Indignados, Berlin Pirates και αγανακτησμένοι
Δημοσιεύτηκε: 11 Ιαν 2012, 06:29
Η κίνηση των αγανακτησμένων στην Ελλάδα τον περασμένο Μάιο δεν προχώρησε όσο θα μπορούσε για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Συζητώντας και γράφοντας είναι χρήσιμες οι συγκρίσεις για να υπάρχει μία ολοκληρωμένη προοπτική. Ιδιαίτερα πρόσφορες είναι οι αναφορές σε παρόμοια γεγονότα απο άλλες εποχές αλλά και απο τις ίδιες περιόδους.
Στην Ευρώπη διάφορες κινήσεις ξεκίνησαν με διαφορετικά σημεία έναρξης καθώς και καταληξεις. Το πιό γνωστό παράδειγμα είναι αυτό των Indignados (αγανακτησμένων) της Ισπανίας.
Κάνοντας μία μικρή ιστορική παρένθεση είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η Placa de la Catalunia όπου και άρχισαν οι πρώτες καταλήψεις είναι η κεντρική πλατεία του Νομού της Καταλούνια ο οποίος έχει αρκετές δεκαετίες αγώνα για ανεξαρτησία και μία ιστορία αντίστασης και αυτοοργάνωσης στο δικτάτορα φράνκο που είναι μοναδική στην Ευρώπη.
Βασιζόμενοι στα γεγονότα, στην διάδοσή τους με το διαδύκτιο και στις γραμμές της παράδοσής τους οι Ισπανοί έκαναν το ίδιο και σε άλλες πλατείες (Μαδρίτη κτλ). Ακολουθόντας το μοντέλο της ομοφωνίας (που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι) έκαναν τον άθλο να συμφωνήσουν σε επτά θέματα, τα οποία περιλάμβαναν εγχώρια (βουλευτικά δικαιώματα), Ευρωπαϊκά και παγκόσμια (νομοθεσία ελέγχου στις τράπεζες), καθώς και ερωτήσεις που αναβίωναν τα Ισπανικά προβληματα σε Ευρωπαϊκό/παγκόσμιο επίπεδο (το δικαίωμα στη κατοικία – η Ισπανία είχε δυνατό κατασκευαστικό τομέα ο οποίος χτυπήθηκε άσχημα απο την κρίση).
Αφού έκαναν αυτό προχώρησαν στην αποκέντρωση, δλδ έφυγαν απο τις μεγάλες πλατείες και πήγαν στις μικρότερες. Εκεί μίλησαν με τον κόσμο και παράλληλα ξεκίνησαν την πορεία προς τις Βρυξέλλες για να μαζέψουν περισσότερο κόσμο.
Αρχικά ήταν πολλοί αυστηροί σε τρεις αρχές. Αυτή της μη πολιτικοποιημένης κίνησης (το μύνημα της μη δημοκρατικής αντιπροσώπευσης είναι μέρος του πολιτικού διαλόγου όπως πολλές φορές αναφέρονταν σε συνθήματα), της ειρηνικής αντίστασης (απο την Placa de la Catalunia, βλ. φώτο με τον νεαρό στην αναπηρική καρέκλα να δέχετε χτυπήματα απο τον αστυνομικό), και της μη συνδικαλιστικής συνεργασίας ( όσον αφορά την διαφθορά θεωρούσαν τα συνδικάτα σαν μέρος του προβλήματος, μαζί με τα κόμματα).
Τώρα γυρνώντας στην Ελλάδα πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής. Ενώ στην Ισπανία υπάρχει η παράδοση της αυτοοργάνωσης που έχει μετατραπεί σε μία υγειή Κοινωνία των Πολιτών με ΜΚΟ που συμμετέχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες στην Ελλάδα έχουμε εγκλωβιστεί σε πολιτικοποιημένες αντιλήψεις οι οποίες δεν άφησαν την κοινωνία να κάνει παρόμοιες, με την Ισπανία και την άλλη Ευρώπη, κινήσεις.
Εμφανές στην αντίληψη ότι οι ΜΚΟ είναι κρατικές μηχανές προπαγάνδας και απορόφησης των κραδασμών. Δεν είναι κάτι κανούργιο το γεγονός ότι τα πάντα είναι πολιτικοποιημένα στην Ελλάδα. Η πρώτες δύο συγκετρώσεις στην Αθήνα (αυτό ήταν και το πρόβλημα ....) ξεκίνησαν έτσι όπως οργανώθηκαν. Επάνω στις τρεις αρχές των Ισπανών, οι οποίες είναι και γενικότερες αξίες για οποιαδήποτε grassroots οργάνωση.
Γρήγορα όμως η πλατεία χωρίστηκε στα δύο. Απο την μία αυτοί που ερμήνευσαν την χειρονομία των Ισπανών για ‘σιωπηλό χειροκρότημα/κραυγή’ με την κλασσική μούτζα, απο την άλλη αυτοί που προωθούσαν μονάχα δύο επιχειρήματα, τα οποία κατά τύχη ήταν τα ίδια με την άλλη κομματική ομάδα.
Αποτέλεσμα ήταν να ξεχαστεί σχεδόν αμέσως ότι το διαδύκτιο έπαιξε πρωταρχικό ρόλο (αφού οι θιασωτές δεν είχαν τέτοια γνώση) και να μην αναπτυχθεί ο δεσμός με άλλες χώρες οι οποίες αναζήτησαν επαφή (βίντεοκλήση απο Ισπανία κτλ.).
Μέσα στις επιδιώξεις φυσικά δεν ήταν και η αποκέντρωση αφού αυτή θα σήμαινε και την διακοπή της προεκλογικής ατμόσφαιρας που είχε διμιουργηθεί με τις χιλιάδες κόσμου που λάμβανε μέρος στις Γενικές Συνελεύσεις. Ακόμα το γεγονός ότι ο διάλογος κρατήθηκε στα διαδικαστικά για εβδομάδες είναι άλλο ένα σημάδι το οποίο δεν άφησε την κίνηση να απαγγιστρωθεί και να προσφέρει κάτι παραπάνω.
Ενώ αυτά συνέβηκαν στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ο Γερμανοί φίλοι μας, οι πειρατές, μπήκαν στην βουλή στο Βερολίνο. Κέρδισαν την ψήφο του κόσμο εκστρατεύοντας για διαφάνεια και φυσικά ελευθερία στο διαδύκτιο. Ο τρόπος τους όμως έδειξε ότι άκουγαν και τον κόσμο, αφού έφτιαχναν την αντζέντα σε συνεργασία με τον κόσμο αλλά και αναμετέδειδαν ζωντανά τις συνελεύσεις τους.
Όποιος όμως συνεχίζει να τους παρακολουθεί θα δει ότι δεν ντρέποντε καθόλου να πούνε ότι είναι καινούργιοι στην πολιτική, ούτε και να κρύψουν το ότι δεν καταφέρνουν να συζητήσουν όλα τα θέματα της αντζέντας τους (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι αφήνουν έξω την οικονομία).
Αυτό γιατί όλοι γνωρίζουν ότι κανείς δεν γεννήθηκε βουλευτής. Όμως όλοι ανάλογα με τις ικανότητές και την θέληση να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο πρέπει να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν τόσο στην Κοινωνία των Πολιτών (ΜΚΟ, ακτιβισμός κτλ) αλλά και στην άλλη μεριά του διαλόγου, στην πολιτική.
Είναι σημάδι προόδου αλλά και ιστορικών συνθηκών μίας κοινωνίας το να δίνει χώρο σε τέτοιου είδους εκφράσεις της δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτές οι συνθήκες. Υπάρχει και η απαραίτητα γνώση για να γίνει το πρώτο βήμα και να υπάρξει μία φωνή απο τον κόσμο μέσα στην βουλή.
