Πειρατές και Δημοτικές Εκλογές
Δημοσιεύτηκε: 24 Φεβ 2014, 00:49
1. Ψήφος Ιδεολογική ή Ψήφος Πολιτική ;
Η πράξη της Ψήφου είναι η κατ’ εξοχήν – αλλά και ουσιαστικά η μόνη – πολιτική πράξη με την οποία εξαντλούνται τα όρια παρέμβασης των πολιτών στην άσκηση της «λαϊκής εξουσίας» , σε μια «αντιπροσωπευτική δημοκρατία».
Πως όμως αντιλαμβάνονται οι πολίτες αυτή την «πράξη» ; με τι κριτήρια ασκούν αυτό το δικαίωμά τους ;
Συνήθως αυτά είναι τα εξής 3 :
• Ιδεολογικό – συναισθηματικό κριτήριο, το οποίο ασκεί καταλυτική ψυχική επίδραση στον ψηφοφόρο και τον εμποδίζει να διακρίνει άλλες τυχόν πλέον έλλογες επιλογές, ή ακόμη και αυτές που μακροπρόθεσμα θα αποβούν πιο αποτελεσματικές υπέρ των ιδεών του.
• Συμφεροντολογικό – πελατειακό κριτήριο, το οποίο προφανώς είναι για τη μεγαλύτερη μάζα των ψηφοφόρων το μοναδικό πρακτικό «εργαλείο» για να διεκδικήσουν καλύτερη θέση στη μοιρασιά του κοινωνικού πλούτου.
• Πολιτικό κριτήριο, το οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές εμμονές και εστιάζει κυρίως στην αξιοποίηση της δυναμικής που υπάρχει στον εκάστοτε συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, με απώτερο στόχο τη διαμόρφωση εκείνου του πολιτικού περιβάλλοντος το οποίο μπορεί να λειτουργήσει θετικά προς την κατεύθυνση είτε των τοπικών / γενικών συμφερόντων , είτε των ιδεολογικοπολιτικών επιλογών των ψηφοφόρων.
2. Πολιτικές (Βουλευτικές / Ευρωπαϊκές) vs Αυτοδιοικητικές εκλογές
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κατανοήσουμε με ποιον ακριβώς τρόπο ψηφίζουν οι πολίτες στις διαφορετικές αυτές κατηγορίες εκλογών.
Είναι φανερό ότι στις πολιτικές εκλογές, στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, κυριαρχεί το ιδεολογικό και το πελατειακό κριτήριο. Άλλωστε δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια για ισχυροποίηση των αντίστοιχων κομμάτων τα οποία εκφράζουν ιδεολογίες και συμφέροντα.
Το περίεργο είναι ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα (η οποία κατοικείται από τους «ευφυέστερους» εκπροσώπους του ειδους στον πλανήτη !) , το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εκεί που θα περίμενε κανείς να πάνε στην άκρη τα στενά ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια και οι ψηφοφόροι να επιλέξουν τους ικανότερους να διαχειριστούν τα τοπικά προβλήματα με γνώμονα το κοινό συμφέρον…
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό ; Είναι «λογικό» ; Είναι προς το συμφέρον των πόλεων και των περιφερειών να διοικούνται από τους εντεταλμένους «εκπροσώπους» των πολιτικών κομμάτων τα οποία διαγκωνίζονται για την εξουσία ακόμη και στο τοπικό επίπεδο ;
Μήπως αυτό δείχνει ότι ο αγώνας για την «εξουσία» είναι στην πραγματικότητα ενιαίος, δλδ δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε τοπική και σε κεντρική εξουσία ;
Τι συνεπάγεται αυτή η «ελληνική παράδοση» και που οφείλεται ;
Κατ’ αρχήν η αιτία της βρίσκεται στην ίδια ακριβώς ρίζα με τις πολιτικές εκλογές, δλδ στην πελατειακή αντίληψη που θέλει την εξουσία (τοπική / κεντρική) ένα «μεσολαβητή» στη διαχείριση του κοινωνικού πλούτου, τον οποίο κάθε κόμμα διανέμει κατ’ αποκλειστικότητα στους δικούς του πελάτες – ψηφοφόρους.
