Re: Η' Πνευματική ή Ιδιοκτησία, όχι και τα δύο
Δημοσιεύτηκε: 17 Μαρ 2012, 15:34
@ΖΡ3.
Το copyright, τα πνευματικά δικαιώματα, το IP όλα γίνονται στο όνομα της προστασίας του παραγωγού αλλά ουσιαστικά προστατεύουν τα δικαιώματα κέρδους του "χορηγού".
Να σου φέρω ένα παράδειγμα από την δουλειά σου.
Εσύ σχεδιάζει ένα σπίτι. Είναι το προϊόν της δουλειάς σου και του κόπου σου.
Με τον σημερινό νόμο ή το πουλάς κατευθείαν στο καταναλωτή ή το πουλάς σε μία αρχιτεκτονική εταιρία. Επειδή η δουλειά σου καλύπτεται από τα δικαιώματα ο καταναλωτής δεν μπορεί να βγάλει φωτοτυπίες το σχέδιο σου και να το δώσει δωρεάν ή με αμοιβή σε όποιον θέλει να χτίσει σπίτι. Η εταιρία όμως έχει αυτό το δικαίωμα με αμοιβή.
Άρα στα τρία μέρη που συμμετάσχουν στην διαδικασία ο καταναλωτής είναι ο βασικός χαμένος, ο σχεδιαστής κερδίζει ελάχιστα από την δουλεία του και ο μόνος που κερδίζει είναι η εταιρία.
Για να διορθώσουμε αυτό το στρεβλό σύστημα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και τα τρία μέρη είναι ομότιμα και πρέπει τα δικαιώματα και των τριών να εξασφαλίζονται.
Η πλήρη κατάργηση του copyright, των πνευματικών δικαιωμάτων ή του IP η όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε δεν εξασφαλίζει τα διακαιώματα όλων.
Στο παράδειγμά μας. Εσύ σχεδιάζεις ένα σπίτι. Τα σχέδια σου γίνονται open-source και ο κάθε καταναλωτής τα φωτοτυπεί και χτίζει σπίτι. Η αρχιτεκτονική εταιρία μπορεί να το πουλήσει και να σε πληρώσει ή όχι για αυτό. Σε αυτή τη διαδικασία ο καταναλωτής κερδίζει, ο σχεδιαστής ίσως να κερδίσει γιατί στηρίζεται στον αλτρουισμό των πιθανών δωρητών αν έχουν προβλεφθεί και η εταιρία χάνει. Έτσι το σύστημα γίνεται το ίδιο άδικο με την τωρινή κατάσταση γιατί πάλι ένα από τα τρία μέρη είναι χαμένο. Νομιμοποιείται γιατί οι καταναλωτές είναι η μεγαλύτερη μάζα αλλά έτσι έχουμε την δικτατορία της πλειοψηφίας ( όπως λεν δημοκρατία είναι όταν τρείς λύκοι και ένα πρόβατο ψηφίζουν για φαγητό). Τίθεται και το ηθικό ζήτημα επίσης του free rider ή όπως λέει ο Marx του παρασιτισμού. Και συνεπεία αυτού ενέχει ο κίνδυνος να έχουμε την εμφάνιση του tragedy of commons.
Ακόμα και η λύση ο σχεδιαστής να γίνει δημόσιος υπάλληλος και να πληρώνεται από τους φόρους πάλι ενέχει κινδύνους παρασιτισμού από την πλευρά των σχεδιαστών. Δηλώνουν όσοι μπορούν σχεδιαστές και απλά μοιράζονται τα λεφτά των φόρων.
Το λογισμικό είναι πιο πολύπλοκη αγορά και μόνο σε αυτή την αγορά το open source αφήνει όλα τα μέρη ευτυχισμένα. Ο σχεδιαστής πληρώνεται με το να μπορεί να έχει όλα τα εργαλεία για την δουλεία του δωρεάν και να έχει ίσως και κάποιο κέρδος από δωρέες, η εταιρία έχει το προϊόν δωρεάν και πουλά την συντήρηση του προϊόντος και ο καταναλωτής γιατί έχει το λογισμικό δωρεάν και απλά πληρώνει ένα ποσό για την συντήρηση που πιθανόν να μην είναι και αρκετά μικρό αλλά δεν το αντιλαμβάνεται γιατί το δίνει σταδιακά.
Αυτά τα προβλήματα προσπαθώ χρόνια τώρα να λύσω και η λύση που προτείνω νομίζω ότι είναι η πιο δίκαια για όλα τα μέρη της εξίσωσης. Εξασφαλίζει ότι ο σχεδιαστής θα πληρωθεί ανάλογα με την δουλειά του, η εταιρία θα πληρωθεί για την υπηρεσία που προσφέρει και όχι για αυτή του σχεδιαστή και ο καταναλωτής έχει έναντι ελάχιστου αντιτίμου το σχέδιο για να μην υπάρχει η νοοτροπία του free rider.
@Ανέστη.
Το ποσοσστό που προτείνω έχει να κάνει με ένα οικονομικό σύστημα που έχω στο μυαλό μου και βασίζεται στη λογική της ισότιμης συνεργασίας όλων των παραγόντων παραγωγής. Με τους περιορισμούς του συστήματος που έχω στο μυαλό μου το ποσοστό αυτό είναι δίκαιο.
Από την άλλη και στο σημερινό νεοφιλελεύθερο σύστημα εφόσον διαθέτεις το ίδιο ακριβώς προϊόν από πολλές πηγές ή έναντι ενός ευτελούς αντιτίμου τότε ενεργοποιείται ο ανταγωνισμός και δεν αφήνει πολλά περιθώρια υπερκέρδους οπότε πάλι το ποσοστό που προτείνω είναι δίκαιο.
