνιμος σύντροφος τις κρύες νύχτες του οικονομικού και κοινωνικου χειμώνα που ήρθε. Winter has come, και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε σθεναρά. Και τον ίδιο τον χειμώνα, αλλα και τους απανταχού φιλοχειμωνιστές, που επωφελούνται από το μαύρο που έχει πέσει στις καρδιές μας, στις τσέπες μας, και στους δέκτες μας. Πρέπει να τους πούμε με πάθος πως δεν ξέρουν τίποτα. Και πως πάντα ξεπληρώνουμε τα χρέη μας. Τα χρέη μας προς την κοινωνία και το πειρατικό κίνημα. Τα χρέη μας προς τους εαυτούς μας. Και το χρέος μας είναι μεγάλο, φίλες και φίλοι. Είναι ένα βάρος, ένας σταυρός ο οποίος μας γονατίζει, αλλά τον οποίο πρέπει να κουβαλάμε περήφανα και δυνατά, και να μην του επιτρέπουμε σε καμμία περίπτωση να μας καταβάλλει.

Είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Νομίζω πως γίνεται εμφανές από το γραπτό αυτό. Ζητώ συγγνώμη για την συμπεριφορά μου αυτή, όπως ξέρετε δεν το συνηθίζω, και ούτε έχω σκοπό να το κάνω στο μέλλον (τουλάχιστον όχι στο κοντινό μέλλον). Όμως έτσι βλέπω εγώ τα πράγματα και σας καλώ όλους να πείτε τη δική σας γνώμη, και να προτείνετε διαρθρωτικές αλλαγές που θα πάνε το κόμμα μπροστά. Σας ζητώ, σας εκλιπαρώ, να εκφραστείτε ελεύθερα, και να μοιραστείτε με τους υπόλοιπους μας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σας. Όλα τα προβλήματα πρέπει να λυθούν χθες. Και αφού λυθούν, πρέπει να προταθούν λύσεις και ιδέες αλλαγής που θα φέρουν νέα πνοή στα εσωτερικά των πειρατών. Νομίζω πως τα παραπάνω είναι θέματα όχι μόνο πολύ ουσιαστικά, αλλά και πολύ καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία μας. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε στον βόθρο της λήθης. Οι λύσεις δεν θα έλθουν μόνες τους, ως μάννα εξ' ουρανού, αλλά πρέπει να επιδιώξουμε μόνοι μας την ανανεωτική αλλαγή. Αληθινά ελπίζω πως θα βρεθεί μια βιώσιμη λύση και πως θα μπει σύντομα το όλο θέμα και πρόβλημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, και πως σε 10 χρόνια, το πειρατικό κίνημα ούτε καν θα θυμάται αυτές τις μαύρες μέρες. Η νίκη θα έρθει για τους πιστούς πειρατές, που σέβονται τις αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που μάχονται κατά των ιδεολογικών βαρβάρων της εποχής μας. Τέρμα στο σκοτάδι, ζήτω η ελευθερία.

[Petros]

Πραγματικά πολύ παράξενο αυτό...

Τολμώ να πω ότι έχουν περάσει και απο το μυαλό μου παρόμοιες σκέψεις με αυτές:
(τις παραθέτω μόνο και μόνο επειδή είναι πραγματικό απόσταγμα που αξίζει να διαβαστεί και δύο και τρεις και τέσσερις και παραπάνω φορές)

για να επιτευχθεί αυτή η ανανέωση και η αναγέννηση, αυτή η καινούργια προσέγγιση στον κινηματικό αγώνα και την διαδικτυακή πάλη, πρέπει να αναλάβουμε και να αναγνωρίσουμε όλοι μας και ο καθένας προσωπικά το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είμαστε άγιοι, ούτε αλάθητοι. Μαζί τα κάναμε τα λάθη. Είμαστε σίγουρα άνθρωποι, ο καθένας με τα πάθη, τα προβλήματα και τις αδυναμίες του. Αλλά είμαστε άνθρωποι, με την κατανοητικότητα, την στοργικότητα, την αλληλλεγγύη, και την διάθεση για αυτοβελτίωση που πρέπει να μας χαρακτηρίζει ως όντα. Γι' αυτό, καλώ όλους να κοιτάξουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω ότι δεν αξίζει να προάγεται, ότι δεν αξίζει να αναφέρεται, και ότι μας κρατά προσγειωμένους και προσηλωμένους στο ίδιο σημείο. Οφείλουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να προσπαθήσουμε για το καινουργιο και την αλλαγή. Καλά να 'μαστε, ιδέες υπάρχουν, όρεξη υπάρχει, εργατικότητα υπάρχει. Ίσως μας λείπει η σεμνότητα προς τους συνπειρατές μας και η ταπεινότητα προς τις περιστασεις. Αλλά ξέρετε κάτι; Καλά κάνουν και λείπουν. Το οφείλουμε και σε εμας τους ιδιους και στον κοσμο να είμαστε στιβαροί και να ζητάμε το αδύνατο. Το οφείλουμε όμως πάνω απ' όλα στα παιδιά μας, στον νέο της γενιάς του ίντερνετ, ο οποίος θα θέλαμε να μην τραβήξει ότι τραβάμε εμείς, του οποίου τις ανησυχίες και επιδιώξεις για ελευθερία η κοινωνία θα δέχεται και θα αποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, και με ένα στοργικό φιλί συμπαράστασης στο μέτωπο, και όχι με φιλιά Ιούδα, όπως γίνεται σήμερα. Όχι με κοινωνική κατακραυγή και στιγματισμο. Όχι με περιθωριοποίηση και καρικατουροποίηση. Και ούτε με στυγνή περιφρόνηση και οπισθοδρομικότητα.

[IoannouGr]

Συμφωνώ με το σύνολο του κειμένου σου.
Σε ένα πράγμα διαφωνούμε, στον παγκαλισμο του "μαζί κάναμε τα λάθη".
Δυστυχώς η´ ευτυχώς φιλε μου, δεν τα κάναμε μαζί τα λάθη, όπως και δεν "τα φάγαμε μαζί"!

Άλλη η δικιά μου η ευθύνη ως παρατηρητής και άλλη η δικια σου και αυτών που ανέλαβαν ευθύνες, όποιες και να είναι αυτές.

Όταν θα έρθει η στιγμή του απολογισμού των ευθυνών, που όλο και ποιο παραπέρα την σπρώχνεται, κρύβοντας κάτω από το χαλι, οτιδήποτε πήγε στραβό, τόσο ΟΛΑ αυτά που ανέφερες παραπάνω δεν θα έχουν κανένα αντίκτυπο και κανένα νόημα.

[James]

Συμφωνώ στην ανάγκη για σκέψη και αποφάσεις για το μέλλον του πειρατικού, θα προτιμούσα πιό ξεκάθαρες κουβέντες.
Δυστυχώς ο οπορτουνισμός κάποιων μέσα στο κόμμα, γιγαντώθηκε και έχει ξεφύγει τελείως.
Έχουμε χάσει τη πορεία μας 100 τα 100.
Δε είμαι σε κατάσταση να εκφράσω τις σκέψεις και προτάσεις μου, όχι επειδη είμαι κουρασμένος (5.50 το πρωί) αλλά επειδή δε θα με καταλάβουν οι περισότεροι που ασχολούνται με τη κατάκτηση καρεκλών και άλλων οφίτσιων, εκμεταλλευόμενοι μία αύρα που έχει μείνει από το κόμμα των πειρατών.
Όταν μιλούσα για μαλάκες που ψήφισαν στο συνέδριο του 2012, τελικά είχα δίκιο? ή εγώ ήμουν ο μαλάκας?
Αυτο ακόμα το ψάχνω.

[chprokop]

Οι ανθρωποδιωχτες ειναι ενα προβλημα.
Πολλοι που θελησαν να κανουν μια πρωτη επαφη με το κομμα
δεν τους αρεσε η πρωτη προσεγγιση,

Ενα κομμα δεν ειναι εταιρια, θελει κοσμο.
Η Αριστερα σημερα εχει καταφερει να ειναι φιλικη προς τα μελη (ακομη και υποκριτικα)-
ειναι ισως και το μονο ατου της.