Κατά δεύτερον συνεπάγεται αφ’ ενός την πλήρη εξάρτηση της «τοπικής» εξουσίας από την «κεντρική» - δλδ την πολιτική - και αφ’ ετέρου την υποταγή της στα τοπικά (οικονομικά, συντεχνιακά κλπ) «συμφέροντα» τα οποία την στηρίζουν με σκοπό να αποκομίσουν ίδιον όφελος από την κατάκτηση των τοπικών θώκων εξουσίας.
3. Ανεξάρτητοι ή κάτω από την Ομπρέλα-Τίτλο «κόμματος» ;
Εάν τα παραπάνω περιγράφουν σε γενικές γραμμές τη μεγάλη εικόνα γύρω από το ζήτημα των τοπικών εκλογών, είναι περίεργο γιατί κανένα απολύτως πολιτικό κόμμα – ούτε καν τα «αντιεξουσιαστικά» λεγόμενα – δεν θέτει ζήτημα αλλαγής του τρόπου με τον οποίο εκλέγονται οι τοπικοί και περιφερειακοί «άρχοντες»…
Αντίθετα, όλοι κάνουν το παν για να πάρουν μέρος στη μοιρασιά της πίττας, υπό το πρόσχημα των ιδεολογικών τους «αρχών», βεβαίως βεβαίως, αποσιωπώντας το απλό γεγονός ότι αυτές εκφράζονται ήδη στις πολιτικές εκλογές !
Επομένως για ποιο λόγο θάπρεπε να ξαναψηφίσει κάποιος το κόμμα του ;
Απλά επειδή οι συνδυασμοί οι οποίοι αγωνίζονται να κερδίσουν την ψήφο των πολιτών, αντλούν ψηφοφόρους κυρίως από το «κόμμα» αυτό, φορώντας – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – την λεοντή του «ανεξάρτητου» , με στόχο να υποκλέψουν και τις ψήφους των «ιδεολογικά» συμπαθούντων ή απλώς των αδαών, για να επιτύχουν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της τοπικής εξουσίας και του βάζου με το «μέλι» που την συνοδεύει !
Δεν θα ήταν πιο λογικό και επωφελές για κάθε τοπική κοινότητα, να επιτρεπόταν η κατάρτιση ενός ενιαίου ψηφοδελτίου, στο οποίο θα συμμετείχαν αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα τοπικά κοινά και είναι διατεθειμένοι να εργαστούν για το καλό της κοινότητας και όχι για το «καλό» του κόμματος ή των ιδεολογιών που εμφανίζονται να εκπροσωπούν ;;;
Δεν θα μπορούσαν έτσι οι πολίτες να επιλέξουν τους πιο άξιους, ή έστω τους πιο πειστικούς, για να τους αναθέσουν τη "δουλειά" ; δλδ τη διαχείριση των κοινών υποθέσεων ;
Δεν θα ήταν τότε πιο εφικτή και εύκολη η δυνατότητα να τους ελέγχουν πιο αποτελεσματικά και να απαιτούν την λήψη εκείνων των μέτρων και την προώθηση εκείνων των πολιτικών που θα εξυπηρετούσαν τα πραγματικά συμφέροντα της τοπικής κοινότητας ;
Δεν θα ήταν τότε πιο «δημοκρατική» η λειτουργία των αυτοδιοικητικών εκλογών και η συμμετοχή των πολιτών στις κοινές υποθέσεις πιο άμεση και αποτελεσματική ;
Δεν θα ήταν τότε πιο «ορθολογική» η λειτουργία της Ψήφου και επομένως θα αποδεσμευόταν ο ψηφοφόρος από τα δύο πρώτα κριτήρια, καθιστάμενος έτσι πιο ελεύθερος να αποφασίσει με ψυχραιμία τα πρόσωπα τα οποία του εμπνέουν εμπιστοσύνη για να τους αναθέσει τη διαχείριση των κοινών ;
(συνεχίζεται)
Η πράξη της Ψήφου είναι η κατ’ εξοχήν – αλλά και ουσιαστικά η μόνη – πολιτική πράξη με την οποία εξαντλούνται τα όρια παρέμβασης των πολιτών στην άσκηση της «λαϊκής εξουσίας» , σε μια «αντιπροσωπευτική δημοκρατία».
