http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12309
που πιθανότατα έπεσε στην δικιά σας αντίληψή σας το παραπάνω.
Το κείμενο είναι αρκετά ενδιαφέρον, καταπιάνεται με ένα σωρό κακώς κείμενα για τα οποία ακούμε καθημερινά ή και ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους. Όμως δεν μπορώ να συμφωνήσω καθόλου στο πνεύμα του κειμένου και σε αυτό που περνάει. Καταρχήν μου αρέσει η Ελλάδα και θέλω να υπερασπιστώ το δικαίωμα να μου αρέσει η αγαπημένη μου χώρα στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα, γνώρισα τους φίλους μου και άλλους αξιόλογους ανθρώπους, ερωτεύτηκα, διάβασα τους ποιητές της, άκουσα τη μουσική της και επιπλέον θέλω να υπερασπιστώ και το δικαίωμα να κατοικώ σε αυτήν την χώρα όπως είναι, να εργάζομαι σε αυτήν, να κάνω την οικογένεια μου, να την γνωρίσω καλύτερα και να εμπνέομαι από αυτήν.
Οι περισσότεροι Έλληνες με τους οποίους έρχομαι καθημερινά σε επαφή και είναι μεταξύ αυτών οι συνάδελφοί μου, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι νέοι άνθρωποι κλπ είναι ως επί το πλείστο αξιόλογα άτομα που δίνουν την καθημερινή τους μάχη όπως πιστεύω πως θα κάνουν οι περισσότεροι από εμάς.
Δεν βλέπω το λόγο να προσπαθούμε να διατηρούμε το εθνικό μας κόμπλεξ κατωτερότητας. Δε λέω πως σαν λαός έχουμε κάτι το ανώτερο ή τίποτα τέτοιο. Είμαστε απλοί άνθρωποι όπως είναι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου και έχουμε τα καλά μας και τα κακά μας, έχουμε όμως και το χρώμα μας. Και όταν διαβάζω ένα κείμενο σαν το παραπάνω με κάνει να θέλω να χάσω το χρώμα μου (να ασπρίσω
για να γίνω τελικά τι ακριβώς; Σίγουρα το χρώμα μου δεν πιστεύω πως είναι ούτε η λαμογιά ούτε η λίγδα που επικαλείται το άρθρο αλλά ο αυθορμητισμός και το πηγαίο χιούμορ του χαρακτήρα της διαφήμισης αν τον είχα δεν θα με χάλαγε καθόλου Και όπως έγραψε ο φίλος μου ο Γιάννης Κ. σε απάντηση στο άρθρο:
«Εμένα δε μου αρέσει η Ελλάδα του μελοδραματισμού, της σοβαροφάνειας, και της δήθεν διανόησης»