
Εχω μια προσωπική απόψη που θα πω επιγραμματικά διότι σηκώνει έκθεση:
-περί της ποσοτικής διαφοράς(μεριδίου) του συστήματος από τη μία και του "λαού" από την άλλη. Σαφώς όσοι είχαν μεγάλη κουτάλα φάγαν τη μερίδα του λέοντος και οι μικροί τα ψίχουλα.
-περί της ατομικής ευθύνης του καθενός μας και του ελλείμματος ηθικής που οδήγησε νομοτελειακά στα γνωστά ελλείμματα.
Και έχω μερικά ερωτήματα:
-Τα λαμόγια ποιός τα ψήφισε πολλάκις και παρακαλετά για να του διορίσουν το παιδί στο δημόσιο να κάθεται και να πληρώνεται?
-Δηλαδή ο μικρός κλέφτης δεν είναι κλέφτης?
-Δηλαδή ο μικρός και αν δεν είναι κλέφτης ο ίδιος, δεν είναι ηλήθιος που ανέχεται τους κλέφτες μικρούς και μεγάλους?
-Δηλαδή ο μικρός όταν γίνεται ο πλιατσικοχαμός γύρω του δεν υποχρεούται να υπερασπιστεί τη οικογένειά του πλιατσικολογόντας κι αυτός ότι μπορεί πριν τα φάει κανας άλλος?
-Δηλαδή ο μαγαζάτορας που θέλει να κόβει αποδείξεις πως θα ανταγωνιστεί τον "αφορολόγητο" απέναντι? Και γιατί δεν τον πιάνει κανένας? Και ο απέναντι γιατί δεν τον δίνει? (απ. αυτό θεωρείται ρουφιανιά που στην Ελλάδα είναι χειρότερο από την κλεψιά)
-Πως μπορούμε να προστατευτούμε από το πανίσχυρο βιμ όταν αυτό αποτελείται από πολιτική εξουσία, τράπεζες, δικαστές, αστυνομικούς, εφοριακούς, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, εκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους? Μήπως δεν μπορούσαμε οπότε αναγκαστικά προσπαθήσαμε να επιβιώσουμε όπως μπορούμε?
Επίσης ένα άρθρο που διάβασα σήμερα που περιγράφει διάφορα http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1380796
Δεν έχω ιδέα τι μέρος του λόγου είναι αυτός που το γράφει αλλά περιγράφει καλά αρκετά πράγματα.