Πως όμως αντιλαμβάνονται οι πολίτες αυτή την «πράξη» ; με τι κριτήρια ασκούν αυτό το δικαίωμά τους ;
Συνήθως αυτά είναι τα εξής 3 :
• Ιδεολογικό – συναισθηματικό κριτήριο, το οποίο ασκεί καταλυτική ψυχική επίδραση στον ψηφοφόρο και τον εμποδίζει να διακρίνει άλλες τυχόν πλέον έλλογες επιλογές, ή ακόμη και αυτές που μακροπρόθεσμα θα αποβούν πιο αποτελεσματικές υπέρ των ιδεών του.
• Συμφεροντολογικό – πελατειακό κριτήριο, το οποίο προφανώς είναι για τη μεγαλύτερη μάζα των ψηφοφόρων το μοναδικό πρακτικό «εργαλείο» για να διεκδικήσουν καλύτερη θέση στη μοιρασιά του κοινωνικού πλούτου.
• Πολιτικό κριτήριο, το οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές εμμονές και εστιάζει κυρίως στην αξιοποίηση της δυναμικής που υπάρχει στον εκάστοτε συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, με απώτερο στόχο τη διαμόρφωση εκείνου του πολιτικού περιβάλλοντος το οποίο μπορεί να λειτουργήσει θετικά προς την κατεύθυνση είτε των τοπικών / γενικών συμφερόντων , είτε των ιδεολογικοπολιτικών επιλογών των ψηφοφόρων.
2. Πολιτικές (Βουλευτικές / Ευρωπαϊκές) vs Αυτοδιοικητικές εκλογές
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κατανοήσουμε με ποιον ακριβώς τρόπο ψηφίζουν οι πολίτες στις διαφορετικές αυτές κατηγορίες εκλογών.
Είναι φανερό ότι στις πολιτικές εκλογές, στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, κυριαρχεί το ιδεολογικό και το πελατειακό κριτήριο. Άλλωστε δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια για ισχυροποίηση των αντίστοιχων κομμάτων τα οποία εκφράζουν ιδεολογίες και συμφέροντα.
Το περίεργο είναι ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα (η οποία κατοικείται από τους «ευφυέστερους» εκπροσώπους του ειδους στον πλανήτη !) , το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εκεί που θα περίμενε κανείς να πάνε στην άκρη τα στενά ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια και οι ψηφοφόροι να επιλέξουν τους ικανότερους να διαχειριστούν τα τοπικά προβλήματα με γνώμονα το κοινό συμφέρον…
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό ; Είναι «λογικό» ; Είναι προς το συμφέρον των πόλεων και των περιφερειών να διοικούνται από τους εντεταλμένους «εκπροσώπους» των πολιτικών κομμάτων τα οποία διαγκωνίζονται για την εξουσία ακόμη και στο τοπικό επίπεδο ;
Μήπως αυτό δείχνει ότι ο αγώνας για την «εξουσία» είναι στην πραγματικότητα ενιαίος, δλδ δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε τοπική και σε κεντρική εξουσία ;
Τι συνεπάγεται αυτή η «ελληνική παράδοση» και που οφείλεται ;
Κατ’ αρχήν η αιτία της βρίσκεται στην ίδια ακριβώς ρίζα με τις πολιτικές εκλογές, δλδ στην πελατειακή αντίληψη που θέλει την εξουσία (τοπική / κεντρική) ένα «μεσολαβητή» στη διαχείριση του κοινωνικού πλούτου, τον οποίο κάθε κόμμα διανέμει κατ’ αποκλειστικότητα στους δικούς του πελάτες – ψηφοφόρους.