Όπως βλέπουμε απο τους τελευταίους μήνες αλλά και απο όλη την ιστορία, για να γίνει κάτι πρέπει να υπάρξει και ο συγχρονισμός με τις ανθρώπινες πράξεις, το λεγόμενο zeitgeist.
Ελπίζω ότι σύντομα θα υπάρξει και αυτή η τελευταία συνθήκη για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά στην Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή πορεία την χώρας μας.
Στην Ευρώπη διάφορες κινήσεις ξεκίνησαν με διαφορετικά σημεία έναρξης καθώς και καταληξεις. Το πιό γνωστό παράδειγμα είναι αυτό των Indignados (αγανακτησμένων) της Ισπανίας.
Κάνοντας μία μικρή ιστορική παρένθεση είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η Placa de la Catalunia όπου και άρχισαν οι πρώτες καταλήψεις είναι η κεντρική πλατεία του Νομού της Καταλούνια ο οποίος έχει αρκετές δεκαετίες αγώνα για ανεξαρτησία και μία ιστορία αντίστασης και αυτοοργάνωσης στο δικτάτορα φράνκο που είναι μοναδική στην Ευρώπη.
Βασιζόμενοι στα γεγονότα, στην διάδοσή τους με το διαδύκτιο και στις γραμμές της παράδοσής τους οι Ισπανοί έκαναν το ίδιο και σε άλλες πλατείες (Μαδρίτη κτλ). Ακολουθόντας το μοντέλο της ομοφωνίας (που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι) έκαναν τον άθλο να συμφωνήσουν σε επτά θέματα, τα οποία περιλάμβαναν εγχώρια (βουλευτικά δικαιώματα), Ευρωπαϊκά και παγκόσμια (νομοθεσία ελέγχου στις τράπεζες), καθώς και ερωτήσεις που αναβίωναν τα Ισπανικά προβληματα σε Ευρωπαϊκό/παγκόσμιο επίπεδο (το δικαίωμα στη κατοικία – η Ισπανία είχε δυνατό κατασκευαστικό τομέα ο οποίος χτυπήθηκε άσχημα απο την κρίση).
Αφού έκαναν αυτό προχώρησαν στην αποκέντρωση, δλδ έφυγαν απο τις μεγάλες πλατείες και πήγαν στις μικρότερες. Εκεί μίλησαν με τον κόσμο και παράλληλα ξεκίνησαν την πορεία προς τις Βρυξέλλες για να μαζέψουν περισσότερο κόσμο.
Αρχικά ήταν πολλοί αυστηροί σε τρεις αρχές. Αυτή της μη πολιτικοποιημένης κίνησης (το μύνημα της μη δημοκρατικής αντιπροσώπευσης είναι μέρος του πολιτικού διαλόγου όπως πολλές φορές αναφέρονταν σε συνθήματα), της ειρηνικής αντίστασης (απο την Placa de la Catalunia, βλ. φώτο με τον νεαρό στην αναπηρική καρέκλα να δέχετε χτυπήματα απο τον αστυνομικό), και της μη συνδικαλιστικής συνεργασίας ( όσον αφορά την διαφθορά θεωρούσαν τα συνδικάτα σαν μέρος του προβλήματος, μαζί με τα κόμματα).
Τώρα γυρνώντας στην Ελλάδα πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής. Ενώ στην Ισπανία υπάρχει η παράδοση της αυτοοργάνωσης που έχει μετατραπεί σε μία υγειή Κοινωνία των Πολιτών με ΜΚΟ που συμμετέχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες στην Ελλάδα έχουμε εγκλωβιστεί σε πολιτικοποιημένες αντιλήψεις οι οποίες δεν άφησαν την κοινωνία να κάνει παρόμοιες, με την Ισπανία και την άλλη Ευρώπη, κινήσεις.
