Ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ - ΕΥΑΘ

[dizzyk]

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να μιλήσουμε σοβαρά.

Καταρχάς, αναφερόμαστε στο άρθρο 2 του σχεδίου νόμου το οποίο ζητά την "Κατάργηση ελάχιστου ποσοστού Ελληνικού Δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας, καθώς και κατάργηση του άρθρου 11 του νόμου 3631/2008 (Α΄6)". Αφήνουμε στην άκρη τα υπόλοιπα για την ώρα και ας σταθούμε στα ΕΥΔΑΠ - ΕΥΑΘ.

Με αυτά που ισχύουν σήμερα, το Δημόσιο δε μπορεί να πουλήσει πάνω από το 49% των μετοχών του σε αυτές τις εταιρείες. Ο καινούριος νόμος τις καθιστά Α.Ε. στις οποίες δεν υπάρχει ελάχιστη συμμετοχή του Δημοσίου. Αυτό γίνεται προκειμένου να γίνει μεταβίβαση των μετοχών στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας, το οποίο θα ψάξει υποψήφιους αγοραστές. Η έξτρα "κατάργηση του άρθρου 11 του νόμου 3631/2008" αφορά στην έγκριση που πρέπει να δοθεί από την κυβέρνηση σε μεταφορές άνω του 20% των μετοχών των ανωνύμων εταιρειών στρατηγικής εθνικής σημασίας.

Η συζήτηση αυτή είναι προφανώς παγκόσμια και δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό. Δείτε για αρχή τη wikipedia. Πιστεύω ότι πέρα από τα συμφέροντα των (προφανώς ξένων) εταιρειών που θα μπουν να αγοράσουν τις εν λόγω εταιρείες, οι πολίτες καλούνται να ζυγίσουν δυο τάσεις, η μια που λέει ότι το δημόσιο είναι διεφθαρμένο, αναξιόπιστο, σπάταλο και ανίκανο, οπότε καλύτερα να πληρώνουμε κάποιον ιδιώτη ο οποίος θα κάνει τη δουλειά καλύτερα, και η άλλη που πιστεύει ότι δεν υπάρχει ηθική και σωστή επιχειρηματικότητα, οι όποιες εταιρείες μπροστά στο κέρδος δε θα διστάσουν να εκβιάσουν χρησιμοποιώντας ένα απαραίτητο (εθνικής σημασίας) αγαθό. Υπάρχει βέβαια το άμεσο κέρδος του να πουλήσει κανείς περιουσία (θεωρητικά για μειώσει το δημόσιο χρέος) αλλά ομολογώ ότι δεν έχω δει μελέτες για το μακροπρόθεσμο κόστος (και το λόγο ποιότητα υπηρεσιών / κόστος).

Οι θέσεις των υπόλοιπων κομμάτων όπως φαίνεται από την συζήτηση στην επιτροπή είναι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπερ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΧΑ, Ανεξάρτητοι κατά, και η ΔΗΜΑΡ επιφυλάσσεται να τοποθετηθεί στην ολομέλεια(!). Υπόψιν ότι δεν έγινε δημόσια διαβούλευση λόγω του κατεπείγοντος χαρακτήρα.

Ποια είναι η θέση μας;

Προσωπικά, είμαι κατά της ιδιωτικοποίησης των εταιρειών παροχής νερού (με την ευκαιρία, προσέξατε ότι αφορά μόνο Αθήνα και Θεσσαλονίκη η ρύθμιση, σε όλες τις άλλες πόλεις υπάρχουν οι δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης). Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ιδιώτης "επενδυτής" (ειδικά σε αυτή τη φάση) που να πιστέψει ότι αξίζει τον κόπο, οικονομικά και ηθικά, να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα/κόστος των παρεχομένων υπηρεσιών. Θεωρώ ότι η όλη κίνηση των ιδιωτικοποιήσεων (πέρα από το νερό) τώρα αποτελεί ξεπούλημα όσο-όσο. Και αν το δούμε από μια πιο αμεσοδημοκρατική σκοπιά, πρέπει να αποφασίσουν οι "πελάτες", οι πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για τις εταιρείες τους.

ΥΓ. Αν έχετε παρακολουθήσει το θέμα περισσότερο παρακαλώ προσθέστε στοιχεία και επιχειρήματα.

