pirateparty.gr forum

Βρε τρολίγκουρα, πάλι πάνω μου το πετάς.

Εννοείται πως όλα γίνονται γιατί είμαστε φαινόμενα μνήμης που θέλουμε να διαρκέσουμε περισσότερο.
Αλλιώς ούτε επιστήμονες θα είχαμε, ούτε φιλοσόφους, δεν θα υπήρχε η ιστορία,
θα τρώγαμε και θα πίναμε, θα κάναμε και φίκι φίκι και τέλος.

Γράψε το όραμά σας (των πειρατρολ) και πες "οραματιζόμαστε την απο-μνημόνευση και την ισοπέδωση".

manos_ έγραψε: Εννοείται πως όλα γίνονται γιατί είμαστε φαινόμενα μνήμης που θέλουμε να διαρκέσουμε περισσότερο.

Εμένα η φιλοσοφία μου πάνω σε αυτό το θέμα είναι επικούρια. Αν λαμβάνω ικανοποίηση που με θυμούνται, ευχαρίστως να επιδιώκω την μνήμη. Αν όμως μετα θάνατον δεν λαμβάνω ικανοποιήση για την φήμη μου, ή ακόμα περισσότερο δεν έχω καν συνείδηση , τότε ποιός ο λόγος να επιδιώκω την μνήμη και την φήμη;

Αν από την άλλη έχω τελικά συνείδηση μετα θάνατο, τότε αυτός που έχει την δύναμη να συντηρεί την συνείδησή μου και τις συνειδήσεις όλων, έχει επίσης και την δύναμη να ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς έχω κάνει. Αρα δεν χρειάζεται να είμαι επώνυμος, αυτός που μπορεί να διατηρεί την συνείδησή μου, θα ξέρει σίγουρα και τι ακριβώς έχω κάνει, και ας μην το ξέρουν οι άλλοι.

Αν τέλος η μετα θάνατον συνείδησή μου είναι αυτο-διατηρούμενη, και δεν υπάρχει κάποιος που "εποπτεύει" τις συνειδήσεις όλων, τότε η ικανοποίηση από την μνήμη σε αυτό τον μάταιο κόσμο καταργείται, αφού μπορεί πολύ εύκολα η μετά θάνατον συνείδησή μου να ισχυριστεί ότι είμαι ο ναπολέοντας, και καμιά άλλη μεταθανάτεια συνείδηση δεν θα είναι σε θέση ούτε να το διαψεύσει, ούτε να το επιβεβαιώσει.

Από την άλλη μεριά, την μεριά της ζωής, αν ο σκοπός είναι να διατηρούμε μνήμη και φήμη μόνον καθόσον είμαστε ζωντανοί, αυτός είναι και ο ορισμός της ματαιοδοξίας.

Αριστοτελικά μιλώντας,
είσαι ένα φαινόμενο μνήμης χώματος / νερού, που κρατά τη μορφή του για λίγο,
ως βαγόνι μεταφοράς μιας ανώτερης μνήμης, της γνώσης και των ιδεών.

Ακόμα κι αν δεν θέλεις να θυμούνται εσένα, θέλεις να θυμούνται τις ιδέες σου.
Κι αν θες να μην τις θυμούνται αλλά μόνο να γίνονται πάτημα για τις νέες ιδέες,
η ιστορία διαλέγει αλλιώς. Έχει ανάγκη τη μνήμη για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές.

manos_ έγραψε:Αριστοτελικά μιλώντας,
είσαι ένα φαινόμενο μνήμης χώματος / νερού, που κρατά τη μορφή του για λίγο,
ως βαγόνι μεταφοράς μιας ανώτερης μνήμης, της γνώσης και των ιδεών.

Ακόμα κι αν δεν θέλεις να θυμούνται εσένα, θέλεις να θυμούνται τις ιδέες σου.
Κι αν θες να μην τις θυμούνται αλλά μόνο να γίνονται πάτημα για τις νέες ιδέες,
η ιστορία διαλέγει αλλιώς. Έχει ανάγκη τη μνήμη για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές.

Στο ξαναλέω, σε αυτό το θέμα η φιλοσοφία μου είναι επικούρεια.
Προϋπόθεση για να θέλω να με θυμούνται εμένα ή τις ιδέες μου, είναι να είμαι σε θέση να λαμβάνω ικανοποίηση από αυτό.
και για να είμαι σε θέση να λαμβάνω ικανοποίηση, πρέπει να έχω συνείδηση...(κλπ κλπ)

Αυτό που είσαι είναι μια μνήμη (ιδέες και γνώση) που μεταπηδά
και συνειδητοποιείται στους απογόνους σου και γενικά στην ανθρωπότητα.

manos_ έγραψε:Αυτό που είσαι είναι μια μνήμη που μεταπηδά
και συνειδητοποιείται στους απογόνους σου και γενικά στην ανθρωπότητα.

Εμένα με ενδιαφέρει άμεσα και κυρίως η προσωπική μου ευχαρίστηση η οποία υπάρχει όσο έχω συνείδηση. Και δεν με ενδιαφέρει, αν χάσω την συνείδησή μου, τι θα απογίνουν οι απογόνοι μου ή η ανθρωπότητα, ή οι κατοίκοι του γαλαξία μας ή του σύμπαντος γενικότερα.

Τότε δεν ξέρεις τι είσαι.

manos_ έγραψε:Τότε δεν ξέρεις τι είσαι.

είμαι αυτό που αισθάνομαι, και αν δεν αισθάνομαι δεν είμαι.

Αν είναι η μάνα κάποιου στον τάφο, τα κόκαλα στον τάφο δεν αισθάνονται.
Αισθάνεται όμως το παιδί, το οποίο ΕΙΝΑΙ η μνήμη της μάνας.
Η μάνα συνεχίζει και ζει μέσα από το παιδί.
Θεωρώ δύσκολο να πας και να γκρεμίσεις τον τάφο της με μια μπουλντόζα, από ιδεολογία.