Ωστόσο, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο οικονομικό, όσο είναι πρόβλημα Δημοκρατίας.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν κάτι άλλο. Ας δούμε πώς μπορούμε να φέρουμε το λαό πίσω στη διαδικασία. Ας χρησιμοποιήσουμε τη Δημοκρατία για το πρόβλημα. Και πάλι, οι αρχαίοι Έλληνες, με όλες τις ελλείψεις τους, πίστευαν στη σοφία του πλήθους στις καλύτερες στιγμές τους. Εμπιστευόμαστε το λαό. Η Δημοκρατία δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς οι πολίτες να λαμβάνουν αποφάσεις, να συζητούν, να αναλαμβάνουν δημόσιες ευθύνες για δημόσια θέματα. Απλοί πολίτες συχνά επιλέγονταν ως ένορκοι για ν' αποφασίσουν για τα κρίσιμα καθημερινά ζητήματα. Επιστήμη, θέατρο, έρευνα, φιλοσοφία, παιχνίδια του μυαλού και του σώματος, ήταν καθημερινές ασκήσεις. Στην πραγματικότητα ήταν μια εκπαίδευση για τη συμμετοχή, για τις δυνατότητες, για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων των πολιτών μας.
Κι αυτοί που απέφευγαν την πολιτική ήταν «ιδιώτες». Βλέπετε, στην αρχαία Ελλάδα, στην αρχαία Αθήνα, ο όρος αυτός εκεί γεννήθηκε. Η λέξη "ιδιώτης" προέρχεται από τη ρίζα «ίδιο», ο εαυτός. Ένα άτομο που είναι εγωκεντρικό, απομονωμένο, αποκλεισμένο, κάποιος που δεν συμμετέχει ή έστω δεν εξετάζει τις δημόσιες υποθέσεις. Και η συμμετοχή πραγματοποιούνταν στην Αγορά, η Αγορά έχει δύο σημασίες, τόσο της κλασικής αγοράς αλλά και του μέρους όπου διεξάγονταν πολιτικές συζητήσεις. Βλέπετε, αγορές και πολιτική ήταν ένα, ενοποιημένα, προσβάσιμα, διαφανή, διότι έδιναν δύναμη στο λαό. Εξυπηρετούσαν το Δήμο, τη Δημοκρατία. Πάνω από την κυβέρνηση, πάνω από τις αγορές ήταν η άμεση διακυβέρνηση του λαού.
Σήμερα έχουμε παγκοσμιοποιήσει τις αγορές αλλά δεν έχουμε παγκοσμιοποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Γι' αυτό, οι πολιτικοί μας περιορίζονται σε πολιτική τοπικού χαρακτήρα, ενώ οι πολίτες, ακόμη κι αν βλέπουν μεγάλες δυνατότητες, είναι θύματα δυνάμεων πέραν του ελέγχου τους.
Πώς λοιπόν θα επανασυνδέσουμε τα δύο μισά της Αγοράς; Πώς εκδημοκρατίζουμε την παγκοσμιοποίηση;
Να σημειώσω οτι και το idiot απο το "ιδιο" βγαίνει
hint: Σκέφτεται μόνιμα στα Αγγλικά