[dizzyk]

Ξέχασα επίσης ότι:

Η ΕΥΔΑΠ παρουσιάζει κέρδη, όχι ζημιές. Επίσης, να αναφέρω ότι στον ισολογισμό της ΕΥΔΑΠ (Διαύγεια) αναφέρονται λεπτομερώς οι μεταβολές του μετοχικού της κεφαλαίου και συγκεκριμένα:

..μεταβολή του ποσοστού συμμετοχής του ΤΑΙΠΕ στο μετοχικό κεφάλαιο της Εταιρείας από 27,30% σε 61,33%. Σημειώνεται ότι το ποσοστό του Ελληνικού Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο της ΕΥΔΑΠ ΑΕ διαμορφώνεται πλέον σε 0,00%. Το Ελληνικό Δημόσιο ελέγχοντας 100% το «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του
Δημοσίου Α.Ε.», ελέγχει έμμεσα τα ανωτέρω δικαιώματα ψήφου.

[Vassilis Perantzakis]

Το θέμα είναι πράγματι πολύ σοβαρό. Προσωπικά πιστεύω ότι σε ευαίσθητα θέματα ο κεντρικός έλεγχος είναι πολύ σημαντικός. Ο ιδιώτης δεν πρέπει να υποκαθιστά το κράτος όταν έχουμε να κάνουμε με την υγεία και την ίδια μας την ζωή. Σε κάποιες περιπτώσεις αρκεί ο έλεγχος των βασικών δικτύων (π.χ. καλώδια για ρεύμα και βασικοί υποσταθμοί και σταθμοί παραγωγής στο ρεύμα), ενώ σε άλλες περιπτώσεις όπως αυτή της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ πρέπει να υπάρχει συνεχής έλεγχος ποιότητας των υπηρεσιών. Μπορούν να υπάρξουν θεσμοί που θα βεβαιώσουν ότι αυτά παραμένουν αναλλοίωτα και, φυσικά, προσβάσιμα στον πολίτη; Αν όχι, τότε δεν συμφωνώ με ιδιωτικοποίηση ούτε τμήματος αυτών των εταιριών.

Δεν είμαι κατά π.χ. της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ, κυρίως γιατί προσωπικά θεωρώ τον τζόγο ανοησία (δεν παίζω ποτέ), αλλά ούτε θα ήθελα να δω να γίνεται μετά την ιδιωτικοποίηση παραβίαση βασικών νόμων και κανόνων λειτουργίας του ή να χάσει το κράτος έσοδα.

Υπάρχουν μοντέλα που αυτή τη στιγμή λειτουργούν πολύ καλά χωρίς να χαθεί ο δημόσιος χαρακτήρας τους, όπως με τον ΟΛΠ. Αποδίδει περισσότερο από ότι πριν. Ίσως αντίστοιχα μοντέλα να μπορούν να εφαρμοστούν και αλλού.

[Μιχάλης Μαντάς]

