Re: Αρθρογραφία μελών (προσωπικές απόψεις)
Δημοσιεύτηκε: 06 Απρ 2012, 18:30
Για να αυξήσεις την προσφορά θέσεων εργασίας με νόμους σαν κράτος μπορείς να κάνεις ελάχιστα πράγματα που όλα ειναι επιζήμια για εσένα σαν κράτος.
α) μειώνεις το κόστος δανεισμού με δύο τρόπους 1) μείωση πληθωρισμού είτε με αύξηση φορολογίας στα μέσα και χαμηλα εισοδήματα, είτε με παρεμβατισμό στις τιμές, είτε με πάγωμα ή μείωση μισθών. Συνήθως είναι συνδιασμός και των τριών. 2) μείωση του επιτοκίου δανεισμού επιβάλοντας χαμηλά επιτόκια στις τράπεζες αλλά χάνεις πρώτο έσοδα φόρων από τα κέρδη της τράπεζας, δεύτερο μειώνεις το επιτόκιο κατάθεσης οπότε δεν δίνεις κίνητρο να δεσμευθούν χρήματα σε καταθέσεις με αποτέλεσμα πάλι αύξηση του πληθωρισμού παρά τις προσπάθειες σου στο 1, τρίτο με τη μείωση των επιτοκίων κατάθεσης χάνεις φόρους από την φορολογία των τόκων στις καταθέσεις και τέταρτο στην διαπραγμάτευση με τις τράπεζες θα αναγκαστείς να τους δώσεις κάποια προνόμια σε αντάλλαγμα του ρίσκου και της χασούρας.
β)αυξάνεις την προοπτική κερδών από νέες επενδύσεις με δύο τρόπους πάλι. 1) μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και των εμμέσων φόρων όπότε χάνεις πάλι έσοδα απο φορολογία που είσαι αναγκασμένος να τα μεταφέρεις σε μισθωτούς 2) μείωση βασικού μισθού για να αναπροσαρμώσεις και όλους τους άλλους μισθούς με βάση αυτόν και μείωση μισθών στο δημόσιο υπερβολικά ώστε να κάνεις του μισθούς τους ιδιωτικού τομέα ελκυστικούς με απώλεια πάλι φορολογικών εσόδων που σε ανγκάζουν να ευφευρίσκεις νέους φόρους για τις ανάγκες σου.
γ) δίνεις επιδοτήσεις σε νέες επιχειρήσεις ή αυξάνεις τα δημόσια έργα για να βάλεις επιπλέον χρήματα στην αγορά ή αναγκάζεις το δημόσιο να εξασφαλίζει την απορρόφηση της παραγωγής ή με επιδοτήσεις αγορών αυξάνεις την ζήτηση των νέων προϊόντων ή υπηρεσιών. Όλα αυτά αυξάνουν το λειτουργικό κόστος του κράτους που πάλι το αναγκάζει να αυξήσει τους φόρους για να καλύψει αυτό το επιπλέον κόστος.
δ) δημιουργεί επιπλέον δημόσιες υπηρεσίες που πάλι αυξάνει το λειτουργικό κόστος του κράτους που το αναγκάζει να βρεί επιπλέον έσοδα απο νέους φόρους.
Επειδή από την γνωστή καμπύλη υπάρχει ελάχιστο περιθώριο φορολογίας που μπορεί να εξυπηρετήσει την ανάπτυξη το κράτος βρίσκεται σε ένα τεντωμένο σχοινί ως προς το ύψος της φορολογίας που μπορεί να επιβάλει και την εξ' ανάγκης αύξηση των λειτουργικών εξόδων. Οπότε κάνει ένα συνδιασμό όλων των παραπάνω που αφήνει όλους ανικανοποιήτους γιατί δεν έχουν το απόλυτο πλεονέκτημα που θα χρειαζόταν να ανπτυχθούν ή αισθάνονται ότι επωμίζονται δυσανάλογα βάρη με τη θέση τους.
Θεσμός που να αυξάνει την προσφορά θέσεων εργασίας δεν γνωρίζω να υπάρχει αν εσύ γνωρίζεις ευχαρίστως να τον ακούσω.
Με το σύστημα που προτείνω προσπαθώ να ξεπεράσω τις προβλήματα που δημιουργούν όλες οι νομοθετικές παρεμβάσεις, χωρις να κλείνω το σύστημα όπως ο κομμουνισμός, μειώνοντας τόσο τις απώλειες από φορολογικά έσοδα, οσο και την αύξηση του λειτουργικού κόστους του δημοσίου. Την ίδια στιγμή προσφέρω σημαντικά πλεονεκτήματα για ανάπτυξη χωρίς να μειώνω την κατανάλωτική δύναμη και μειώνω την κατανάλωση με τον ΦΠΑ και με το καρότο στα μικρά εισοδήματα να δεσμεύσουν τα χρήματά τους βάζοντας τα στην παραγωγή κερδοφόρα και όχι μέσω του κράτους ή τραπεζικών καταθέσεων που επηρρεάζουν την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων με αύξηση των επιτοκίων.
Την ίδια στιγμή μειώνω τόσο το ρίσκο για τη εργοδοσία όσο και για τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα (ελπίζω το παράδειγμα με τον Λαναρά να το εξήγησε ακετα).
