Φ_Τ έγραψε:...πως λοιπόν αυτά θα αφομοιωθούν και θα ενταχθούν σε μια κοινωνία τεχνοφοβική; Που ο μέσος έλληνας βλέπει με προκατάληψη, άγνοια, φόβο και αρνητισμό την ψηφιακή εποχή; Πως οι νέες γενιές θα μπορέσουν να αντισταθούν στην κουλτούρα της εποχής τους; (facebook, Gaming.. )
Η κοινωνία μας μπορεί να είναι σήμερα εν μέρει τεχνοφοβική (κυρίως για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας), αλλά για την επόμενη γενιά αυτό δε θα ισχύει. Τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν με την τεχνολογία, τα περισσότερα έχουν υπολογιστή, πρόσβαση στο διαδίκτυο, smartphones και ξέρουν να τη χρησιμοποιούν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι οι γονείς τους. Για μένα το θέμα είναι, αυτά τα εργαλεία, τα παιδιά να μάθουν να τα χρησιμοποιούν σωστά. Στο ίντερνετ μπορείς να παίξεις παιχνίδια και να χαζεύεις στο facebook, αλλά μπορείς να αντλήσεις πληροφορίες για θέματα που σε ενδιαφέρουν, να δεις βίντεο και φωτογραφίες από τόπους που δεν έχεις πάει, να συμμετέχεις στη συγγραφή μιας εγκυκλοπαίδειας (Wikipedia), να δημιουργήσεις, να επικοινωνήσεις και να συνεργαστείς με άλλους ανθρώπους που ούτε καν ξέρεις και άλλα πολλά. Επίσης, να μάθουν να τα χρησιμοποιούν με ασφάλεια (π.χ. κρατώντας κριτική στάση στις πληροφορίες που βρίσκουν). Για να συμβούν αυτά χρειάζεται η δημόσια εκπαίδευση να οδηγεί τα παιδιά στη διαμόρφωση σωστής παιδείας, πληροφορικής και όχι μόνο.
Εγώ, φαντάζομαι ένα σχολείο πιο ελεύθερο, αποσυνδεδεμένο από τις εξετάσεις που θα παρέχει τα εφόδια στους μαθητές για να συγκροτήσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Ένα σχολείο που θα τους δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούν, να εκφράζονται, να πρωτοτυπούν. Αυτό προϋποθέτει επανεξέταση του προγράμματος σπουδών. Στην πληροφορική, για παράδειγμα, θα ήθελα μαθήματα για την ασφάλεια και σωστή χρήση της τεχνολογίας, για το ανοιχτό λογισμικό και τη φιλοσοφία του, για τον προγραμματισμό και την αλγοριθμική σκέψη (όχι με το στείρο τρόπο που γίνεται τώρα), για τις δυνατότητες δημιουργίας με την τεχνολογία (για παράδειγμα αντί να παίζουν παιχνίδια, να μπορούν να φτιάξουν τα δικά τους. Ορίστε από μαθητές δημοτικού:
http://scratch.mit.edu/users/aplessas). Επιπλέον προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη υποδομών, εργαστηρίων κλπ. Τέλος, επειδή στην εκπαιδευτική διαδικασία εμπλέκονται εκτός από την κεντρική διοίκηση οι καθηγητές και οι οικογένειες, θα ήθελα στενή συνεργασία μεταξύ και των τριών παραγόντων. Υπάρχουν δάσκαλοι ανήσυχοι, που ενδιαφέρονται, πρωτοτυπούν, αγωνίζονται και αυτοί δεν πρέπει να μένουν αναξιοποίητοι, αλλά μπορούν να επηρεάσουν θετικά και τους συναδέλφους τους).
Φ_Τ έγραψε:Δυστυχώς όμως Kε @Plessa εκεί μας έχουν καταντήσει, ότι πιο απαρχαιωμένο μηχάνημα υπάρχει και είναι για πέταμα, να το μαζεύουμε εμείς στο εργαστήριο για να μπορέσουμε να κάνουμε την δουλειά μας.. και αν τυχών και δεν την κάνουμε καλά, να μας πηγαίνουν για λίγο στον ιδιωτικό τομέα για ένα μικρό ηλεκτροσόκ και μετά ΟΛΑ τελεια!
Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκε η αναφορά μου στον ιδιωτικό τομέα. Επειδή έχω δουλέψει και στον ιδιωτικό και στην εκπαίδευση, μπορώ να κάνω τη σύγκριση και να έχω προσωπική εμπειρία από τα θετικά (ωράριο, διακοπές κλπ) αλλά και τις δυσκολίες (ευθύνη, χρόνος προετοιμασίας, ψυχολογική κούραση) που αντιμετωπίζει ο εκπαιδευτικός. Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι πως ο βασικότερος παράγοντας για να πετύχει το οποιοδήποτε σχέδιο είναι το ανθρώπινο δυναμικό που θα κληθεί να το εφαρμόσει, επομένως η δική τους συνεισφορά (αν και οι πιο χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι) είναι καθοριστική.