Χωρίς να εξειδικεύω το θέμα σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, όπου πολύ καλά τα τοποθετείς τα πράγματα, θα ήθελα να συνεισφέρω στην συζήτηση καταθέτοντας τις εξής γενικές παρατηρήσεις:
Στη διάρκεια του "ενεργού" (πολιτικά) βίου μου έχω δει ένα αενάως επαναλαμβανόμενο έργο:
Οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις ξεκινούν συνήθως ως ιδιωτικές, στη συνέχεια "πέφτουν έξω" κατά κανόνα με αμφιλεγόμενες διαδικασίες, λίγο μετά κρατικοποιούνται, οπότε ακολουθούν λαϊκά πανηγύρια και στεναγμοί ανακούφισης που γλυτώσαμε από τους ιδιώτες εκμεταλευτές, λίγο αργότερα επαναϊδιωτικοποιούνται για να εισπράξει το κράτος που ως συνήθως χρωστάει(;) και φτου κι απ' την αρχή.
Για να μην μιλάω εντελώς θεωρητικά θα δώσω το παράδειγμα της Ολυμπιακής που τη δεκαετία του ’70 ιδιωτικοποιήθηκε πωλούμενη στον Ωνάση, στη συνέχεια κρατικοποιήθηκε και λίγο αργότερα ξαναϊδιωτικοποιήθηκε (ξε)πωλούμενη στον Βγενόπουλο ο οποίος λίγες μέρες πριν την (ξαναματα)πούλησε κι αυτός στην Aegean (Βασιλάκης).
Περιττό να πω ότι θεωρώ πολύ πιθανό, μετά από μερικά χρόνια η Εταιρεία Βασιλάκη να παρουσιασθεί ως υπερχρεωμένη και να (ξαναματα)κρατικοποιηθεί από κάποια Κυβέρνηση του μέλλοντος (που προσωπικά εύχομαι να είναι οι Έλληνες Πειρατές) αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα ζήσω μέχρι τότε για να το δω αυτό (την ιδιωτικοποίηση, όχι την κυβέρνηση Πειρατών).
Επομένως έχω εγγενή δυσκολία να αποφασίσω τι από τα δύο μου συμφέρει καλύτερα ως "λαός" κι αν μάλιστα βάλω στο τραπέζι και την παρατήρηση ότι ειδικά για την Ολυμπιακή οι μεν κρατικοποιήσεις έγιναν επί δεξιών κυβερνήσεων οι δε ιδιωτικοποιήσεις περίπου επί σοσιαλιστικών(;) τότε είναι που μπερδεύομαι τελείως.
Επειδή όμως πρέπει να αποφασίσω τι θα ψήφιζα αν έμπαινε ποτέ σαν θέμα στο κόμμα μας σχετικά, θα καταλήξω συμπερασματικά ως εξής:
Χωρίς να το υποστηρίζω φανατικά θα τοποθετηθώ υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων σε αυτή τη χρονική συγκυρία, με μοναδικό επιχείρημα ότι διαθέτουμε ένα εξαιρετικά διεφθαρμένο κράτος (αποδεδειγμένα πλέον) που πιστεύω ότι μας κλέβει συστηματικά και αισχρά και άρα πρέπει το γρηγορότερο δυνατό να το "πετάξουμε έξω" απ' όπου μπορούμε αντικαθιστώντας το, προσωρινά έστω, με ότι καλύτερο βρούμε μπροστά μας και προσπαθώντας έτσι ώστε την επόμενη "εποχή των (επαναματα)κρατικοποιήσεων" να διαθέτουμε μια καλύτερη κυβέρνηση που θα κάνει τις επόμενες κρατικοποιήσεις και στη συνέχεια θα λειτουργήσει σωστά, για πρώτη ίσως φορά τις δημόσιες επιχειρήσεις.
Άλλο καλύτερο δεν μπορώ να σκεφθώ, ούτε στοιχεία για να τεκμηριώσω το ένα ή το άλλο επιχείρημά μου διαθέτω.
Αν όλα τα παραπάνω θέλουμε να τα συνοψίσουμε σε μια και μόνο πρόταση αυτή θα τη διατυπώσω ως εξής:
"Ιδιωτικοποίηση τώρα όσο περισσοτέρων δημόσιων επιχειρήσεων γίνεται με την προοπτική επανακρατικοποίησής τους αμέσως μόλις στην εξουσία βρεθεί ένα κόμμα σαν τους Έλληνες Πειρατές"!

[dizzyk]

Μιχάλη έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι οι επιχειρήσεις είναι σαν ένα μπαλάκι ping pong μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου.

Άρα, υπάρχουν 2 κατηγορίες επιχειρήσεων. Αυτές που αν κλείσουν κανείς δε θα νοιαστεί να τις σώσει (πχ το περίπτερο της γειτονιάς μου, κάποια από τις αλυσίδες supermarket, κλπ) και κάποιες τις οποίες δε γίνεται να μην έχεις (πχ το μοναδικό νοσοκομείο της περιοχής, εταιρεία ύδρευσης, αλλά όπως φάνηκε και τις τράπεζες...). Γιατί πρέπει το ρίσκο της μη καλής λειτουργίας να το μοιραζόμαστε όλοι (εξαγορά από το Δημόσιο προβληματικής επιχείρησης) αλλά τα κέρδη μόνο οι ιδιώτες επενδυτές; Θα συμφωνήσω στο ότι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία το Ελληνικό Δημόσιο είναι άθλιος επιχειρηματίας, και γι' αυτό δεν βάζω στην ίδια μεριά τον ΟΠΑΠ πχ, και για τα λιμάνια θα το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω.