Το κομμα πρεπει να ειναι ανοιχτο. ΣΗμερα εχει πολλη εσωστρεφεια.
Και δεν ανεχεται την πολυφωνια που πρεσβευει.
Η φορουμολαγνεια το φερνει αντιμετωπο με τις ιδιες τις θεσεις του.

Καιρο τωρα λεω οτι το κομμα πρεπει να οργανωθει ΤΟΠΙΚΑ.
ΤΟ πλεονεκτημα του σε σχέση με τα κατεστημενα κομματα ειναι οτι μπορει να
δημιουργησει τοπικους πυρηνες σε βαθος χρονου.

Για μενα αυτο πρεπει να ειναι το μελημα της επομενης ΔΕ.
Να χρησιμοποιησει ολα τα μεσα για να στησει ενα πανελλαδικο δικτυο
να το ενισχυει και να αποκτησει ετσι το κρισιμο μεγεθος για να λειτουργει ανετα
και οχι με ελαχιστους ανθρ. πορους.

Ο μεγαλυτερος εχθρος μας το τρολαρισμα των ενδιαφερομενων
και μεγιστο πολιτικο ολισθημα η αποπειρα λειτουργιας πρωτα σε κεντρικο επιπεδο
και μετα σε περιφερειακο, Σαν Πειρατες πρεπει να τολμησουμε το αναποδο!

[Κομπειλάδας]

Καλά.
Μαζικότητες και δενδροειδή-πυραμιδοείδη οργανογράμματα.... τόσο απαρχαιωμένα, τόσο μη-διαδικτυακά, τόσο μη-ψηφιακά.

Τόσο μη-πειρατικά.



(pappasandrian με ποιο εργαλείο αυτόματης παραγωγής έγινε το κείμενο;)

[baskin]

Επί του πρακτέου θα πούμε κάτι; Ο chprokop μίλησε συγκεκριμένα και καλώς έκανε.

Προσωπικά για να τα κάνω ταληράκια, θεωρώ ότι το κόμμα έπρεπε να συγκεντρωθεί στις ευρωεκλογές που είναι και ο φυσικός προορισμός του. Κακώς σπαταλήθηκαν και σπαταλούντε δυνάμεις σε τοπικές εκλογές. Είμαστε σχεδόν ένα μήνα πριν τις εκλογές και η μόνη μας πιθανότητα να συμμετέχουμε είναι η συνεργασία με τους οικολόγους (ας μην μιλήσω τώρα για την "καθαρότητα", γιατί σε μία ενδεχόμενη συνεργασία παίζουν πολλές ευκαιρίες, αρκεί να μην έχεις αρτηριοσκλήρωση).

Από εκεί και πέρα, εγώ δεν βλέπω διάθεση παρά μόνο σε 5-6 άτομα και οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ένα κόμμα που δεν κατεβαίνει στις εκλογές δεν είναι κόμμα, αλλά οργάνωση.

[IoannouGr]

Πως βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα:

Έχουμε χάσει τη πορεία μας 100 τα 100.

Ποια ήταν η πορεία και την έχετε χάσει;

Οι ανθρωποδιωχτες ειναι ενα προβλημα.

Ποιοι είναι αυτοί;

Μαζικότητες και δενδροειδή-πυραμιδοείδη οργανογράμματα.... τόσο απαρχαιωμένα, τόσο μη-διαδικτυακά, τόσο μη-ψηφιακά.

Ποιος το λέει αυτό;

το κόμμα έπρεπε να συγκεντρωθεί στις ευρωεκλογές που είναι και ο φυσικός προορισμός του.

Γιατί αυτός είναι ο προορισμός τού;

Επειδή παρακολουθώ το φόρουμ σας, βλέπω ότι δεν έχετε κάνει καμια δεσμευτική κουβέντα, ως το πολιτικο σχέδιο και όραμα του κόμματος για την ελλάδα.