Κατά δεύτερον συνεπάγεται αφ’ ενός την πλήρη εξάρτηση της «τοπικής» εξουσίας από την «κεντρική» - δλδ την πολιτική - και αφ’ ετέρου την υποταγή της στα τοπικά (οικονομικά, συντεχνιακά κλπ) «συμφέροντα» τα οποία την στηρίζουν με σκοπό να αποκομίσουν ίδιον όφελος από την κατάκτηση των τοπικών θώκων εξουσίας.
3. Ανεξάρτητοι ή κάτω από την Ομπρέλα-Τίτλο «κόμματος» ;
Εάν τα παραπάνω περιγράφουν σε γενικές γραμμές τη μεγάλη εικόνα γύρω από το ζήτημα των τοπικών εκλογών, είναι περίεργο γιατί κανένα απολύτως πολιτικό κόμμα – ούτε καν τα «αντιεξουσιαστικά» λεγόμενα – δεν θέτει ζήτημα αλλαγής του τρόπου με τον οποίο εκλέγονται οι τοπικοί και περιφερειακοί «άρχοντες»…
Αντίθετα, όλοι κάνουν το παν για να πάρουν μέρος στη μοιρασιά της πίττας, υπό το πρόσχημα των ιδεολογικών τους «αρχών», βεβαίως βεβαίως, αποσιωπώντας το απλό γεγονός ότι αυτές εκφράζονται ήδη στις πολιτικές εκλογές !
Επομένως για ποιο λόγο θάπρεπε να ξαναψηφίσει κάποιος το κόμμα του ;
Απλά επειδή οι συνδυασμοί οι οποίοι αγωνίζονται να κερδίσουν την ψήφο των πολιτών, αντλούν ψηφοφόρους κυρίως από το «κόμμα» αυτό, φορώντας – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – την λεοντή του «ανεξάρτητου» , με στόχο να υποκλέψουν και τις ψήφους των «ιδεολογικά» συμπαθούντων ή απλώς των αδαών, για να επιτύχουν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της τοπικής εξουσίας και του βάζου με το «μέλι» που την συνοδεύει !
Δεν θα ήταν πιο λογικό και επωφελές για κάθε τοπική κοινότητα, να επιτρεπόταν η κατάρτιση ενός ενιαίου ψηφοδελτίου, στο οποίο θα συμμετείχαν αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα τοπικά κοινά και είναι διατεθειμένοι να εργαστούν για το καλό της κοινότητας και όχι για το «καλό» του κόμματος ή των ιδεολογιών που εμφανίζονται να εκπροσωπούν ;;;
Δεν θα μπορούσαν έτσι οι πολίτες να επιλέξουν τους πιο άξιους, ή έστω τους πιο πειστικούς, για να τους αναθέσουν τη "δουλειά" ; δλδ τη διαχείριση των κοινών υποθέσεων ;
Δεν θα ήταν τότε πιο εφικτή και εύκολη η δυνατότητα να τους ελέγχουν πιο αποτελεσματικά και να απαιτούν την λήψη εκείνων των μέτρων και την προώθηση εκείνων των πολιτικών που θα εξυπηρετούσαν τα πραγματικά συμφέροντα της τοπικής κοινότητας ;
Δεν θα ήταν τότε πιο «δημοκρατική» η λειτουργία των αυτοδιοικητικών εκλογών και η συμμετοχή των πολιτών στις κοινές υποθέσεις πιο άμεση και αποτελεσματική ;
Δεν θα ήταν τότε πιο «ορθολογική» η λειτουργία της Ψήφου και επομένως θα αποδεσμευόταν ο ψηφοφόρος από τα δύο πρώτα κριτήρια, καθιστάμενος έτσι πιο ελεύθερος να αποφασίσει με ψυχραιμία τα πρόσωπα τα οποία του εμπνέουν εμπιστοσύνη για να τους αναθέσει τη διαχείριση των κοινών ;
(συνεχίζεται)