Το copyright, τα πνευματικά δικαιώματα, το IP όλα γίνονται στο όνομα της προστασίας του παραγωγού αλλά ουσιαστικά προστατεύουν τα δικαιώματα κέρδους του "χορηγού".
Να σου φέρω ένα παράδειγμα από την δουλειά σου.
Εσύ σχεδιάζει ένα σπίτι. Είναι το προϊόν της δουλειάς σου και του κόπου σου.
Με τον σημερινό νόμο ή το πουλάς κατευθείαν στο καταναλωτή ή το πουλάς σε μία αρχιτεκτονική εταιρία. Επειδή η δουλειά σου καλύπτεται από τα δικαιώματα ο καταναλωτής δεν μπορεί να βγάλει φωτοτυπίες το σχέδιο σου και να το δώσει δωρεάν ή με αμοιβή σε όποιον θέλει να χτίσει σπίτι. Η εταιρία όμως έχει αυτό το δικαίωμα με αμοιβή.
Άρα στα τρία μέρη που συμμετάσχουν στην διαδικασία ο καταναλωτής είναι ο βασικός χαμένος, ο σχεδιαστής κερδίζει ελάχιστα από την δουλεία του και ο μόνος που κερδίζει είναι η εταιρία.
Για να διορθώσουμε αυτό το στρεβλό σύστημα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και τα τρία μέρη είναι ομότιμα και πρέπει τα δικαιώματα και των τριών να εξασφαλίζονται.
Η πλήρη κατάργηση του copyright, των πνευματικών δικαιωμάτων ή του IP η όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε δεν εξασφαλίζει τα διακαιώματα όλων.
Στο παράδειγμά μας. Εσύ σχεδιάζεις ένα σπίτι. Τα σχέδια σου γίνονται open-source και ο κάθε καταναλωτής τα φωτοτυπεί και χτίζει σπίτι. Η αρχιτεκτονική εταιρία μπορεί να το πουλήσει και να σε πληρώσει ή όχι για αυτό. Σε αυτή τη διαδικασία ο καταναλωτής κερδίζει, ο σχεδιαστής ίσως να κερδίσει γιατί στηρίζεται στον αλτρουισμό των πιθανών δωρητών αν έχουν προβλεφθεί και η εταιρία χάνει. Έτσι το σύστημα γίνεται το ίδιο άδικο με την τωρινή κατάσταση γιατί πάλι ένα από τα τρία μέρη είναι χαμένο. Νομιμοποιείται γιατί οι καταναλωτές είναι η μεγαλύτερη μάζα αλλά έτσι έχουμε την δικτατορία της πλειοψηφίας ( όπως λεν δημοκρατία είναι όταν τρείς λύκοι και ένα πρόβατο ψηφίζουν για φαγητό). Τίθεται και το ηθικό ζήτημα επίσης του free rider ή όπως λέει ο Marx του παρασιτισμού. Και συνεπεία αυτού ενέχει ο κίνδυνος να έχουμε την εμφάνιση του tragedy of commons.
Ακόμα και η λύση ο σχεδιαστής να γίνει δημόσιος υπάλληλος και να πληρώνεται από τους φόρους πάλι ενέχει κινδύνους παρασιτισμού από την πλευρά των σχεδιαστών. Δηλώνουν όσοι μπορούν σχεδιαστές και απλά μοιράζονται τα λεφτά των φόρων.
Το λογισμικό είναι πιο πολύπλοκη αγορά και μόνο σε αυτή την αγορά το open source αφήνει όλα τα μέρη ευτυχισμένα. Ο σχεδιαστής πληρώνεται με το να μπορεί να έχει όλα τα εργαλεία για την δουλεία του δωρεάν και να έχει ίσως και κάποιο κέρδος από δωρέες, η εταιρία έχει το προϊόν δωρεάν και πουλά την συντήρηση του προϊόντος και ο καταναλωτής γιατί έχει το λογισμικό δωρεάν και απλά πληρώνει ένα ποσό για την συντήρηση που πιθανόν να μην είναι και αρκετά μικρό αλλά δεν το αντιλαμβάνεται γιατί το δίνει σταδιακά.
Αυτά τα προβλήματα προσπαθώ χρόνια τώρα να λύσω και η λύση που προτείνω νομίζω ότι είναι η πιο δίκαια για όλα τα μέρη της εξίσωσης. Εξασφαλίζει ότι ο σχεδιαστής θα πληρωθεί ανάλογα με την δουλειά του, η εταιρία θα πληρωθεί για την υπηρεσία που προσφέρει και όχι για αυτή του σχεδιαστή και ο καταναλωτής έχει έναντι ελάχιστου αντιτίμου το σχέδιο για να μην υπάρχει η νοοτροπία του free rider.
@Ανέστη.
Το ποσοσστό που προτείνω έχει να κάνει με ένα οικονομικό σύστημα που έχω στο μυαλό μου και βασίζεται στη λογική της ισότιμης συνεργασίας όλων των παραγόντων παραγωγής. Με τους περιορισμούς του συστήματος που έχω στο μυαλό μου το ποσοστό αυτό είναι δίκαιο.
Από την άλλη και στο σημερινό νεοφιλελεύθερο σύστημα εφόσον διαθέτεις το ίδιο ακριβώς προϊόν από πολλές πηγές ή έναντι ενός ευτελούς αντιτίμου τότε ενεργοποιείται ο ανταγωνισμός και δεν αφήνει πολλά περιθώρια υπερκέρδους οπότε πάλι το ποσοστό που προτείνω είναι δίκαιο.