Αντιλαμβάνομαι τις δομές μόνον ως αποτέλεσμα της σταθεροποίησης των εσωτερικών λειτουργιών ενός συστήματος- και όχι το ανάποδο: Δεν δημιουργεί η δομή λειτουργίες αλλά οι λειτουργίες, δομή. Παράδειγμα: Η Διεύθυνση Πολεοδομίας σε έναν Δήμο, για παράδειγμα, υφίσταται διότι έχει κριθεί προηγουμένως ότι οι πολεοδομικές άδειες θα πρέπει να ελέγχονται και να επικυρώνονται με έναν σταθερό, ομοιόμορφο τρόπο από κάποιους οι οποίοι θα είναι ενταγμένοι σε ένα σταθερό σχήμα και το οποίο, λειτουργεί, εν τέλει, νομιμοποιητικά τόσο για τους ίδιους όσο και για την δουλειά που κάνουν. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί μια δομή να εξυπηρετεί την λειτουργία υπέρ και χάριν της οποίας υφίσταται. Σε διαφορετική περίπτωση ακυρώνονται οι θεσμοθετημένες λειτουργίες, αναπτύσσονται άλλες, άτυπες οι οποίες οδηγούν με τη σειρά τους σε άτυπες δομές οι οποίες παράγουν μη ελέγξιμα (άτυπα, επίσης) αποτελέσματα. Πλην, όμως, μια δομή από μόνη της, ακόμη κι αν δεν είναι παθολογική, δεν μπορεί να διορθώσει ή να λύσει διοικητικά προβλήματα. Η επιβίωση/διατήρηση δομών που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από συγκεκριμένες λειτουργίες (νοούμενες είτε ως κανονιστικά προσδιοριζόμενες αρμοδιότητες είτε ως εκροές/αποτελέσματα) δεν δημιουργεί μόνον μια άχρηστη γραφειοκρατία, αλλά επιβαρύνει με το κόστος συντήρησής της και τον κρατικό προϋπολογισμό. Η διατυμπανιζόμενη, δηλαδή, μείωση των δομών της ελληνικής κεντρικής διοίκησης με την δημιουργία νέων «οργανογραμμάτων» μπορεί να έχει κάποια βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα (υπό την έννοια της περιστολής επιδομάτων θέσεων, κατά βάση) πλήν όμως δεν αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα του δομικού πληθωρισμού
Θέλω να πω, μήπως πρέπει να ξανακοιτάξουμε το καταστατικό (δομή) βάση του πως (καλά ή κακά, αδιάφορο) λειτουργούμε (ψηφιακά ή/και μη) δυό, τρια χρόνια τώρα? και να το πάρουμε ανάποδα?
