Τρόποι αμοιβής του Πνευματικά Εργαζόμενου.
Δημοσιεύτηκε: 16 Μαρ 2012, 04:11
Για να ξεκαθαρίσουμε την έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πρώτα αν δεχόμαστε ότι η πνευματική εργασία είναι όντως εργασία και πρέπει να αμοιφθεί ή όχι.
Αν κάποιος που ξόδεψε κάποιο χρόνο από την ζωή του για να γράψει ένα βιβλίο πχ, δέχόμαστε ότι πρέπει να αμοιφθεί για τον χρόνο του ή όχι; Και αν δεχόμαστε ότι πρέπει να αμοιφθεί για τον χρόνο του και τον κόπο του, πώς το εξασφαλίζουμε αυτο; Δεν πρόσεξα κάπου να ξεκαθαρίζεται αυτό στίς απόψεις σας.
Κατ´ αντίστοιχο τρόπο κάποιος που πλήρωσε κάποια εκατομμύρια ευρώ για να γυρίσει μία ταινία πώς εξασφαλίζουμε ότι θα πάρει πίσω τα λεφτά του;
Και για να το πάμε πιο βαθειά, είναι το προϊόν της πνευματικής εργασίας όμοιο ή όχι με οποιοδήποτε άλλο προϊόν ή όχι; Το σιτάρι πχ είναι ένα απολύτως απαραίτητο για την ζωή προϊόν, όσο σημαντικό είναι και το πολιτιστικό προϊόν. Γιατί δεχόμαστε ότι ο παραγωγός του σιταριού θα πρέπει να αμοίβεται για τον κόπο του και όχι ο παραγωγός του πνευματικού έργου;
Ακόμα περισσότερο γιατί θεωρούμε δίκαιο να μου απαγορεύεται να πάω με τον φραπέ μου σε μία καφετέρια και να καθήσω στα τραπέζια της καφετέριας και όχι η απαγόρευση στον λαθρώτη και στον λαθραναγνώστη;
Στην ιστορία οι τρόποι επίλυσης του προβλήματος ήταν πολλοί και διάφοροι, αλλά κανένας δεν αρνήθηκε το δικαίωμα στην αμοιβή του εργαζόμενου παραγωγού.
Έτσι είχαμε τις χορηγείες όπου οι οικονομικά εύποροι αναλαμβάναν να πληρώσουν τον παραγωγό και να προσφέρουν δωρεάν το πολιτισμικό προϊόν σε όλη την κοινωνία.
Στις σύγχρονες κοινωνίες αυτό έγινε με την πατέντα όπου δίνει το δικαίωμα στον παραγωγό να προσφέρει το προϊόν του δωρεάν ή να αμοιφθεί γιαυτό από τον καταναλωτή/χρήστη του προϊόντος σε τιμή που θα ορίσει η αλληλεπίδραση καταναλωτή/παραγωγού.
Εσείς τι αντιπροτείνεται ώς προς το δικαίωμα της δίκαιης αμοιβής του παραγωγού πνευματικού προϊόντος;;;
Αν κάποιος που ξόδεψε κάποιο χρόνο από την ζωή του για να γράψει ένα βιβλίο πχ, δέχόμαστε ότι πρέπει να αμοιφθεί για τον χρόνο του ή όχι; Και αν δεχόμαστε ότι πρέπει να αμοιφθεί για τον χρόνο του και τον κόπο του, πώς το εξασφαλίζουμε αυτο; Δεν πρόσεξα κάπου να ξεκαθαρίζεται αυτό στίς απόψεις σας.
Κατ´ αντίστοιχο τρόπο κάποιος που πλήρωσε κάποια εκατομμύρια ευρώ για να γυρίσει μία ταινία πώς εξασφαλίζουμε ότι θα πάρει πίσω τα λεφτά του;
Και για να το πάμε πιο βαθειά, είναι το προϊόν της πνευματικής εργασίας όμοιο ή όχι με οποιοδήποτε άλλο προϊόν ή όχι; Το σιτάρι πχ είναι ένα απολύτως απαραίτητο για την ζωή προϊόν, όσο σημαντικό είναι και το πολιτιστικό προϊόν. Γιατί δεχόμαστε ότι ο παραγωγός του σιταριού θα πρέπει να αμοίβεται για τον κόπο του και όχι ο παραγωγός του πνευματικού έργου;
Ακόμα περισσότερο γιατί θεωρούμε δίκαιο να μου απαγορεύεται να πάω με τον φραπέ μου σε μία καφετέρια και να καθήσω στα τραπέζια της καφετέριας και όχι η απαγόρευση στον λαθρώτη και στον λαθραναγνώστη;
Στην ιστορία οι τρόποι επίλυσης του προβλήματος ήταν πολλοί και διάφοροι, αλλά κανένας δεν αρνήθηκε το δικαίωμα στην αμοιβή του εργαζόμενου παραγωγού.
Έτσι είχαμε τις χορηγείες όπου οι οικονομικά εύποροι αναλαμβάναν να πληρώσουν τον παραγωγό και να προσφέρουν δωρεάν το πολιτισμικό προϊόν σε όλη την κοινωνία.
Στις σύγχρονες κοινωνίες αυτό έγινε με την πατέντα όπου δίνει το δικαίωμα στον παραγωγό να προσφέρει το προϊόν του δωρεάν ή να αμοιφθεί γιαυτό από τον καταναλωτή/χρήστη του προϊόντος σε τιμή που θα ορίσει η αλληλεπίδραση καταναλωτή/παραγωγού.
Εσείς τι αντιπροτείνεται ώς προς το δικαίωμα της δίκαιης αμοιβής του παραγωγού πνευματικού προϊόντος;;;