ΑΠΕΡΓΙΑ 6-7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

[telis]

Εγώ προσωπικά διαφωνώ με τις απεργίες και τις πορείες, ειδικά με τον τρόπο που γίνονται στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι από αυτούς που απεργούνε είναι υπάλληλοι του δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι δεν διακόπτεται κάποια διαδικασία παραγωγής η οποία θα απέφερε κέρδος σε αυτούς που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και κόβουν τους μισθούς. Το μόνο πρόβλημα το έχει ο Έλληνας πολίτης που δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί (όχι ότι εξυπηρετείται, αλλά χειροτερεύουν τα πράγματα). Και σαν να μην φτάνουν αυτά υπάρχουν και οι πορείες οι οποίες τον περιορίζουν στις μετακινήσεις του και αναστατώνουν το πρόγραμμά του.

Θέλω να εκφράσω την επιθυμία μου το κόμμα των πειρατών να μην ακολουθήσει τις παραπάνω διαδικασίες. Ας τις θεωρήσουμε και αυτές ξεπερασμένες όπως και τον άξονα αριστεράς δεξιάς.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι στον 21ο αιώνα για να εκφράσουμε τη αντίθεση μας και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κατάσταση και είναι πιο αποτελεσματικοί.

Αντί να γκρινιάζουμε, ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη!!!

[random]

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι από αυτούς που απεργούνε είναι υπάλληλοι του δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι δεν διακόπτεται κάποια διαδικασία παραγωγής η οποία θα απέφερε κέρδος σε αυτούς που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και κόβουν τους μισθούς.

Σε αυτό όμως, ποιός φταίει;
Μήπως οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, που είναι κότες;
Αν απεργήσεις στο ιδιωτικο τομέα, την άλλη μέρα σε διώχνουν.
Στην απεργία διαρκείας όμως, δεν απεργούν καθε μέρα όλοι, ούτε όλο οι ίδιοι.
Απεργεί μια ο ένας μιά ο άλλος, ανάλογα με το ποιός βρήκε το πιπίνι στην πάρο.
Είναι σαν το μαρτύριο της σταγόνας.
Έτσι τρελαίνεται ο διευθυντής, και δεν ξέρει ποιόν να απολύσει.

[Κομπειλάδας]

"Κινήματα" τύπου "Δεν πληρώνω" (ουσιαστικά Δεν έχω γιαυτό δεν μπορώ να πληρώσω) έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν επιτυγχάνετε εύκολα η μαζικότητα (για να έχουν και επιτυχία, τελικά). Ίσως αν κάναμε μια παράθεση "τρόπων" που να έχουν τέτοιου είδους προσέγγιση, να βγάζαμε κάποιες ιδέες πειρατικής αντίδρασης...

Μερικές σκέψεις κάνω. Και εγώ πιστεύω πως οι απεργίες δεν έχουν αποτέλεσμα και λίγο πολύ αποδέχομαι το σκεπτικό του sugar, ως πραγματικό και ουσιαστικό, ακριβώς έτσι όπως το έθεσε.

[telis]

Πρώτα απ' όλα δεν είπα ότι φταίει κάποιος. Δεύτερον δεν είναι κότες απλώς έχουν προσληφθεί για να δουλεύουν και όχι επειδή κάποιος τους βισμάτωσε. Επαναλαμβάνω.

Αντί να γκρινιάζουμε, ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη!!!

[random]

Πρώτα απ' όλα δεν είπα ότι φταίει κάποιος. Δεύτερον δεν είναι κότες απλώς έχουν προσληφθεί για να δουλεύουν και όχι επειδή κάποιος τους βισμάτωσε. !

καλό το αστείο σου!

