Οι αρετές της ανοργάνωτης αντίστασης

[lensman]

Εκτός από μέλος τους Πειρατικού Κόμματος είναι και MRA... Βρήκα αυτό το άρθρο και είπα να το μοιραστώ μαζί σας για συζήτηση...

Οι αρετές της ανοργάνωτης αντίστασης

Τα κινήματα αντίστασης πάντα φαίνεται να είναι επικεντρωμένα στην ιδέα της οργάνωσης. Ο σκοπός είναι πάντα να οργανώσουνε τα μέλη τους. Ελπίζουν έτσι να χρησιμοποιήσουν την συλλογική δύναμη των αγανακτισμένων, των απελπισμένων και των εκμεταλλευμένων ως μια δυνατή μονάδα ενάντια στην κυριαρχούσα τάξη. Ενώ όμως αυτό ακούγεται καλό, οι μέθοδοί τους είναι ηλίθιες. Η οργανωμένη αντίσταση έχει πολλά μειονεκτήματα. Αυτά τα μειονεκτήματα δεν αναφέρονται και συζητούνται σχεδόν ποτέ. Πιστεύουμε ότι η μόνη πραγματικά αποτελεσματική επανάστασης είναι μέσω μιας απολύτως ανοργάνωτης, αποκεντρωμένης και χωρίς ηγέτη αντίσταση.

Αυτό σίγουρα ακούγεται παράλογο. Φυσικά και είναι! Είναι αντίθετο με τις προσδοκίες μας και τις ιδέες μας. Ωστόσο, η αποκεντρωμένη αντίσταση είναι η ΜΟΝΗ μέθοδος η οποία μπορεί να λειτουργήσει σήμερα στην κοινωνία μας. Θα εξηγήσω αρχικά γιατί η οργανωμένη αντίσταση ποτέ δεν έχει αποτέλεσμα εντός της Ελληνικής κοινωνίας. Κατόπιν θα προσπαθήσω να δώσω μια καινούργια φόρμουλα αποτελεσματικής αντίστασης.

Γιατί η οργανωμένη αντίσταση έχει αποτύχει στην Ελλάδα.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για την αποτυχία της οργανωμένης αντίστασης. Οι δύο κύριο ι λόγοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τον πολιτισμό της Ελλάδος καθώς και με το πολιτικό της σύστημα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα.

Ο Πολιτισμικός Λόγος

Οι νεοέλληνες είναι, πολιτισμικά, αναρχικοί. Πολλοί λίγοι Έλληνες φαίνεται να το κατανοούν αυτό. Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μια ψευδή κατανόηση της έννοιας του όρου «αναρχικός». Εάν όμως εξετάσεις πιο κοντά τα πιστεύω του μέσου Έλληνα θα προσέξεις ότι οι περισσότεροι Έλληνες: δεν εμπιστεύονται τους ηγέτες, δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, θέλουν την ησυχία τους, εκτιμούν το «προσωπικό απόρρητο», πιστεύουν ότι είναι ανεξάρτητοι από την κοινωνία τους, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει λύση των προβλημάτων τους μέσα από το σύστημα, πιστεύουν ότι αυτοί και οι άλλοι πρέπει να έχουν την ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν εφόσον δεν βλάπτουν κανέναν άλλο.

Ενώ οι παραπάνω παρατηρήσεις σχετικά με την πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας δεν αμφισβητούνται, δεν αμφισβητείται επίσης το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν είναι γραμμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα και δεν έχουν καμία διάθεση να ψηφίσουν. Συνεπώς, παρά την πολιτική κουλτούρα οι περισσότεροι Έλληνες διαλέγουν να μην παίρνουν μέρος στην πολιτική. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πεποίθηση ότι το πολιτικό σύστημα είναι αναποτελεσματικό, αλλά και επειδή υπάρχει μια πολιτισμική σύγκρουση ανάμεσα στην ευρύτερη και την πολιτική κουλτούρα.

Ο Πολιτικός Λόγος

Η Ελληνική πολιτική κουλτούρα δεν είναι ιδεολογική. Οι πολιτικοί επιχειρούν πάντα να εμφανίσουν ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα αλλά αυτές οι διαφορές είναι απειροελάχιστες. Η μόνη σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα είναι ο βαθμός της εμπάθειας που διατυπώνεται στην ρητορική τους. Η εμπάθεια δεν είναι πολιτική ιδέα. Η εμπάθεια είναι συμπεριφορά. Συνεπώς τα δύο κόμματα διαφέρουν, κυρίως, στην συμπεριφορά τους και όχι στην ιδεολογία τους.

