Μάλλον δε συμβάλλει ιδιαίτερα στη δημιουργία ενός σοφιστικέ προφίλ όμως στην πραγματικότητα πάντα συμπαθούσα τη Disney· υποθέτω ότι η συμπάθεια σχετίζεται με την αγάπη μου για τα κόμικς αλλά και με διάφορα συναισθηματικά κατάλοιπα από τα αμέτρητα μεσημέρια της Κυριακής που πέρασα τη δεκαετία του ’70 βλέποντας τις διάφορες ενσαρκώσεις της σειράς «Disneyland», στον πρώτο κύκλο της οποίας παρουσιαστής ήταν ο ίδιος ο Ουόλτ Ντίσνεϊ. Και παρότι με το πέρασμα των χρόνων η εταιρεία μετατράπηκε σε ένα Λεβιάθαν του κόσμου της ψυχαγωγίας καταβροχθίζοντας κόμικς, καρτούν, περιοδικά και στούντιο και κάνοντας τζίρους δεκάδων δις δολαρίων και παρότι μπορώ να συνειδητοποιήσω πολύ καλά την αξία της (τη θετική και την αρνητική) για τον παγκόσμιο πολιτισμό, στη συνείδησή μου παραμένει σαν κάτι «καλό»· υποθέτω ότι διακατέχομαι από το σύνδρομο που έχουν όλοι μεγαλώνουν Ροτβάιλερ από κουτάβια.
Παρόλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να πω ότι δε χάρηκα από το φιάσκο της εταιρείας την εβδομάδα που πέρασε και που αποδεικνύει ότι ακόμα και ένας γορίλας που ζυγίζει έναν τόνο δεν μπορεί να κάθεται πάντα όπου γουστάρει. Η ιστορία ξεκίνησε όταν στο Ίντερνετ διέρρευσε η πληροφορία ότι η Disney έκανε αίτηση για να πάρει τα πνευματικά δικαιώματα της «Ημέρας των Νεκρών» ή «Dia de los Muertos», μιας παραδοσιακής μεξικάνικης γιορτής που γιορτάζεται την 1η και τη 2η Νοεμβρίου κάθε χρόνου και που αντιστοιχεί στο ορθόδοξο Ψυχοσάββατο. Η Disney και η θυγατρική της, Pixar ετοιμάζουν μια ταινία με θέμα τη συγκεκριμένη γιορτή και, προφανώς, σκόπευαν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα χρήσης του τίτλου.
Το θέμα είναι ότι η μεξικανική (και γενικότερα η ισπανόφωνη αμερικανική) κοινότητα εξέλαβε το πράγμα κάπως διαφορετικά: σαν μια απόπειρα ενός αμερικανικού κολοσσού να οικειοποιηθεί την κουλτούρα της και να την εκμεταλλευτεί. Και μάλλον οι Mεξικάνοι είχαν δίκιο καθώς κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά σκόπευε να φτάσει η Disney στη χρήση της φράσης –ένα δημοσίευμα της Huffington Post λέει ότι η αίτησή της περιελάμβανε μια ευρύτατη γκάμα από προϊόντα μεταξύ των οποίων το κρέας, τα λαχανικά και τα αυγά.
Η αντίδραση των ισπανόφωνων (καθώς και πολλών μη ισπανόφωνων που απλώς θεώρησαν την κίνηση εξαιρετικά μεγάλο πολιτισμικό faux-pas) ήταν ακαριαία και τεράστια: τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν ποστ και μηνύματα, στήθηκαν αιτήσεις για συλλογή υπογραφών σε κείμενα διαμαρτυρίας ενώ ο σκιτσογράφος Λάλο Αλκαράζ, δημιουργός του πρώτου πολιτικού κόμικ με θέμα την ισπανόφωνη κοινότητα σχεδίασε μια αρκετά άγρια παρωδία της αφίσας της ταινίας στην οποία ο «Μουέρτο Μάους» ένας σκελετωμένος Μίκυ-Γκοτζίλα απειλεί να «κατοχυρώσει την κουλτούρα σας».
Τα αντανακλαστικά της Disney στην κατακραυγή ήταν εξίσου αστραπιαία: απέσυρε άμεσα την αίτηση για κατοχύρωση της ονομασίας και έστειλε στα Μέσα μια λακωνική ανακοίνωση στην οποία δε γινόταν καμία αναφορά στο θέμα της αντίδρασης του κοινού αλλά δικαιολογούσε την υπαναχώρησή της λέγοντας ότι «ο τίτλος της ταινίας θα αλλάξει οπότε δε συντρέχει λόγος για κατοχύρωση της φράσης». Και το θέμα έληξε εκεί –προς το παρόν τουλάχιστον γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν τελικά κυκλοφορήσει η ταινία- χαρίζοντας στο Ίντερνετ μια ακόμα νίκη και θυμίζοντας ακόμα και σε όσους δεν εμπλέκονται άμεσα ότι το «φωνή λαού, οργή Θεού» ισχύει ακόμα.
Πηγές http://www.huffingtonpost.com/2013/05/0 ... de=2422893