Στην ύδρευση όμως, μιλάμε εκ των πραγμάτων για μονοπώλιο. Άσε που η ΕΥΔΑΠ επιχορηγείται από το κράτος και την ΕΕ για τη συντήρηση του δικτύου και για έργα υποδομής, το οποίο σημαίνει ότι πάλι το Δημόσιο θα επιχορηγεί τον ιδιώτη. Εδώ τα επιχειρήματα περί ανταγωνισμού, ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κλπ, καταρρέουν. Το μόνο που παραμένει είναι το "πλεονέκτημα" του ιδιωτικού management, το οποίο σημαίνει ότι οι (πρακτικά ίδιοι) υπάλληλοι απλά θα δουλεύουν σε χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με αμφίβολο όφελος για το Δημόσιο (διότι τα κέρδη τα καρπώνεται ο ιδιώτης).

Η συζήτηση θα ξεφύγει αν επεκταθούμε σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις γενικά. Εκεί θα μπουν πιθανότατα και άλλα μοντέλα συνεργατικής οικονομίας. Τα περισσότερα από αυτά που σκέφτομαι αφορούν στις περιπτώσεις ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ.

[hrsfpgyjrnptrd]

Όπως λέει και ο Βασίλης πιο πάνω το κάναμε με τον ΟΤΕ (έστω και αν δεν κάναμε ποτέ λειτουργικό διαχωρισμό) και το προσπαθούμε με ΟΣΕ και ΔΕΗ.
Τι κάνει το διαφορετική την περίπτωση του νερού?
Αν το δίκτυο παραμείνει δημόσιο (αφού έτσι αλλιώς την κατασκευή και την συντήρηση του την επιδοτούμε εμεις και η ΕΕ) γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν ιδιωτικού ταμιευτήρες και εγκαταστάσεις που να πωλούν νερό που θα κινείται μέσα στο δημόσιο δίκτυο?
Ο καθένας ας αγοράζει απο οπού θέλει νερό, αφού (οπως και στο ρεύμα) η ποιότητα είναι σταθερή και ελεγχομένη ο ανταγωνισμός θα είναι για την τιμή. Αρα θεωρητικά (ναι το ξέρω μεγάλη κουβέντα) η τιμή θα είναι τόσο φτηνή οσο δεν θα έχει νόημα για κάποιον να πουλάει φτηνότερα.
Αλλά βεβαία χρειάζεται αυστηρός ποιοτικός έλεγχος για κάτι τέτοιο, που όμως ΗΔΗ γίνεται.
Θα μπορούσαμε έτσι να έχουμε τα οφέλη της οικονομίας της αγοράς για το μέγιστο κοινωνικό κέρδος?

Για να μην έχουμε δράματα, παρακαλώ προσέξτε ότι όσα λέω έχουν ερωτηματικό, ρωτάω δηλαδή. Κοινώς προσπαθώ να ανοίξω κουβέντα για να σκεφτούμε όλοι.

[baskin]

To "αγοράζει" νερό είναι μια αντίφαση. Πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν κάποιος μπορεί να έχει "κυριότητα" στο νερό.

Εφόσον κρίνουμε ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό, τότε το "κόστος" του πρέπει να υπολογίζεται μόνο ως προς τα έξοδα για να φτάσει στον "αρδευόμενο" (δεν μου αρέσει το καταναλωτής στην συγκεκριμένη περίπτωση).

Άρα ο λειτουργικός διαχωρισμός δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν μιλάμε για μία παραγόμενη υπηρεσία (ή προϊόν) αλλά για ένα δημόσιο αγαθό το οποίο έχει κάποιο κόστος για να συλλεχθεί, μεταφερθεί, καθαριστεί κλπ.

Δυσκολεύομαι να βάλω την έννοια του κέρδους (χωρίς να είμαι αντίθετος γενικά με την έννοια) στο κύκλωμα του νερού.

Ο ιδιώτης θα θέλει να παράξει κέρδος. Από την άλλη οι "παραγωγοί" νερού ουσιαστικά δεν υπάρχουν, άρα μιλάμε για μία στείρα εκμετάλλευση ενός φυσικού πόρου (όπως με την γεώτρηση που κάνει ο αγρότης μέσα στο χωράφι του, αλλά "ρουφάει" όλο τον υδροφόρο ορίζοντα πηγαίνοντας συνεχώς και πιο βαθιά).