Τα περισσότερα βύσματα στον ιδιωτικό τομέα τα βλέπεις. Ο γιος του διευθυντή, η κόρη του μεγαλομέτοχου, ο ανηψιός του προμηθευτή που αγοράζει από την εταιρία ποσότητες, αυτοί είναι οι διευθυντές. Στο ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει αξιοκρατία, αυτό που μετράει είναι δύο πράγματα. Να σου έχουν εμπιστοσύνη, και να έχεις την ικανότητα να ξεσκίζεις και να ξεζουμίζεις τους υφισταμένους σου.

[Στάθης Λειβαδίτης]

Σκεφτόμουν να κάνω μια ανοιχτή πρόσκληση σε όσες και όσους θέλουν να συζητήσουμε για το θέμα, να συναντηθούμε στο Mumble κατά τις 19:00, αύριο Τετάρτη 7 Νοεμβρίου. Θα είναι μια καλή ευκαιρία να ανταλλάξουμε πληροφορίες και απόψεις για την αυριανή κρίσιμη ψηφοφορία στη βουλή, να σχολιάσουμε τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα νέα βάρη και το χρέος, πως θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε, πέραν των γνωστών μορφών (πορείες, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις κλπ) Μπορούμε να κάνουμε ένα brain storming πάνω σε ιδέες που αρχικά, ίσως να φαίνονται ουτοπικές! Σας περιμένω να μιλήσουμε!

[telis]

Στο δημόσιο μπαίνεις έχοντας έως και καμία σχέση με αυτόν που σε διορίζει. Στο ιδιωτικό δεν είναι βύσμα συνήθως αλλά σύσταση. Η εμπιστοσύνη είναι βασικό πράγμα και πρέπει αρχικά να εγγυηθεί και ύστερα να την κερδίσεις. Δεν νομίζω ότι συγκρίνεται σε καμία περίπτωση το πάρτι που γινόταν και συνεχίζεται (για λίγο ακόμα ελπίζω) στο δημόσιο με τον τρόπο εύρεσης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα άμα δεν παράγεις έργο παίρνεις πόδι ενώ στο δημόσιο έχεις δέσει την βαρκούλα σου. Και όσο για το ξεζούμισμα των υφισταμένων λέγεται παρακίνηση, άλλοι το κάνουν με τον φόβο και άλλοι με τις ηγετικές τους ικανότητες. Και αυτό είναι προσόν το οποίο μπορεί να σε αναδείξει στον εργασιακό τομέα όπως και η εμπιστοσύνη. Αυτό είναι ένα κομμάτι της αξιοκρατίας. Τα πτυχία συνήθως δεν λένε πολλά για το άτομο σου.

[random]

Στο δημόσιο μπαίνεις έχοντας έως και καμία σχέση με αυτόν που σε διορίζει. Στο ιδιωτικό δεν είναι βύσμα συνήθως αλλά σύσταση. Η εμπιστοσύνη είναι βασικό πράγμα και πρέπει αρχικά να εγγυηθεί και ύστερα να την κερδίσεις. Δεν νομίζω ότι συγκρίνεται σε καμία περίπτωση το πάρτι που γινόταν και συνεχίζεται (για λίγο ακόμα ελπίζω) στο δημόσιο με τον τρόπο εύρεσης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα άμα δεν παράγεις έργο παίρνεις πόδι ενώ στο δημόσιο έχεις δέσει την βαρκούλα σου. Και όσο για το ξεζούμισμα των υφισταμένων λέγεται παρακίνηση, άλλοι το κάνουν με τον φόβο και άλλοι με τις ηγετικές τους ικανότητες. Και αυτό είναι προσόν το οποίο μπορεί να σε αναδείξει στον εργασιακό τομέα όπως και η εμπιστοσύνη. Αυτό είναι ένα κομμάτι της αξιοκρατίας. Τα πτυχία συνήθως δεν λένε πολλά για το άτομο σου.

