Re: Αρθρογραφία μελών (προσωπικές απόψεις)
Δημοσιεύτηκε: 03 Απρ 2012, 21:17
Η βάση της απάνησής σου είναι το 4 οπότε σε αυτή θα εστιάσω.
Το μοντέλο παραγωγής δεν είναι σοβιετικό. Ειναι απλή οικονομική θεωρία. Διάβασε ένα βιβλίο οικονομικων και θα δείς.
Αυτός που έβαλε τα λεφτά να ανοίξει μια επιχείρηση έχει το ρίσκο να χάσει τα λεφτά του. Ο εργαζόμενος έχει το ρίσκο να μείνει άνεργος και να ψοφήσει της πείνας.
Όταν αυτό που φοβούνται γίνει πραγματικότητα θα στραφούν και οι δύο στο κράτος και θα τους δώσει ταμείο ανεργίας και βιβλιάριο πρόνοιας για την υγεία παρόλο που δεν προσφέρουν κάτι στο κράτος.
Άρα και το αυτός που έβαλε τα λεφτα ( αφού δεν σου αρέσει ο όρος κεφάλαιο) και οι εργαζόμενοι και το Κράτος ρισκάρει να χάσει σε μία επιχείρηση. Όσο εστιάζεις στο ρίσκο του ενός και αγνοείς τους άλλους τότε δεν βλέπεις την μεγαλύτερη εικόνα.
Από την άλλη αν έχεις διαβάσει ισολογισμούς στο κέρδος δεν περιλαμβάνονται πέρα από τα βασικά έξοδα και η απόσβεση κεφαλαίου και η απόδωση κεφαλαίου. με αύξηση του μετοχικού. Οπότε κάπου κάνεις λάθος στο τι παίρνει πίσω αυτός που βάζει τα λεφτά. Παίρνει κι τα λεφτά του πίσω και έχει απόδωση κεφαλαίου και επιπλέον καρπούται το πλήρες κέρδος της επιχείρησης.
Επειδή η δική σου ηθική είναι διαφορετική από την δική μου μπορεί να το θεωρείς αυτό σωστό. Εγώ θεωρώ ότι αυτό δημιουργεί το κυριο πρόβλημα στην αγορά εργασίας και είναι το μόνιμο σημείο τριβής που τελικά δημιουργεί τις περισσότερες εντάσεις.
Αν ορίσεις κοινό μισθό για όλους τους εργαζομένους για το ωκτάωρο εργασίας κάτι που αναλογεί σε χειροπιαστές βασικές ανάγκες του εργαζομένου όπως ορίζεις πόσο ρεύμα που καίει ένα μηχάνημα και είναι σταθέρο για ότι και να γίνει και από κει και πέρα τους μοιράζεις τα κέρδη ή τις ζημίες ( γιατί τα κέρδη μπορεί να είναι αρνητικά και εγγράφονται σαν παθητικό για το νέο οικονομικό έτος ) ανάλογα με τις εισαγωγές τους στην εταιρία θεωρώ ότι είναι πιο δίκαιο και κανένας δεν θα μπορεί να παραπονεθεί για τίποτα.
Παίρνουν όλοι τα ίδια ρίσκα και αν η εταιρία πάει κατα διαόλου δεν υπάρχουν κεκτημένα για να υπάρχει τριβή (απεργίες διεκδικήσεων κλπ) πέρα από βασικά που είναι μετρήσιμα και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Από την άλλη καλλιεργείται η νοοτροπία ότι η προσωπική βελτίωση είναι συνδεδεμένη με την βελτίωση της εταιρίας και όχι δύο πράγματα άσχετα που καλιεργεί το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστές και όσοι πουλάν φούμαρα λεφτά υπάρχουν, με αποτέλεσμα ο κάθε εργαζόμενος να έχει σαφή κίνητρα αποδωτικότητας. Με αυτό τον τρόπο ενηλικιώνουμε τον εργαζόμενο ώστε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα κίνητρο οπότε μεγαλώνει το ρίσκο αυτού που βάζει τα λεφτά και παρόλο που ο εργαζομενος δεν το βλέπει (ο λεφτά υπάρχουν τα λέει πιο καλα) μεγαλώνει και το δικό του ρίσκο. Όλα βασίζονται στο χαρισματικό αυτού που έχει τα λεφτα, την ιδέα ή των επιτελών του που στην τελική κοιτάν την πάρτη τους (κόβουμε μπόνους από μόνοι μας) και τίποτα άλλο.
Αν αυτό είναι σοβιετικό μοντέλο τότε τι να πώ.