Προσωπικά θεωρώ ότι το "νερό" πρέπει να μείνει έξω από το στοιχείο της "αγοράς". Αυτό που χρειάζεται είναι εξορθολογισμός και σωστή διαχείριση των πόρων και των δημόσιων φορέων που έχουν αναλάβει την όλη διαδικασία από την συλλογή μέχρι την κατανάλωση, όπου θεωρώ (όπως και στις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες) ότι εκεί είναι το πρόβλημα.

[Panos13]

Παρόλο που πιστεύω οτι τα αγαθά, που προέρχονται από "πηγές" που μας ανήκουν, νερό- λιγνήτης αέρας κτλ., πρέπει να είναι δημόσια και να παρέχονται σε τιμές κόστους, θα συμφωνήσω οτι το δημόσιο δεν κάνει για επιχειρηματίας. άρα κατά την γνώμη μου πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος αποτελεσματικού ελέγχου. Δηλ. δημόσια ΕΥΔΑΠ, αλλά με οικονομοτεχνικά κριτήρια. Αυτό που νομίζω ότι θα ήταν ιδανικό είναι πρόεδρος με διεθνή διαγωνισμό και ρήτρα απόδοσης. Το διευκρυνίζω, δημόσιαΕΥΔΑΠ, αλλά ιδιώτης πρόεδρος, με λυμμένα χέρια, που σε περίπτωση μη επίτευξης στόχων αποπομπή χωρίς αποζημίωση.

[Μιχάλης Μαντάς]

Έχω τη γνώμη ότι όλες οι συζητήσεις που προκαλούνται στις πλατφόρμες μας, πρέπει να καταλήγουν σε κάποιο "διά ταύτα" για να έχουν νόημα και αποτέλεσμα. Το θέμα που συζητάμε εδώ είναι και πολύ χαρακτηριστικό και πολύ επίκαιρο και αν μη τι άλλο μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξασκήσουμε τη δυνατότητά μας να καταλήγουμε κάπου μέσα από τις συζητήσεις μας. Με ένα τέτοιο σκεπτικό εγώ, αφού προσπάθησα όσο πιο "οικονομικά" μπορούσα να περιγράψω τις σκέψεις μου και τα επιχειρήματά μου, κατέληξα παραπάνω σε ένα "αποφασιστικό" που σηματοδοτεί και την "ψήφο" μου για το θέμα. Επειδή όμως διαπιστώνω ότι όσοι συμμετέχουμε σ' αυτή την κουβέντα δεν λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο, πράγμα που βέβαια είναι σεβαστό, θα προσπαθήσω να προχωρήσω λίγο πιο πέρα, αν και πιστεύω ότι ο "χώρος" ενός φόρουμ δεν είναι ο καταλληλότερος για κάτι τέτοιο.
Όσα παραπάνω κατέθεσα θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε ένα και μόνο ζητούμενο, που δεν έχει να κάνει με το αν οι δημόσιες επιχειρήσεις θα εξακολουθήσουν να είναι κρατικές ή ιδιωτικές ή κάτι ενδιάμεσο. Το πρόβλημα της χώρας πιστεύω δεν είναι ακριβώς αυτό. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν η διαχείριση του κράτους, τουτέστιν η πολιτική εξουσία, δεν ήταν τόσο ανήθικη, διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη, όσο αυτή που έχουμε σήμερα. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν αλλάξει αυτό, καμία σημασία δεν θα έχει αν οι επιχειρήσεις θα είναι δημόσιες ή κρατικές, αφού σε όλες τις περιπτώσεις θα είναι οπωσδήποτε κλεπτικές και η διαρκής επιχειρηματική επιδίωξή τους θα είναι αντίθετη με το συμφέρον του ιδιοκτήτη - πολίτη, πράγμα εξαιρετικά οξύμωρο και αντιφατικό, αφού η έννοια της δημόσιας επιχείρησης πρέπει να ταυτίζεται οιωνεί με το συμφέρον του, σε αντίθεση με την έννοια της ιδιωτικής που βεβαίως ταυτίζεται με το συμφέρον του επιχειρηματία και μόνον.
Αυτό συμβαίνει γιατί το κράτος μας έχει κυριολεκτικά καταληφθεί από μια συντεχνιακή κάστα κλεπτών και κομπραδόρων, η οποία βρίσκει διαρκώς τον τρόπο αφ' ενός να διαιωνίζει τη θέση της στο διηνεκές, εναλλάσσοντας απλώς τα πρόσωπα, και αφ' ετέρου να δημιουργεί την εντύπωση στον πολίτη - ψηφοφόρο ότι μετά από αυτήν υπάρχει μόνο το χάος.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι εκεί που ένα καινούργιο κόμμα θα πρέπει να κάνει οπωσδήποτε τη διαφορά, ώστε να σηματοδοτήσει πραγματικά μια καινούργια ιδέα διακυβέρνησης, δεν είναι το να κρατικοποιήσει τις όποιες ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις ή να ιδιωτικοποιήσει τις όποιες κρατικοποιημένες, αλλά το "ήθος και το ύφος" της εκάστοτε συμπεριφοράς που θα επιδείξει, αφ' ενός στη διαδρομή του μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας και αφ' ετέρου στη διαδικασία άσκησής της.
Το πεδίο λοιπόν στο οποίο δίνουμε καθημερινά (από την ίδρυσή μας και εντεύθεν) εξετάσεις εμείς, τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος των Ελλήνων Πειρατών, δεν είναι το αν θα "κατεβάσουμε" μια νέα ιδέα για τη διαχείριση των στρατηγικού ενδιαφέροντος επιχειρήσεων, γιατί στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, αφού όλα τα πιθανά σχήματα έχουν ήδη δοκιμασθεί χωρίς θετικό αποτέλεσμα, αλλά το πεδίο του νέου "ήθους και ύφους" στην άσκηση της όποιας δημόσιας λειτουργίας, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή. Αυτό που πολύ πετυχημένα οι "κομπιουτεράδες" ονόμασαν "νέο λειτουργικό" δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ένα νέο "ήθος και ύφος" το οποίο θα αργήσει βέβαια ενδεχομένως πολύ για να κατακτηθεί και ακόμη περισσότερο ίσως για να μεταδοθεί.
Λυπάμαι για το σεντόνι, αλλά περιληπτικότερα δεν μπόρεσα να τα περιγράψω αυτά που ήθελα να πω.