και αν κάνω λάθος, φυσικά διορθώστε με.
και παραθέστε μου την απάντηση.

Ποιο είναι το πολιτικο σχέδιο;
Ποια είναι η πολιτική στρατηγική που ακολουθεί το κόμμα για να εφαρμόσει της αρχές τού;
Με ποιον τρόπο, αυτήν την στιγμή, πιέζεται την πολιτεία να κάνει έστω και ένα βήμα εμπρός, για να κάνει νομοθετικές αλλαγές;

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δυστυχώς είστε παντελώς ανοργάνωτοι, σε ότι αφορά την πολιτική στρατηγική του κόμματος και φυσικά αυτό είναι και το πρόβλημα σας στο παραπάνω κείμενο.

[baskin]

το κόμμα έπρεπε να συγκεντρωθεί στις ευρωεκλογές που είναι και ο φυσικός προορισμός του.

Γιατί αυτός είναι ο προορισμός τού;

Γιατί είναι κόμμα και όχι λέσχη, άρα οι εκλογές είναι αυτονόητες σας σκοπός και ειδικά οι ευρωεκλογές γιατί μαζί με όλους τους Ευρωπαίους πειρατές, θεωρούμε ότι εκεί πρέπει να συμμετάσχουμε για να προτείνουμε έναν άλλο δρόμο από αυτόν που ακολουθεί η Ευρώπη τώρα και τέλος είμαστε ΞΕΚΑΘΑΡΑ ένα κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού και όχι περιχαράκωσης και "εθνικών" ιδεολογημάτων.

[chprokop]

Η δικια μου αποψη στο ζητημα της οργανωσης ειναι οτι πρεπει να εμπιστευομαστε τους ειδικους μελη του κομματος και εκει που δεν εχουμε να προσπαθουμε εκ των ενοντων.
Ολοι με ολα δεν γινεται. Ο καταμερισμος εργασιας κανει θαυματα. Πεποιθηση μου ειναι οτι σημερα μια δυνατη ομαδα εθελοντων ειναι καλυτεροι απο τα επιτελεια των
κατεστημενων κομματων. Αρκει να δουλευουν καλα μαζι, χωρις να ακουν γκρινιες (συνηθως απο ατομα που περιστασιακα ασχολουνται με το κομμα-οι πιο πολλοι απο αυτους εχουν ηδη φυγει ).

Η ζωη, Σιμο, ΔΕΝ ειναι διαδικτυακη. Η πολιτικη εχει να κανει με πολλες πτυχες εκτος Διαδικτυου. Η προσωπικη μου εμπειρια μου λεει οτι η εμπιστοσυνη που χρειαζεται
για να οικοδομηθει ενας φορεας και δη κομματικος απαιτει ολων των τυπων τις επαφες. Ο πλουραλισμος εξαλλου στην κομματικη εκφραση φερνει πιο πολλα μελη.
Δεν νομιζω ότι το στησιμο μπροστα στην οθονη του Η/Υ ειναι ελκυστικο για ολους (και μαλιστα τους νεους). ΟΚ, υπαρχουν και νερντς που περνανε πολλες ωρες σαν εμενα λογω δουλειας και διασκεδασης,
αλλα δεν ειναι ο κανονας (ευτυχως).

Η συνεργασια με τους Οικολογους ειναι μεγαλη προκληση. Κανονικα ηδη θα επρεπε να μιλαμε για το πως θα την εκμεταλλευτουμε για να διευρυνουμε τους αποδεκτες του μηνυματος μας.
Το καλο με τους Πειρατες ειναι οτι εχουν προτυπα που τους αναγνωριζουν και οι εχθροι τους (Ασανζ, Σνοουντεν, Μανιγκ κλπ.).
Ο συγχρονος πολιτισμος ειναι αριστος για τους πολιτες μονο αν συμβαδισει με την ελευθερια. Αυτο το αρωμα ελευθεριας δινει ζωη και οπου λειπει, θυμιζει Μεσαιωνα...