ramirez έγραψε:Τώρα, γιατί είναι αδιανόητο για εσένα τα τρισέγγονα του Elvis να έχουν οικονομικές απολαβές από το έργο του, αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Είναι σαν να λέμε ότι ο Elvis έφτιαξε ένα σπίτι πριν από 60 χρόνια / το πήρε το παιδί του μετά από το θάνατό του / και τώρα δεν μπορεί να το πάρει το εγγόνι του γιατί υπάρχει κάποιος νόμος που το απαγορεύει και λέει ότι η διέλευση και η παραμονή στο σπίτι είναι πλέον ελεύθερη...αυτό εγώ θεωρώ αδιανόητο.
Προτείνω...σε περίπτωση που ένα φυσικό πρόσωπο αποφασίζει να πουλήσει πνευματικά δικαιώματα σε μία πολυεθνική, βάσει νόμου η πώληση των δικαιωμάτων αυτών να επιτρέπεται π.χ. για 10 χρόνια σε εθνικό μόνο επίπεδο (άλλη διαδικασία για εξαγωγή του δικαιώματος σε άλλες χώρες) και το αντίτιμο να είναι αναλογικό ως προς τις προβλεπόμενες αλλά και τις πραγματικές πωλήσεις το οποίο θα καθορίζεται ελεύθερα ανάμεσα στους συμβαλλόμενους. Μετά την πάροδο των 10 ετών και εφόσον κάτι τέτοιο επιθυμείται από τον δημιουργό ή τους κληρονόμους τους να ανανεώνεται ή να λύεται. Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν κληρονόμοι το δικαίωμα αυτοδίκαια να μεταβιβάζεται στο κράτος με διάρκεια εκμετάλλευσης 15 ετών για παράδειγμα και μετά να παραχωρείται ελεύθερα σε όποιον το επιθυμεί χωρίς όμως να επιτρέπεται η εμπορική του χρήση ως έχει, η μέσω παράγωγων τρόπων - derivatives - . Σαφώς χρειάζεται αρκετή σκέψη και δουλειά για να αποτυπωθεί ένα τέτοιο νομικό σκεπτικό, όμως είναι εφικτό. Τι γνώμη έχεις?
Οι προτάσεις της 2ης παραγράφου είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αν κάπου "ανάψει" αυτή η συζήτηση θα είναι εδώ. Ο διαχωρισμός εμπορικής και ατομικής χρήσης είναι στις βασικές αρχές μας. Προσωπικά δεν με πειράζει να πληρώνει ο τηλεοπτικός σταθμός (λογικά) δικαιώματα στην εταιρεία παραγωγής, για λογικό διάστημα.
Η διαφορά ανάμεσα στο σπίτι και στο τραγούδι είναι ότι το σπίτι είναι υλικό, έχει μια συγκεκριμένη χρήση από ένα συγκεκριμένο άτομο και όταν το έχει ένας δεν μπορεί να το έχει άλλος, οι δε περιορισμοί στη χρήση του είναι σχεδόν ανύπαρκτοι.
Το τραγούδι είναι άυλο, μοιράζεται με όλους ενώ συνεχίζουν να το έχουν οι υπόλοιποι, έχει ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΟΛΛΟΥΣ περιορισμούς στη χρήση του στους οποίους ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να συμφωνήσω κατά την αγορά, δεν έχω εναλλακτικό δρόμο, αποτελεί στοιχείο του πολιτισμού μας ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, ενώ το σπίτι αντέχει συνήθως μέχρι 100 χρόνια και η πολιτιστική του αξία περιορίζεται στο σχέδιο του.
Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα είχε γίνει αν η αφήγηση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας (ή των δημοτικών τραγουδιών ή του Ακάθιστου Υμνου) καλυπτόταν από κοπυράιτ κατά την δημόσια εκτέλεσή τους (όπως συμβαίνει σήμερα με τα τραγούδια)
Φυσικά είναι μια μεγάλη συζήτηση, σχετική με το ποιους και πόσο προστατεύει ο Νόμος και υπέρ ποιών νομοθετούν οι Βουλευτές. Αναρωτιέμαι γιατί το κοπυράιτ ξεκίνησε στα 15-25 χρόνια και έφτασε ήδη στις 3-4 γενιές, χωρίς πρόθεση να σταματήσει να αυξάνεται...
ΣΗΜ: Συζήτηση στο opengov για τα Συγγενικά Δικαιώματα
http://www.opengov.gr/yppol/?p=251
info: Δυστυχώς, δεν έχω το χρόνο να διαβάζω όλο το forum.
Ό,τι γράφω είναι απλά & μόνο προσωπικές απόψεις.
"First they ignore you. Then they ridicule you. Then they attack you. And then they build monuments to you". (N.Klein 1918)