Εμφανές στην αντίληψη ότι οι ΜΚΟ είναι κρατικές μηχανές προπαγάνδας και απορόφησης των κραδασμών. Δεν είναι κάτι κανούργιο το γεγονός ότι τα πάντα είναι πολιτικοποιημένα στην Ελλάδα. Η πρώτες δύο συγκετρώσεις στην Αθήνα (αυτό ήταν και το πρόβλημα ....) ξεκίνησαν έτσι όπως οργανώθηκαν. Επάνω στις τρεις αρχές των Ισπανών, οι οποίες είναι και γενικότερες αξίες για οποιαδήποτε grassroots οργάνωση.
Γρήγορα όμως η πλατεία χωρίστηκε στα δύο. Απο την μία αυτοί που ερμήνευσαν την χειρονομία των Ισπανών για ‘σιωπηλό χειροκρότημα/κραυγή’ με την κλασσική μούτζα, απο την άλλη αυτοί που προωθούσαν μονάχα δύο επιχειρήματα, τα οποία κατά τύχη ήταν τα ίδια με την άλλη κομματική ομάδα.
Αποτέλεσμα ήταν να ξεχαστεί σχεδόν αμέσως ότι το διαδύκτιο έπαιξε πρωταρχικό ρόλο (αφού οι θιασωτές δεν είχαν τέτοια γνώση) και να μην αναπτυχθεί ο δεσμός με άλλες χώρες οι οποίες αναζήτησαν επαφή (βίντεοκλήση απο Ισπανία κτλ.).
Μέσα στις επιδιώξεις φυσικά δεν ήταν και η αποκέντρωση αφού αυτή θα σήμαινε και την διακοπή της προεκλογικής ατμόσφαιρας που είχε διμιουργηθεί με τις χιλιάδες κόσμου που λάμβανε μέρος στις Γενικές Συνελεύσεις. Ακόμα το γεγονός ότι ο διάλογος κρατήθηκε στα διαδικαστικά για εβδομάδες είναι άλλο ένα σημάδι το οποίο δεν άφησε την κίνηση να απαγγιστρωθεί και να προσφέρει κάτι παραπάνω.
Ενώ αυτά συνέβηκαν στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ο Γερμανοί φίλοι μας, οι πειρατές, μπήκαν στην βουλή στο Βερολίνο. Κέρδισαν την ψήφο του κόσμο εκστρατεύοντας για διαφάνεια και φυσικά ελευθερία στο διαδύκτιο. Ο τρόπος τους όμως έδειξε ότι άκουγαν και τον κόσμο, αφού έφτιαχναν την αντζέντα σε συνεργασία με τον κόσμο αλλά και αναμετέδειδαν ζωντανά τις συνελεύσεις τους.
Όποιος όμως συνεχίζει να τους παρακολουθεί θα δει ότι δεν ντρέποντε καθόλου να πούνε ότι είναι καινούργιοι στην πολιτική, ούτε και να κρύψουν το ότι δεν καταφέρνουν να συζητήσουν όλα τα θέματα της αντζέντας τους (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι αφήνουν έξω την οικονομία).
Αυτό γιατί όλοι γνωρίζουν ότι κανείς δεν γεννήθηκε βουλευτής. Όμως όλοι ανάλογα με τις ικανότητές και την θέληση να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο πρέπει να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν τόσο στην Κοινωνία των Πολιτών (ΜΚΟ, ακτιβισμός κτλ) αλλά και στην άλλη μεριά του διαλόγου, στην πολιτική.
Είναι σημάδι προόδου αλλά και ιστορικών συνθηκών μίας κοινωνίας το να δίνει χώρο σε τέτοιου είδους εκφράσεις της δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτές οι συνθήκες. Υπάρχει και η απαραίτητα γνώση για να γίνει το πρώτο βήμα και να υπάρξει μία φωνή απο τον κόσμο μέσα στην βουλή.
Όπως βλέπουμε απο τους τελευταίους μήνες αλλά και απο όλη την ιστορία, για να γίνει κάτι πρέπει να υπάρξει και ο συγχρονισμός με τις ανθρώπινες πράξεις, το λεγόμενο zeitgeist.
Ελπίζω ότι σύντομα θα υπάρξει και αυτή η τελευταία συνθήκη για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά στην Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή πορεία την χώρας μας.