pirateparty.gr forum

piratpartisten έγραψε:εγω ξερω συνταξιουχους που μπορουν να ζουν αξιοπρεπως ακομα και με την περικομενη συνταξη τους, αναμεσα στους αλλους και η μανα μου στην Αθηνα.
Μηπως υπαρχουν πληροφοριες για αυτο το ατομο που αυτοκτονησε, τι χρεη ειχε;
Αν ειχε χρεη για την χοντρομερσεντε του η οτι επαιξε στα αλογα και εχασε τοτε γιατι γινεται αυτο το τσιρκο; κανονικα ενας συνταξιουχος φαρμακοποιος μπορει να ζησει με την συνταξη του.
Αν αυτο το ατομο ηταν στην Σουηδια, θα μπορουσα να μπω στην εφορια και να δω τι εισοδηματα ειχε τα τελευταια τουλαχιστον χρονια. Αυτη η πληροφορια ειναι ανοιχτη απο ολους για ολους. Ακομα και για τον βασιλια.

piratpartisten έγραψε:Αν αυτο το ατομο ηταν στην Σουηδια, θα μπορουσα να μπω στην εφορια και να δω τι εισοδηματα ειχε τα τελευταια τουλαχιστον χρονια. Αυτη η πληροφορια ειναι ανοιχτη απο ολους για ολους. Ακομα και για τον βασιλια.

Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή.

Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου).

Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.

Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.

Για κάποιους, για ΄΄ τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.

Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.

Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ΄΄ To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία..μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.