Φιλελεύθερο του κερατά είναι, απλά δημιουργεί δίκαιες συνθήκες αμφίδρομες στην προσφορά και στη ζήτηση εργασίας και μεγαλώνει τις πιθανότητες ένας εργαζόμενος να πάει σε μία μικρή εταιρία που έχει προοπτικές ακόμα και αν δεν μπορεί να του προσφέρει αρχικά σημαντικό μισθό όντας σίγουρος ότι στο μέλλον θα έχει καλύτερα έσοδα αυξάνοντας την δυναμική της οικονομίας. Ποιό καταξιωμένο στέλεχος σήμερα θα πάει σε εταιρία startup που δεν μπορεί να του προσφέρει σημαντικό έσοδο χωρίς να ζητήσει ποσοστό; Εγώ δεν ξέρω κανένα.
Αλλά και από κοινωνικής απόψεως άμα το δείς πάλι με συμφέρει σαν Κράτος.
Μία φορολογία 25% θεωρείται ικανοποιητική να προσελκύσει νέες επενδύσεις. Δεν είναι δελεαστική 'οπως το 10% ή το 0% αλλά θεωρείται ικανοποιητική. Ενα εργατικό κόστος flat 750 ευρώ όπως το υπολογίζω ( (ενοικίου 40 τετραγωνικών + 2000 θερμίδων ημερησίως) Χ 2 ) ,με διαμοιρασμό κερδών που σου καλύπτει το κόστος υψηλόμισθων στελεχών και μπόνους, και κίνητρο για αυξηση παραγωγής σε όλους τους εργαζόμενους χωρίς κινδύνους απεργιών το 25% ποσοστό κέρδους με απόδωση και απόσβεση κεφαλαίου μαζί είναι εξαιρετικά δελεαστικό μιας και δεν υπάρχει άλλη επενδυτική δραστηριότητα πλήν του ραντιερισμού να παίζω με αέρα, να σου αποδίδει τέτοια κέρδη.
Από την άλλη 25% εφορία στα κέρδη της εταιρίας και προοδευτική φορολογία (λαμβάνοντας υπόψη το άρθροισμα άμεσων και έμμεσων φόρων) στα ατομικά εισοδήματα ύψους μέχρι 25% θα σου αποδώσει τεράστια κέρδη εν σχέση με σήμερα. Και το μοντέλο έχει εφαρμογή σε όλους τους τύπους εταιριών είτε ατομική, είτε μικρή, είτε μικρομεσαία, είτε οικογενειακή, είτε πολυεθνική.
Αλλά βοηθάει περισσότερο στην δίκαια φορολογία ατομικών, μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων
Από την άλλη δημιουργεί ένα πλάισιο για να βοηθηθεί ο συνασπισμός ή συνεταιρισμός ατομικών, μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων που ε΄ναι η ραχοκοκαλιά της παραγωγής στην χώρας μας αυξάνοντας την παραγωγή τους και την διύσδυση του σε μεγαλύτερα μερίδια αγοράς χωρίς να αλλοιώσουν το χαρακτήρα τους.
Τέλος προσφέρει δυνατότητα crowdfunding kai P2P lending που βοηθάει σημαντικά τις startup επιχειρήσεις και το innovation στα προϊόντα και τις υπηρεσίες μιας και μπορούν να βρούν νέες πηγές χρηματοδότησης πέρα από τις τραπεζες. Αν κάποιος έχει ένα επιχειρηματικό πλάνο σήμερα ο μόνος τρόπος να το κάνει πραγματικότητα αν δεν έχει περιουσία είναι να υποθηκεύσει ότι έχει και δεν έχει και να πάρει δάνειο από την τράπεζα που πρέπει να το αποπληρώσει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλιώς την έκατσε. Ή να πουλήσει την ιδέα του σε μία υπάρχουσα εταιρία με αντάλαγμα ένα μισθό ή ένα συγκεκριμένο ποσό. Με το crowdfunding μπορεί να ζητήσει να χρηματοδοτηθει από μικρούς ή μεγάλους χρηματοδότες με αντάλλαγμα 25% των κερδών. Με το P2P lending μπορεί να δανειστεί τα χρήματα αυτά από το πλήθος με αντάλλαγμα πάλι το 25% των κερδών μέχρι να αποπληρώσει το κεφάλιο που δανείστηκε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι πάλι η αναπτυξη της χώρας.
Το μόνο πρόβλημα είναι ο πληθωρισμός. Πως θα αποτρέψουμε την υπερκατανάλωση. Εδώ ή θα πρέπει να επέμβει το κράτος και να ορίσει πλαφόν κέρδους ή να βρούμε τρόπο να δεσμεύσουμε χρήματα από την κατανάλωση όπως με το crowdfunding.
