Μερικές παράγραφοι μου θύμισαν το φόρουμ μας και είπα να σας τις μεταφέρω, δυστυχώς χωρίς copy paste, οπότε συγχωρέστε μου τυχόν ορθογραφικά και λάθη απόδοσης...
όσο για τον ισχυρισμό ότι η πληροφορική επανάσταση θα ύψωνε το επίπεδο της δημόσιας νοημοσύνης, δεν είναι μυστικό τι το κοινό γνωρίζει για τα κοινά, τις δημόσιες υποθέσεις, λιγότερα από όσα γνώριζε.
Αυτό που απαιτεί η δημοκρατία είναι ο σθεναρός δημόσιος διάλογος, όχι η πληροφορία. Βέβαια, χρειάζεται και πληροφορία, αλλά το είδος πληροφορίας που χρειάζεται μπορεί να το γεννήσει μόνο ο διάλογος. Δε ξέρουμε τι χρειάζεται να ξέρουμε ώσπου να υποβάλλουμε τα κατάλληλα ερωτήματα, και μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα σωστά ερωτήματα μόνον αν υποβάλλουμε τις απόψεις μας για τον κόσμο στη δοκιμασία της δημόσιας διένεξης.
Οταν μπαίνουμε σε συζητήσεις που είναι εστιασμένες σε ένα θέμα και αποσπούν πλήρως την προσοχή μας, γινόμαστε αχόρταγοι αναζητητές σχετικής πληροφορίας. Αλλιώς, εισπράττουμε παθητικά την πληροφορία, αν την εισπράττουμε κιόλας
Μόνον υποβάλλοντας τις προτιμήσεις και τα σχέδια μας στη δοκιμασία του διαλόγου φτάνουμε να καταλάβουμε τι ξέρουμε και τι χρειάζεται ακόμα να μάθουμε. Ώσπου να χρειαστεί να υπερασπίσουμε τις απόψεις μας δημοσίως, παραμένουν γνώμες με την περιφρονητική έννοια - μισοσχηματισμένες πεποιθήσεις που βασίζονται σε τυχαίες εντυπώσεις και ανεξέταστες υποθέσεις. Ισα, ίσα η πράξη της άρθρωσης και της υπεράσπισης των απόψεων μας τις υψώνει απο την κατηγορία των "γνωμών" τους δίνει σχήμα και ορισμό, και καθιστά δυνατόν για τους άλλους να τις αναγνωρίσουν ως περιγραφή και της δικής τους εμπειρίας. Κοντολογίς, φτάνουμε να γνωρίσουμε το μυαλό μας μόνον εξηγώντας τις γνώμες μας στου άλλους.
Η απόπειρα να πείσουμε και τους άλλους να ασπαστούν τη γνώμη μας διατρέχει βέβαια τον κίνδυνο μήπως εμείς ασπαστούμε τη δικιά τους γνώμη. Πρέπει να μπαίνουμε με τη φαντασία μας στη θέση των αντιπάλων μας, έστω και μόνο για να τις καταρρίψουμε τις απόψεις τους, και πιθανόν εν τέλει να πειστούμε από εκείνους που προσπαθούσαμε να πείσουμε. Η συζήτηση είναι επικίνδυνη και απρόβλεπτη, άρα εκπαιδευτική. Οι περισσότεροι από εμάς τείνουν να την σκέφτονται ως σύγκρουση αντίπαλων δογμάτων, αναμέτρηση με κραυγές στην οποία καμιά πλευρά δεν υποχωρεί. Αλλά οι συζητήσεις δεν κερδίζονται αν φωνάζουμε πιο πολύ από τους αντιπάλους μας. Κερδίζονται αλλάζοντας τη γνώμη των αντιπάλων - κάτι που μπορεί να συμβεί μόνον αν ακούσουμε με σεβασμό τα αντίπαλα επιχειρήματα και πείσουμε τους υποστηρικτές τους ότι κάποιο λάθος έχουν τα επιχειρήματα τους. Στην πορεία της δραστηριότητας αυτής ενδέχεται κάλλιστα να αποφασίσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και με τα δικά μας επιχειρήματα
Αν επιμένουμε στη συζήτηση ως ουσία της εκπαίδευσης, θα υπερασπιστούμε τη δημοκρατία όχι σαν την πιο αποτελεσματική αλλά σαν την πιο εκπαιδευτική μορφή διακυβέρνησης, που επεκτείνει τον κύκλο του διαλόγου όσο το δυνατόν περισσότερο και έτσι αναγκάζει όλους τους πολίτες να αρθρώσουν τις απόψεις τους και να τις διακινδυνεύσουν, και να καλλιεργήσουν τις αρετές της ευγλωττίας, της καθαρότητας σκέψης και έκφρασης, και την ορθή κρίση.
Οι μικρές κοινότητες είναι ο κλασσικός τόπος της δημοκρατίας - όχι επειδή είναι "αυτάρκεις", αλλά απλώς επειδή επιτρέπουν στον καθένα να λάβει μέρος στις δημόσιες συζητήσεις
viva forum, I love you
θα επανέλθω, καθώς διαβάζω...