anestis έγραψε:Ελπίζω να σταματήσετε να τσιμπάτε! 
Για να επανέλθουμε σε πολιτικό πλαίσιο.
1. Ανεξιθρησκεία. Ο καθένας πιστεύει ότι θέλει. Γι αυτό και λέγεται Πίστη. Θεωρητικά προστατεύεται κι από το Σύνταγμα.
2. Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Δεν έχουμε θέση, αλλά στα πλαίσια των αλλαγών του Συντάγματος, κάποια στιγμή θα πάρουμε.
Προσωπικά έχω πει τρεις φορές ότι θα κάνει καλό στο Κράτος και καλό στην Εκκλησία.
Λες τρεις φορές το ίδιο, χωρίς όμως να μας παρουσιάζεις τα επιχειρήματά σου που να εξηγούν γιατί θα κάνει καλό στο κράτος και στην εκκλησία ο διαχωρισμός.
Εφόσον θέλεις να πάμε πάλι σε πολιτικό επίπεδο, επαναλαμβάνω τα επιχειρήματά μου γιατί πιστεύω ότι θα κάνει κακό.
Ο μέσος άνθρωπος, για να πειθαρχήσει, πρέπει να έχει κάτι να φοβάται. Δεν πειθαρχεί στον άλλο άνθρωπο αν δεν φοβάται, ούτε βέβαια πειθαρχεί σε γραπτά κείμενα-συντάγματα, και αυτό ειναι απολύτως λογικό. Αν δεν υπάρχει θρησκεία, κάτι ανώτερο να φοβάται αλλά και να ελπίζει, ο πολίτης θα έχει την τάση να κάνει την λαδία του όποτε μπορέσει, οπότε οι πόροι που χρειάζεσαι για να πειθαρχήσεις το κόσμο είναι τεράστιοι. Σε ένα μη θρησκευτικό κράτος, το αστυνομικό κράτος, το κράτος της βίας και ο μεγάλος αδελφός διογκώνονται, σε βάρος βέβαια της ανάπτυξης, και αυτό είναι που βιώνουμε σήμερα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες.
Η θρησκεία, άσχετα αν είναι αλήθεια ή όχι ο Θεός, είναι και οικονομία πόρων. Δημιουργεί εσωτερική πειθαρχία, χωρίς να χρειάζεσαι και από έναν άνθρωπο σε σε κάθε γωνία για να την επιβάλει. Και η πειθαρχία, απαραίτητο συστατικό σε ένα έθνος φύση απείθαρχο σαν το δικό μας, δημιουργεί ομόνοια και ανάπτυξη . Γιαυτό αξίζει,
ως κράτος, να επενδύσει κανείς πάνω στην θρησκεία.
Δεύτερο ισχυρό επιχείρημα, που έρχεται από την παράδοσή μας, από την εποχή του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, πρέπει να ακολουθάμε, να πιστεύουμε και να εκτελούμε τα ρήματα της κοινωνίας μας, αν όχι όλων, τουλάχιστον των περισσοτέρων. Επιχείρημα που έρχεται από την Αθήνα της Δημοκρατίας, που μας διδάσκει να μην εισάγουμε καινά δαιμόνια, ακόμα και αν είμαστε ο Σωκράτης. Επιχείρημα και από τον Σωκράτη τον ίδιο, που δέχτηκε να πιεί το κώνειο σεβόμενος την απόφαση των συμπολιτών του παρά να την σκαπουλάρει, παρόλο που του δόθηκε η ευκαιρία. Οι περισσότεροι σήμερα, δεν συντάσσονται με αυτά τα ακραία που λες περί διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, άρα οι ακραίες ριζοσπαστικές φωνές ας σταματήσουν να εισάγουν καινά δαιμόνια και να θέλουν να επιβάλονται στην πλειοψηφία.
Ο ρωμείκος Θεος μας μας ενώνει, μας θυμίζει τις παλιές μας δόξες, και τον θέλουμε κορώνα στο σύνταγμά μας και στο κεφάλι μας.
Ο ρωμείκος Θεος μας μας δίνει ελπίδα ότι δεν ίσχυει παντού και πάντα ο νόμος του θανάτου, ο συμπαντικός αυτός και αιώνιος νόμος που οι επιστήμονες ευαγγελίζονται, χωρίς φυσικά να μπορούν να αποδείξουν.
"ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· δια την απιστίαν υμών. αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν."