Ας ξεκινήσω την παρουσία μου στο forum κατευθείαν στα "βαθιά". Είχα γράψει μια εκτενέστατη απάντηση, αλλά την έπαθα σαν πρωτάρης γιατί την έγραφα στο post, έφαγε κόλλημα το pc και την έχασα (ξέρω, ξέρω. Μπράβο, βλάκα.) Θα περιοριστώ λοιπόν σε κάποια επιγραμματικά σημεία.
Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους: 100% ναι.
Είναι απλά αδιανόητο να μην έχει γίνει εν έτει 2012 και να χρειάζεται φιλοσοφική συζήτηση για ν'ανακαλύψουμε τον ήλιο, όταν όλος ο κόσμος το'χει ήδη εφαρμόσει εμπράκτως, ακόμα και αιώνες πριν. Δε συζητάμε ούτε "φίμωση" της θρησκείας ούτε κάποιο "διωγμό", μόνο το αυτονόητο: ότι η θρησκευτική εξουσία δεν πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική. Δεν είναι θέμα ψηφοφορίας, είναι θέμα προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του τελευταίου πολίτη. Η πολιτεία και το σύνταγμα υπάρχει για να υπερασπίζεται τον
πολίτη, όχι το χριστιανό. Ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων ή έλλειψης αυτών. Το Σύνταγμα πρέπει να υπερασπίζεται το Χριστιανό επειδή είναι Έλληνας πολίτης, όχι τον Έλληνα πολίτη επειδή είναι Χριστιανός. Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, δε γίνεται κάποιοι να είναι "πιο ίσοι" απ'τους άλλους (το οποίο έχει προέκταση και σε θέματα "βουλευτικής ασυλίας" ή "ακαδημαϊκής ασυλίας", που και τα δύο έχουν... συληθεί όσο δεν πάει). Δε συμφωνώ με την πρόταση δημοψηφίσματος, διότι δεν είναι πρόβλημα της πλειοψηφίας. Είναι θεμελιώδες θέμα εύρυθμης λειτουργίας ανεξαρτήτως θρησκείας. Δε γίνεται τα πάντα να περνάνε από δημοψήφισμα, κάποια πράγματα πρέπει να είναι θεμελιώδη. Δηλαδή, αν κάναμε δημοψήφισμα για να εισβάλλουμε στο Κογκό και 73% έλεγε "ναι", θα έπρεπε εγώ να πάρω καραμπίνα και να ακολουθήσω το 73%; Ας μη μπερδεύουμε τη Δημοκρατία με την Οχλοκρατία. Η Δημοκρατία έχει κάποιους αδιαπραγμάτευτους άξονες που προστατεύουν κάποια θεμελιώδη δικαιώματα των λίγων όταν αυτά κινδυνεύουν απ'την ψήφο των πολλών. Κι ένα από αυτά είναι η ανεξιθρησκεία. Ας μην κάνουμε βήματα προς τα πίσω.
Με εξαίρεση ένα βιβλίο (κούτσα κούτσα, μάλιστα) που είχε κάποτε μια συγκριτική γνωριμία με τις γενικές αρχές πολλαπλών θρησκευμάτων, δε βλέπω κανένα λόγο να "διδάσκονται" θρησκευτικά σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης πλην εθελοντικής παρουσίας. Δε βλέπω γιατί λέμε ότι έχουμε "ανεξιθρησκεία" όταν ο βαθμός εισαγωγής μου σε Πανεπιστήμιο κρεμόταν και από την απόδοσή μου στα Θρησκευτικά. Η ανεξιθρησκεία δεν είναι μόνο στα λόγια. Πρέπει να είναι έμπρακτη. Ιδιαίτερα σε ευαίσθητες ηλικίες, που ενώ θεωρούμε ότι δεν είναι αρκετά ώριμες για σεξουαλική συναίνεση ή πολιτικές αποφάσεις, τις βάζουμε σε ένα καλούπι να "μάθουν" μια πραγματικότητα που δεν ασπάζονται όλοι. Κι αν κάποιοι αμφιβάλλουν ότι αυτή η πρακτική υφίσταται, να σημειώσω ότι στη Β' Δημοτικού είχα δασκάλα που αποπειράθηκε να διδάξει ότι το '74 "έφερε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου". Είναι άλλο πράγμα η (σεβαστή) επιθυμία κάποιου να πιστεύει σε κάποια θρησκεία, κι άλλο πράγμα η διδασκαλία σε παιδάκια ότι "έτσι είναι ο κόσμος" μαζί με τα μαθηματικά, τη γλώσσα και την ιστορία. Δεν υποστηρίζω κανέναν πόλεμο "ενάντια" στο Χριστιανισμό, παρ'ότι δεν αποτελεί την προσωπική μου πεποίθηση. Αλλά δε θέλω και να είναι συνυφασμένος με τα πολιτικά μου δικαιώματα και την πολιτική μου ζωή, από εργασία, στρατό, γάμο, παιδιά, κοινωνία, μέχρι διεθνείς σχέσεις.