Έτσι νομίζω ότι το κατα παρέτο αποτέλεσμα για όλη την κοινωνία είναι το μεγαλύτερο.
α) μειώνεις το κόστος δανεισμού με δύο τρόπους 1) μείωση πληθωρισμού είτε με αύξηση φορολογίας στα μέσα και χαμηλα εισοδήματα, είτε με παρεμβατισμό στις τιμές, είτε με πάγωμα ή μείωση μισθών. Συνήθως είναι συνδιασμός και των τριών. 2) μείωση του επιτοκίου δανεισμού επιβάλοντας χαμηλά επιτόκια στις τράπεζες αλλά χάνεις πρώτο έσοδα φόρων από τα κέρδη της τράπεζας, δεύτερο μειώνεις το επιτόκιο κατάθεσης οπότε δεν δίνεις κίνητρο να δεσμευθούν χρήματα σε καταθέσεις με αποτέλεσμα πάλι αύξηση του πληθωρισμού παρά τις προσπάθειες σου στο 1, τρίτο με τη μείωση των επιτοκίων κατάθεσης χάνεις φόρους από την φορολογία των τόκων στις καταθέσεις και τέταρτο στην διαπραγμάτευση με τις τράπεζες θα αναγκαστείς να τους δώσεις κάποια προνόμια σε αντάλλαγμα του ρίσκου και της χασούρας.
β)αυξάνεις την προοπτική κερδών από νέες επενδύσεις με δύο τρόπους πάλι. 1) μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και των εμμέσων φόρων όπότε χάνεις πάλι έσοδα απο φορολογία που είσαι αναγκασμένος να τα μεταφέρεις σε μισθωτούς 2) μείωση βασικού μισθού για να αναπροσαρμώσεις και όλους τους άλλους μισθούς με βάση αυτόν και μείωση μισθών στο δημόσιο υπερβολικά ώστε να κάνεις του μισθούς τους ιδιωτικού τομέα ελκυστικούς με απώλεια πάλι φορολογικών εσόδων που σε ανγκάζουν να ευφευρίσκεις νέους φόρους για τις ανάγκες σου.
γ) δίνεις επιδοτήσεις σε νέες επιχειρήσεις ή αυξάνεις τα δημόσια έργα για να βάλεις επιπλέον χρήματα στην αγορά ή αναγκάζεις το δημόσιο να εξασφαλίζει την απορρόφηση της παραγωγής ή με επιδοτήσεις αγορών αυξάνεις την ζήτηση των νέων προϊόντων ή υπηρεσιών. Όλα αυτά αυξάνουν το λειτουργικό κόστος του κράτους που πάλι το αναγκάζει να αυξήσει τους φόρους για να καλύψει αυτό το επιπλέον κόστος.
δ) δημιουργεί επιπλέον δημόσιες υπηρεσίες που πάλι αυξάνει το λειτουργικό κόστος του κράτους που το αναγκάζει να βρεί επιπλέον έσοδα απο νέους φόρους.
Επειδή από την γνωστή καμπύλη υπάρχει ελάχιστο περιθώριο φορολογίας που μπορεί να εξυπηρετήσει την ανάπτυξη το κράτος βρίσκεται σε ένα τεντωμένο σχοινί ως προς το ύψος της φορολογίας που μπορεί να επιβάλει και την εξ' ανάγκης αύξηση των λειτουργικών εξόδων. Οπότε κάνει ένα συνδιασμό όλων των παραπάνω που αφήνει όλους ανικανοποιήτους γιατί δεν έχουν το απόλυτο πλεονέκτημα που θα χρειαζόταν να ανπτυχθούν ή αισθάνονται ότι επωμίζονται δυσανάλογα βάρη με τη θέση τους.
Θεσμός που να αυξάνει την προσφορά θέσεων εργασίας δεν γνωρίζω να υπάρχει αν εσύ γνωρίζεις ευχαρίστως να τον ακούσω.
Με το σύστημα που προτείνω προσπαθώ να ξεπεράσω τις προβλήματα που δημιουργούν όλες οι νομοθετικές παρεμβάσεις, χωρις να κλείνω το σύστημα όπως ο κομμουνισμός, μειώνοντας τόσο τις απώλειες από φορολογικά έσοδα, οσο και την αύξηση του λειτουργικού κόστους του δημοσίου. Την ίδια στιγμή προσφέρω σημαντικά πλεονεκτήματα για ανάπτυξη χωρίς να μειώνω την κατανάλωτική δύναμη και μειώνω την κατανάλωση με τον ΦΠΑ και με το καρότο στα μικρά εισοδήματα να δεσμεύσουν τα χρήματά τους βάζοντας τα στην παραγωγή κερδοφόρα και όχι μέσω του κράτους ή τραπεζικών καταθέσεων που επηρρεάζουν την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων με αύξηση των επιτοκίων.
Την ίδια στιγμή μειώνω τόσο το ρίσκο για τη εργοδοσία όσο και για τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα (ελπίζω το παράδειγμα με τον Λαναρά να το εξήγησε ακετα).
Έτσι νομίζω ότι το κατα παρέτο αποτέλεσμα για όλη την κοινωνία είναι το μεγαλύτερο.