Παρόλα αυτά τα μεγάλα κόμματα παραμένουν δύο. Κάποιος διερωτάται «γιατί»; Εάν το κάθε κόμμα είναι ίδιο όσο αφορά την ιδεολογία, τότε γιατί δεν ενώνονται να γίνουν ένα; Η απάντηση δίνεται όταν κάποιος λάβει υπόψη του την πραγματική φύση των κομμάτων. Τα Ελληνικά πολιτικά κόμμα είναι ουσιαστικά μονάδες οργανωμένου εγκλήματος. Τα Ελληνικά Κόμματα έχουν περισσότερα κοινά με την μαφία από ότι τα αντίστοιχα σε περισσότερο δημοκρατικές κοινωνίες. Όπως ακριβώς γίνεται και με την Μαφία, κάθε πολιτικό κόμμα αγωνίζεται για έλεγχο περιοχών έτσι ώστε να μεγιστοποιείται η απόδοση του εκλογικού και οικονομικού τους δυναμικού. Ακριβώς όπως γίνεται και με την Μαφία, τα πολιτικά κόμματα επιχειρούν να διαχειρίζονται το σύστημα έτσι ώστε να διατηρούν τις θέσεις τους και την πρόσβασή τους σε πόρους. Όπως η Μαφία, έτσι και τα πολιτικά κόμματα αναγκάζουν τον μέσο πολίτη να πληρώνει «προστασία» υπό την απειλή βίας (φόροι). Όπως η Μαφία, έτσι και τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτά για δικούς τους σκοπούς.

Ορίζοντας το πολιτικό μας σύστημα με όρους όπως «Πλειοψηφία» και «Αξιωματική Αντιπολίτευση» το σύνταγμά μας ουσιαστικά νομιμοποιεί αυτό το σύστημα διπλής μαφίας. Κάθε μαφία περνά νόμους έτσι ώστε να αποκλείονται «καινούργιοι» στο παιχνίδι ενώ αναλώνει την υπόλοιπη ενέργειά της στο να καταστρέφει την άλλη μαφία.

Συνεπώς, κάθε κίνημα αντίσταση το οποίο επιλέγει να οργανωθεί έρχεται σε αντίθεση με αυτούς τους μαφιόζους. Το παιχνίδι στήνεται και η δύναμη της πολιτείας έτσι όπως χρησιμοποιείται από τα δύο μεγάλα κόμματα, αναλώνει τον, χρόνο, τους πόρους και τις δυνάμεις των καινούργιων. Ένας καινούργιος μπορεί να πετύχει μόνο απορρίπτοντας το πολιτικό σύστημα, απομυζώντας τους πόρους του και υποβιβάζοντας την δύναμη της πολιτείας.

Πως είναι ανώτερη μια ανοργάνωτη αντίσταση;

Σε κάποιες κοινωνίες αυτοί που αντιστέκονται γίνονται ήρωες. Στην Ελληνική κοινωνία, αυτοί που αντιστέκονται υφίστανται βρισιές, λάσπη, παρενοχλήσεις, μηνύσεις και δαιμονοποίηση. Στην Ελλάδα κινήματα τα οποία έχουν ηγέτες αποκεφαλίζονται. Οι ηγέτες είναι επικίνδυνοι όχι χρήσιμοι. Οι οργανισμοί μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα στόχοι διείσδυσης (όπως γίνεται πολύ συχνά) Οι οργανισμοί υφίστανται φορολογία. Οι οργανισμοί έχουν λίστες με μέλη οι οποίες μπορούν να γίνουν καλά εργαλεία για τον εκάστοτε δυνάστη. Οι οργανισμοί πολύ συχνά αποκτούν ανεξάρτητη ζωή. Πασχίζουν να υπάρχουν και η συνέχεια της ύπαρξής τους αρχίζει να αποσπά προτεραιότητα πέρα από τον αρχικό σκοπό τους. Οι οργανισμοί τείνουν να προσελκύουν συμφεροντολόγους, απατεώνες, και δοξολάγνους. Οι οργανισμοί τείνουν να χρησιμοποιούν την ιεραρχία τους για να ωφελήσουν «κλίκες». Η ανοργάνωση δεν έχει αυτά τα ελαττώματα.

Η γραφειοκρατία δεν μπορεί να κατανοήσει την ανοργάνωση. Η ανοργάνωση είναι αόρατη. Η ασυμμετρία της σχέσης ανάμεσα στην οργάνωση και την ανοργάνωση βρίσκει κερδισμένη την ανοργάνωση. Η οργάνωση βασίζεται στον σχεδιασμό. Ο σχεδιασμός απαιτεί προβλεπτικότητα. Η ανοργάνωση δεν μπορεί να προβλεφτεί. Αυτό είναι μειονέκτημα για την οργάνωση.

Η οργάνωση απαιτεί μια αλυσίδα εφοδιασμού. Οι αλυσίδες εφοδιασμού μπορούν να υποστούν ζημιές. Η ανοργάνωση απαιτεί μόνο τους πόρους των μελών της. Αλυσίδες εφοδιασμού που δεν υπάρχουν, δεν μπορούν να διακοπούν.