όπα ρε μεγάλε, πως μας τις απαλύνεις έτσι τις λέξεις;;;;;

Το όνομάζουμε βύσμα για το δημόσιο, όμως για τον ιδιωτικό τομέα του αλλάζουμε κουστούμι και το ονομάζουμε εμπιστοσύνη !
και φυσικά ο ιδιωτικός τομέας δεν ξεζουμίζει στην δουλειά, μόνο παρακινεί!!!!
Η εργασία απελευθερώνει, έλεγαν οι ναζί! Και αυτοί παρακίνηση υφισταμένων θα κάνανε μάλλον, έτσι;

για ηλίθιους μας περνας;

Δεν υπάρχει καμία απολύτως ηγετική ικανότητα στον ιδιωτικό τομέα. Μόνο καθήκι πρέπει να είσαι. Να ξέρεις να χειρίζεσαι καλά το μαστίγιο, και να κρατάς κρυφό τον μισθό που σου δίνουν τα αφεντικά σου, όταν εσύ μαστιγώνεις και οι άλλοι δουλεύουν για πενταροδεκάρες.

Αντίθετα στο δημόσιο ίσως να υπάρχει ηγετική ικανότητα, ισως εκεί να παρακινείς πραγματικά. Γιατί παρακινείς σχεδόν ίσους με εσένα, και όχι σκλάβους.

[telis]

Φίλε random δεν απάλυνα τίποτα απλώς λέω ότι στον εργασιακό χώρο είσαι για να δουλεύεις και όχι για να κάθεσαι. Τέλος πάντων, δεν θα επεκταθώ άλλο. Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε λίγο πολύ τις διαφορές του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα.

Σκεφτόμουν να κάνω μια ανοιχτή πρόσκληση σε όσες και όσους θέλουν να συζητήσουμε για το θέμα, να συναντηθούμε στο Mumble κατά τις 19:00, αύριο Τετάρτη 7 Νοεμβρίου. Θα είναι μια καλή ευκαιρία να ανταλλάξουμε πληροφορίες και απόψεις για την αυριανή κρίσιμη ψηφοφορία στη βουλή, να σχολιάσουμε τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα νέα βάρη και το χρέος, πως θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε, πέραν των γνωστών μορφών (πορείες, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις κλπ) Μπορούμε να κάνουμε ένα brain storming πάνω σε ιδέες που αρχικά, ίσως να φαίνονται ουτοπικές! Σας περιμένω να μιλήσουμε!

Φίλε Στάθη εγώ είμαι μέσα για το Mumble.

[random]

Φίλε random δεν απάλυνα τίποτα απλώς λέω ότι στον εργασιακό χώρο είσαι για να δουλεύεις και όχι για να κάθεσαι.

Κάνεις λάθος, στον εργασιακό τομέα δεν είσαι ούτε απαραίτητα για να δουλεύεις, αλλά ούτε απαραίτητα για να κάθεσαι.

Στο εργασιακό τομέα είσαι για να δουλεύεις, όταν αυτός ο τομέας κάνει καλό στην κοινωνία, και για να κοροϊδεύεις, να λουφάρεις, να σαμποτάρεις και να βάζεις μέσα τα αφεντικά ή την εξουσία, όταν αυτός ο τομέας κάνει στην κοινωνία κακό.

Αυτός που πιστεύει ότι ο εργασιακός τομέας είναι μόνο για να δουλεύουμε, είναι ένα ζώο και μισό, ένας σκλάβος σκέτος, ένας γεννημένος δούλος. Και τέτοιες κοτάρες δούλους συναντάς συχνά, συχνότερα θα έλεγα, στον ιδιωτικό τομέα. Ανθρώπους πανέξυπνους κατά τα άλλα, που είναι όμως δούλοι του χρήματος, δούλοι της εξουσίας και των αφεντικών. Πουλημένα κορμιά που είναι ικανοί, για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, να φτιάξουν ατομικές βόμβες, μεταλλαγμένες τροφές και συστήματα παρακολούθησης για μπορούν τα αφεντικά του χρήματος να ελέγχουν την κοινωνία και τις ανθρώπινες ψυχές.