[Μιχάλης Μαντάς]

Η συζήτηση θα ξεφύγει αν επεκταθούμε σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις γενικά. Εκεί θα μπουν πιθανότατα και άλλα μοντέλα συνεργατικής οικονομίας. Τα περισσότερα από αυτά που σκέφτομαι αφορούν στις περιπτώσεις ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ.

Επειδή βλέπω ότι και εσύ και όσοι μέχρι τώρα συμμετέχουν στη συζήτηση επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο νερό δλδ σε ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ, θα ήθελα να κάνω δύο διευκρινιστικές παρατηρήσεις:
1) (Κυρίως προς τον Baskin) Είναι βεβαίως ξεκαθαρισμένο ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι ιδιωτικό. Όταν μιλάμε για επιχειρήσεις εκμετάλλευσης της ύδρευσης, προφανώς μιλάμε για τον τομέα της διαχείρισης και διακίνησης του αγαθού (όπως και εσύ σημειώνεις), γιατί αυτό είναι που κρατικοποιείται ή ιδιωτικοποιείται και γενικά μπορεί να μεταβιβάζεται. Έχουμε δηλαδή δυο ξεχωριστά αντικείμενα: Τη χρήση - διαχείριση (που μπορεί υπό όρους να μεταβιβάζεται) και την υψηλή κυριότητα (που σαφώς δεν μπορεί να είναι αντικείμενο καμιάς συζήτησης).
2) (Κυρίως προς dizzyk επειδή δείχνει να το κατέχει το θέμα αρκετά, αλλά και προς τους υπόλοιπους συζητητές). Μιλώντας για ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ παραλείψαμε τελείως να λάβουμε υπόψη μας και τον τομέα της αποχέτευσης τον οποίο επίσης διαχειρίζονται και όπου τα πράγματα έχουν τελείως διαφορετικές παραμέτρους από τον τομέα
της ύδρευσης, δεδομένου ότι εδώ δεν υπεισέρχεται ο παράγοντας "νερό - δημόσιο αγαθό".