Τα ανοργάνωτα κινήματα βασίζονται στην δημιουργία σμηνών. Τα σμήνη είναι δύσκολο να απωθηθούν. Εάν κόψεις ένα σμήνος στα δύο, έχεις δύο σμήνη. Εάν καταπολεμήσεις ένα από τα συνεπάγοντα σμήνη, έχεις ακόμα ένα σμήνος απέναντί σου. Η ανοργάνωση γεννοβολά. Η οργάνωση μεγαλώνει. Τα πολλά και διασκορπισμένα είναι πολύ πιο δύσκολος στόχος από τα μεγάλα και συγκεντρωμένα.

Οι οργανισμοί βασίζονται στον σχεδιασμό τους. Εάν ο σχεδιασμός τους είναι ελαττωματικός, ο οργανισμός αποτυγχάνει. Η ανοργάνωση δεν βασίζεται στον σχεδιασμό αλλά στην εξέλιξη. Οι κινητήρια δύναμη της ανοργάνωσης είναι τα μιμίδια, οι ιδέες. Τα μιμίδια εξελίσσονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Αυτή η διαδικασία βελτιώνει την κίνηση της ανοργάνωσης παράγοντας πολλαπλούς τύπους δράσης. Κάποιοι θα αποτύχουν ενώ κάποιοι άλλοι θα πετύχουν. Στο σύνολό της η ανοργάνωση έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

Αυτό που πρέπει να λαμβάνουμε οπωσδήποτε υπόψη είναι ότι αρκετά πιο εύκολο να καταστρέψεις παρά να δημιουργήσεις κάτι το σχεδιασμένο. Συνεπώς το κόστος για αυτούς που χάνουν την υλοποίηση του σχεδίου τους είναι αρκετά μεγαλύτερο από το κόστος καταστροφής του. Αυτό το οποίο εξελίσσεται είναι φτηνό, και όταν γίνεται προσπάθεια να καταστραφεί αυτό απλά μεταλλάσσεται και προσαρμόζεται στις καινούργιες συνθήκες. Σαν μια διαδικασία που εκμεταλλεύεται την εξέλιξη, ένα κίνημα το οποίο βασίζεται στην ανοργάνωση θα συνεχίσει να επιβιώνει, να εξελίσσεται και να επεκτείνεται χωρίς κόστος. Οι περιορισμοί πόρων που διαθέτουν οι σχεδιασμένες οργανώσεις (πχ κυβερνητικές και κερδοσκοπικές) οι οποίες λείπουν από τα ανοργάνωτα κινήματα δίνουν προτεραιότητα στο τελευταίο.

Τα όρια της ανοργάνωσης

Αυτό που προτείνεται δεν είναι μια πλήρης απώλεια της οργάνωσης. Αντίθετα προτείνεται μια ανοργάνωση των μονάδων. Οι μονάδες ενδέχεται να είναι τόσο μικρές όσο ένα μοναδικό άτομο ή τόσο περίπλοκες όσο μια ομάδα ατόμων που συνεργάζονται. Οι ομάδες ενδέχεται να έχουν εσωτερική οργάνωση αλλά δεν πρέπει να είναι στατικά οργανωμένες από ομάδα σε ομάδα. Το κίνηση δεν πρέπει να έχει αρχηγό. Δεν πρέπει να έχει κεντρική επιτροπή και κυβερνών σώμα. Δεν πρέπει να γίνονται καθολικά σχέδια. Ο τρόπος λειτουργίας της κάθε μονάδας πρέπει να καθολική σκέψη και τοπική πράξη. Ιδέες, στρατηγικές, και τακτικές πρέπει να είναι ανοικτές και να ανταγωνίζονται η μια την άλλη ως μιμίδια μέσα στο μέσο της συλλογικής συνείδησης.

Συμπεράσματα

Είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός ανοργάνωτου κινήματος. Δεν χρειάζεται να στείλεις αίτηση για να λάβεις μέρος. Αντίθετα, καλό είναι να μην έρθεις σε επαφή με κανέναν άλλο εκτός από αυτούς με τους οποίους θέλεις να σχηματίσεις μονάδα. Οι ιδέες σου, στρατηγικές σου, τακτικές σου και συμπεράσματά σου πρέπει να μεταφέρονται ανώνυμα ή από στόμα σε στόμα. Όταν κάνεις πράξη τις ιδέες σου, εάν αποφασίσεις να αντισταθείς, να ρίξεις τις πράξεις σου «στην Αντίσταση». Ο συλλογικός θόρυβος της ανοργάνωτης αναστάτωσης θα γίνει αισθητή σαν σεισμός. Θα υπάρξει τρέμουλο. Θα υπάρξει προειδοποιητικό σοκ. Η ένταση θα συγκεντρωθεί και, εν καιρώ, θα γίνει ανατάραξη. Και όταν ο εγκέλαδός μας χτυπήσει , το οργανωμένο οικοδόμημα του καταπιεστή θα πέσει σαν να ήταν χάρτινο.