Από άρθρο στην εφημερίδα. Ο αρθρογράφος είναι αριστερός αλλά η ανάλυσή του είναι καίρια και συμφωνώ απόλυτα.
Στην ουσία η στρέβλωση και η απόκρυψη των κοινωνικών συγκρούσεων και των αντιτιθέμενων ταξικών λογικών για περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά και η κυριαρχία του απολιτικού δόγματος της «υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών» αλλοίωσαν το ταξικό και πολιτικό κριτήριο μιας μεγάλης μάζας πολιτών, οι οποίοι επιχείρησαν να βρουν διαφορετικές «εξόδους διαφυγής» και έκφρασης της κοινωνικής τους διαμαρτυρίας. Κάποιοι κατευθύνθηκαν προς την Αριστερά και κατέστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιοι εξάντλησαν τα όριά τους μέσω της θολής οργής των «αγανακτισμένων» και κάποιοι άλλοι βρήκαν έκφραση μέσω της ναζιστικής δημαγωγίας, της «αρρενωπής στράτευσης» και του πολιτικού ρεβανσισμού.
Αλλωστε ο δρόμος είχε στρωθεί επί περισσότερο από μία δεκαετία. Η διαδρομή που οδήγησε στο α-πολιτικό «όλοι ίδιοι είναι» πέρασε από τους σταθμούς του «τέλους των ιδεολογιών», της «άρσης των διαχωριστικών γραμμών» και της «κυριαρχίας του μεσαίου χώρου». Δηλαδή εννοιών που έχουν ως κοινωνικό αντίκρισμα μια «πολιτική σούπα» που γέννησε ιδεολογική σύγχυση και πολιτικό αποπροσανατολισμό. Ο φασισμός απευθύνεται ακριβώς σ’ αυτόν τον «χυλό» που συντίθεται από άτομα διαφόρων κοινωνικών τάξεων, ιδεολογιών και πολιτικών τοποθετήσεων και με τα οποία είτε επανδρώνει τα «τάγματα εφόδου» είτε τα χρησιμοποιεί ως κοινωνική οπισθοφυλακή και εφεδρεία.
Και η αντίληψη περί άξονα αριστεράς - δεξιάς όπου συνυπάρχει ο συνδικαλισμός του Gounara και ταυτόχρονα το μίσος για κάθε τι δημόσιο του Baskin είναι μια σούπα χωρίς αρχή μέση και τέλος.
Ε.Δ.Α.Π.Ε. The truth is out there.