Το μοντέλο παραγωγής δεν είναι σοβιετικό. Ειναι απλή οικονομική θεωρία. Διάβασε ένα βιβλίο οικονομικων και θα δείς.
Αυτός που έβαλε τα λεφτά να ανοίξει μια επιχείρηση έχει το ρίσκο να χάσει τα λεφτά του. Ο εργαζόμενος έχει το ρίσκο να μείνει άνεργος και να ψοφήσει της πείνας.
Όταν αυτό που φοβούνται γίνει πραγματικότητα θα στραφούν και οι δύο στο κράτος και θα τους δώσει ταμείο ανεργίας και βιβλιάριο πρόνοιας για την υγεία παρόλο που δεν προσφέρουν κάτι στο κράτος.
Άρα και το αυτός που έβαλε τα λεφτα ( αφού δεν σου αρέσει ο όρος κεφάλαιο) και οι εργαζόμενοι και το Κράτος ρισκάρει να χάσει σε μία επιχείρηση. Όσο εστιάζεις στο ρίσκο του ενός και αγνοείς τους άλλους τότε δεν βλέπεις την μεγαλύτερη εικόνα.
Από την άλλη αν έχεις διαβάσει ισολογισμούς στο κέρδος δεν περιλαμβάνονται πέρα από τα βασικά έξοδα και η απόσβεση κεφαλαίου και η απόδωση κεφαλαίου. με αύξηση του μετοχικού. Οπότε κάπου κάνεις λάθος στο τι παίρνει πίσω αυτός που βάζει τα λεφτά. Παίρνει κι τα λεφτά του πίσω και έχει απόδωση κεφαλαίου και επιπλέον καρπούται το πλήρες κέρδος της επιχείρησης.
Επειδή η δική σου ηθική είναι διαφορετική από την δική μου μπορεί να το θεωρείς αυτό σωστό. Εγώ θεωρώ ότι αυτό δημιουργεί το κυριο πρόβλημα στην αγορά εργασίας και είναι το μόνιμο σημείο τριβής που τελικά δημιουργεί τις περισσότερες εντάσεις.
Αν ορίσεις κοινό μισθό για όλους τους εργαζομένους για το ωκτάωρο εργασίας κάτι που αναλογεί σε χειροπιαστές βασικές ανάγκες του εργαζομένου όπως ορίζεις πόσο ρεύμα που καίει ένα μηχάνημα και είναι σταθέρο για ότι και να γίνει και από κει και πέρα τους μοιράζεις τα κέρδη ή τις ζημίες ( γιατί τα κέρδη μπορεί να είναι αρνητικά και εγγράφονται σαν παθητικό για το νέο οικονομικό έτος ) ανάλογα με τις εισαγωγές τους στην εταιρία θεωρώ ότι είναι πιο δίκαιο και κανένας δεν θα μπορεί να παραπονεθεί για τίποτα.
Παίρνουν όλοι τα ίδια ρίσκα και αν η εταιρία πάει κατα διαόλου δεν υπάρχουν κεκτημένα για να υπάρχει τριβή (απεργίες διεκδικήσεων κλπ) πέρα από βασικά που είναι μετρήσιμα και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Από την άλλη καλλιεργείται η νοοτροπία ότι η προσωπική βελτίωση είναι συνδεδεμένη με την βελτίωση της εταιρίας και όχι δύο πράγματα άσχετα που καλιεργεί το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστές και όσοι πουλάν φούμαρα λεφτά υπάρχουν, με αποτέλεσμα ο κάθε εργαζόμενος να έχει σαφή κίνητρα αποδωτικότητας. Με αυτό τον τρόπο ενηλικιώνουμε τον εργαζόμενο ώστε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα κίνητρο οπότε μεγαλώνει το ρίσκο αυτού που βάζει τα λεφτά και παρόλο που ο εργαζομενος δεν το βλέπει (ο λεφτά υπάρχουν τα λέει πιο καλα) μεγαλώνει και το δικό του ρίσκο. Όλα βασίζονται στο χαρισματικό αυτού που έχει τα λεφτα, την ιδέα ή των επιτελών του που στην τελική κοιτάν την πάρτη τους (κόβουμε μπόνους από μόνοι μας) και τίποτα άλλο.
Αν αυτό είναι σοβιετικό μοντέλο τότε τι να πώ.