Σχετικά με θέματα εκκλησίας που κάποιοι υψώνουν περιμένοντας απάντηση: αυτό ακριβώς εννοούμε διαχωρισμό. Η απάντησή τους
δεν είναι δουλειά του κράτους, είναι υπόθεση της εκκλησίας. Ποιοι θα υψώνουν ναούς; Ξέρω γω; Η εκκλησία κι οι πιστοί της ενορίας. Ποιοι
άλλοι θα έπρεπε να υψώνουν ναούς;
Όσον αφορά τους "ιστορικούς λόγους", να μην ξεχνάμε πως ο μόνος λόγος που είναι ιστορικοί, είναι ότι κάποιοι αντετέθησαν στους ως τότε ιστορικούς λόγους. Γιατί, αν θέλουμε να προασπιστούμε ιστορικούς λόγους, τότε θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε και το δωδεκάθεο στις ορκομωσίες.
Να διαφωνήσω, παρεμπιπτόντως, με τον προλαλήσαντα: αυτό είναι ξεκάθαρος λόγος γιατί χρειάζεται διαχωρισμός, φίλε. Το ότι θεωρούμε πως όλοι "πρέπει" να έχουν γνώση εκκλησιαστικού δικαίου και εκκλησιαστικής ιστορίας. Λάθος μεγάλο. Μόνο την εκκλησία και τους Έλληνες Πολίτες που αποτελούν τα μέλη της, απασχολεί το εκκλησιαστικό δίκαιο κι η εκκλησιαστική ιστορία. Όχι τον Έλληνα Πολίτη ως Έλληνα Πολίτη. Δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Συμφωνώ ότι για εκκλησιαστικά ζητήματα πρέπει, ναι, αλλά δεν είναι εκκλησιαστικό ζήτημα αυτό. Είναι πολιτικό και συνταγματικό. Ούτε λιγότερο μετράει η άποψή μου ως Έλληνας πολίτης, ούτε "λιγότερο" Έλληνας είμαι. Συγχώρεσέ με, αν παρεξήγησα τι εννοείς, αλλά δε χρειάζομαι σε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με το εκκλησιαστικό δίκαιο για να ζητάω διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ακριβώς όπως δε χρειάζομαι γνώσεις μουσουλμανικού δικαίου, ινδουιστικού, βουδιστικού ή ό,τι άλλο. Ίσα ίσα, χρειάζομαι διαχωρισμό ακριβώς επειδή επικρατεί η άποψη ότι ο Έλληνας πολίτης "χρειάζεται" να εντρυφήσει στο Χριστιανισμό και το δίκαιό του για να έχουν βάση τα λεγόμενά του και τα δικαιώματά του. Αν συζητούσαμε εσωτερικά θέματα του Χριστιανισμού, τότε πιθανώς να είχε βάση η "γνώση εκκλησιαστικού δικαίου και εκκλησιαστικής ιστορίας". Δυστυχώς, όμως, δεν συζητάμε κάτι τέτοιο. Συζητάμε ανεξιθρησκεία, αυτοδιάθεση, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ενάντια σε διακρίσεις. Τα οποία, είτε αρέσει είτε όχι, δεν έχουν το χριστιανισμό ως άξονα, ούτε καμμιά άλλη θρησκεία ή έλλειψη αυτής.
Όσο για την αρχική θέση ότι "μόνο 3 από τα 23 Πειρατικά κόμματα παίρνουν θέση", να θυμίσω ότι στα περισσότερα (αν όχι όλα)
δε χρειάζεται διότι έχουν
ήδη διαχωρισμό; Δε μπορεί να συγκρίνουμε ανόμοιες καταστάσεις κατά το δοκούν.
Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω σε θέματα "σωστού/λάθους" του χριστιανισμού είτε διαχρονικά είτε ως αρχή, διότι αυτό είναι άλλο θέμα και δεν είναι επί του παρόντος. Το παρόν θέμα είναι αν ΜΙΑ θρησκεία (είτε λέγεται χριστιανισμός είτε βουδισμός είτε... σαϊεντολογία) πρέπει να είναι θεσμικό μέρος ενός κράτους. Κι η απάντηση είναι όχι, εκτός αν το κράτος είναι Θεοκρατία, όπως το Βατικανό. Ας κάνουμε επιτέλους, έστω και απ'τους
τελευταίους, το βήμα μπροστά.
Δε ζήτησε κανείς απάρνηση του Χριστιανισμού απ'τους Χριστιανούς. Πολιτικό κράτος για τους πολίτες ζητάμε.