Φιλελεύθερο του κερατά είναι, απλά δημιουργεί δίκαιες συνθήκες αμφίδρομες στην προσφορά και στη ζήτηση εργασίας και μεγαλώνει τις πιθανότητες ένας εργαζόμενος να πάει σε μία μικρή εταιρία που έχει προοπτικές ακόμα και αν δεν μπορεί να του προσφέρει αρχικά σημαντικό μισθό όντας σίγουρος ότι στο μέλλον θα έχει καλύτερα έσοδα αυξάνοντας την δυναμική της οικονομίας. Ποιό καταξιωμένο στέλεχος σήμερα θα πάει σε εταιρία startup που δεν μπορεί να του προσφέρει σημαντικό έσοδο χωρίς να ζητήσει ποσοστό; Εγώ δεν ξέρω κανένα.
Αλλά και από κοινωνικής απόψεως άμα το δείς πάλι με συμφέρει σαν Κράτος.
Μία φορολογία 25% θεωρείται ικανοποιητική να προσελκύσει νέες επενδύσεις. Δεν είναι δελεαστική 'οπως το 10% ή το 0% αλλά θεωρείται ικανοποιητική. Ενα εργατικό κόστος flat 750 ευρώ όπως το υπολογίζω ( (ενοικίου 40 τετραγωνικών + 2000 θερμίδων ημερησίως) Χ 2 ) ,με διαμοιρασμό κερδών που σου καλύπτει το κόστος υψηλόμισθων στελεχών και μπόνους, και κίνητρο για αυξηση παραγωγής σε όλους τους εργαζόμενους χωρίς κινδύνους απεργιών το 25% ποσοστό κέρδους με απόδωση και απόσβεση κεφαλαίου μαζί είναι εξαιρετικά δελεαστικό μιας και δεν υπάρχει άλλη επενδυτική δραστηριότητα πλήν του ραντιερισμού να παίζω με αέρα, να σου αποδίδει τέτοια κέρδη.
Από την άλλη 25% εφορία στα κέρδη της εταιρίας και προοδευτική φορολογία (λαμβάνοντας υπόψη το άρθροισμα άμεσων και έμμεσων φόρων) στα ατομικά εισοδήματα ύψους μέχρι 25% θα σου αποδώσει τεράστια κέρδη εν σχέση με σήμερα. Και το μοντέλο έχει εφαρμογή σε όλους τους τύπους εταιριών είτε ατομική, είτε μικρή, είτε μικρομεσαία, είτε οικογενειακή, είτε πολυεθνική.
Αλλά βοηθάει περισσότερο στην δίκαια φορολογία ατομικών, μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων
Από την άλλη δημιουργεί ένα πλάισιο για να βοηθηθεί ο συνασπισμός ή συνεταιρισμός ατομικών, μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων που ε΄ναι η ραχοκοκαλιά της παραγωγής στην χώρας μας αυξάνοντας την παραγωγή τους και την διύσδυση του σε μεγαλύτερα μερίδια αγοράς χωρίς να αλλοιώσουν το χαρακτήρα τους.
Τέλος προσφέρει δυνατότητα crowdfunding kai P2P lending που βοηθάει σημαντικά τις startup επιχειρήσεις και το innovation στα προϊόντα και τις υπηρεσίες μιας και μπορούν να βρούν νέες πηγές χρηματοδότησης πέρα από τις τραπεζες. Αν κάποιος έχει ένα επιχειρηματικό πλάνο σήμερα ο μόνος τρόπος να το κάνει πραγματικότητα αν δεν έχει περιουσία είναι να υποθηκεύσει ότι έχει και δεν έχει και να πάρει δάνειο από την τράπεζα που πρέπει να το αποπληρώσει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλιώς την έκατσε. Ή να πουλήσει την ιδέα του σε μία υπάρχουσα εταιρία με αντάλαγμα ένα μισθό ή ένα συγκεκριμένο ποσό. Με το crowdfunding μπορεί να ζητήσει να χρηματοδοτηθει από μικρούς ή μεγάλους χρηματοδότες με αντάλλαγμα 25% των κερδών. Με το P2P lending μπορεί να δανειστεί τα χρήματα αυτά από το πλήθος με αντάλλαγμα πάλι το 25% των κερδών μέχρι να αποπληρώσει το κεφάλιο που δανείστηκε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι πάλι η αναπτυξη της χώρας.
Το μόνο πρόβλημα είναι ο πληθωρισμός. Πως θα αποτρέψουμε την υπερκατανάλωση. Εδώ ή θα πρέπει να επέμβει το κράτος και να ορίσει πλαφόν κέρδους ή να βρούμε τρόπο να δεσμεύσουμε χρήματα από την κατανάλωση όπως με το crowdfunding.