pirateparty.gr forum

Σε αυτό το θέμα, θα πειραματιστώ λίγο. Σκοπεύω να αναρτώ κάθε βδομάδα μια ιστορία
"πειρατικού ενδιαφέροντος" και να ξεκινησει με εναν ακόμη τρόπο η συζήτηση για το πόσο
κρίσιμο είναι για την πολιτική ζωή να υπάρξει πειρατική εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων
(τα θεσμικά τουλάχιστον).

ΥΓ Παρακαλώ να μη γίνονται σχόλια εδώ. Οποιος θέλει, ας ανοίγει άλλο θέμα, ωστε να υπάρχει μόνο ένα ποστ
ανα εβδομάδα και να μπορει ο επισκέπτης να τα διαβαζει όλα συγκεντρωμένα.


Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν, ξέρατε ότι...

Η κινηματογραφική βιομηχανία του Holywood χτίστηκε από τους ιπτάμενους πειρατές [1] Δημιουργοί και σκηνοθέτες μετανάστευσαν από την Ανατολική Ακτή στην Καλιφόρνια στιες αρχές του 20ου αι. εν μερει για να αποφύγουν τους ελέγχους που οι πατέντες εξασφάλισαν για τον εφευρέτη του κινηματογράφου, τον Thomas Edison. Ο έλεγχος αυτός ασκούνταν μέσω ενός μονοπωλιακού τραστ, της Motion Pictures Patents Company (MPPC), και βασιζόταν στην πατέντα της πνευματικής ιδιοκτησίας του. Ο Edison δημιούργησε την MPPC για να ασκήσει τα δικαιώματα που του έδινε η ιδιοκτησία του και η MPPC ήταν σοβαρή στον έλεγχο που απαιτούσε.
Όπως λέει ένα σχολιαστής:
Μια προθεσμία για τον Ιανουάριο του 1909 τέθηκε για όλες τις εταιρίες για να συμμορφωθούν προς την άδεια. Το Φεβρουάριο οι απείθαρχοι δίχως άδεια (που αυτοπροσδιορίζονταν ως ανεξάρτητοι) διαμαρτυρήθηκαν στο τραστ και συνέχισαν τη δουλειά τους χωρίς να υποταχθούν στο μονοπώλιο τουEdison. Το καλοκαίρι του 1909 το κίνημα των ανεξάρτητων ήταν σε πλήρη δράση με τους παραγωγούς και τους ιδιοκτήτες των αιθουσών να χρησιμοποιούν παράνομο εξοπλισμό και εισαγόμενο απόθεμα ταινιών για να δημιουργήσουν τη δική τους παράνομη αγορά.
Με τη χώρα να βιώνει μια τρομακτική επέκταση του αριθμού των κινηματογράφων, η MPPC αντέδρασε στο κίνημα των ανεξάρτητων δημιουργώντας μια θυγατρική μαρύ της βραχίονα, την General Film Company, ώστε να αποκλείσει την είσοδο ανεξάρτητων που δεν είχαν άδεια. Με εκβιαστικές τακτικές που έμειναν παροιμιώδεις, η εταιρία κατέσχεσε παράνομο εξοπλισμό, διέκοψε την προμήθεια ταινιών σε κινηματογράφους που πρόβαλαν φιλμ χωρίς άδεια, και μονοπώλησαν αποτελεσματικά τη διανομή με την απόκτηση όλων των ανταλλαγών αμερικανικών ταινιών, εκτός από αυτό που κατείχε ο ανεξάρτητος William Fox,που αψήφησε το τραστ ακόμη και μετά την ανάκληση της άδειάς του[2].
Οι Napsters εκείνων των ημερών, οι ανεξάρτητοι, ήταν εταιρίες όπως η Fox. Και όχι λιγότερο από σήμερα, αυτοί οι ανεξάρτητοι αντιστέκονταν σθεναρά.
«Το γύρισμα διακόπτονταν από την κλοπή μηχανημάτων και «ατυχήματα» που κατέληγαν στην απώλεια των αρνητικών, του εξοπλισμού, των κτιρίων και κάποιες φορές ήταν θέμα ζωής και θανάτου [3] Αυτό οδήγησε στη φυγή των ανεξάρτητων από την Ανατολική Ακτή. Η Καλιφόρνια βρισκόταν αρκετά μακριά από τον έλεγχο του Edison, ώστε οι κινηματογραφιστές να κουρσεύουν τις εφευρέσεις του χωρίς τον φόβο του νόμου. Και οι ηγέτες της Χολυγουντιανής παραγωγής, με τον Fox προεξάρχοντα, έκαναν απλά αυτό.
Φυσικά η Καλιφόρνια αναπτυσσόταν γρήγορα και η αποτελεσματική εφαρμογή του ομοσπονδιακού νόμου τελικά εξαπλώθηκε δυτικά. Αλλά επειδή οι πατέντες δίνουν το δικαίωμα σε ένα πραγματικά περιορισμένο μονοπώλιο (μόλις δεκαεπτά χρόνια εκείνο τον καιρό), μέχρι να εμφανιστούν αρκετοί ομοσπονδιακοί αστυνόμοι, οι πατέντες είχαν λήξει. Μια νέα βιομηχανία είχε γεννηθεί, εν μερει από την πειρατεία της πνευματικής ιδιοκτησίας του Edison.
(από το No Safe Harbor, L.Lessig)

Και η καλωδιακή γεννήθηκε από την πειρατεία.

Όταν οι επιχειρηματίες της καλωδιακής άρχισαν να συνδέουν τις κοινότητες το 1948, οι περισσότεροι αρνήθηκαν να πληρώσουν τα κανάλια για το περιεχόμενο που μετέδιδαν στους πελάτες. Ακόμη και όταν οι εταιρίες άρχισαν να πουλάνε πρόσβαση σε συνδρομητικά κανάλια, αρνήθηκαν να πληρώσουν για αυτό που πουλούσαν. Οι εταιρίες καλωδιακής έτσι «ναπστεροποίησαν» το περιεχόμενο των καναλιών, αλλά πιο συνωμοτικά από όσο έκανε ποτέ το Napster, το οποίο ποτέ δεν χρέωσε για περιεχόμενο που οι τρίτοι παραχωρούσαν.

Τα κανάλια και οι δικαιούχοι των δικαιωμάτων επιτέθηκαν γρήγορα σε αυτή την κλοπή. Ο Rosel Hyde, πρόεδρος της FCC, εξέλαβε αυτή την πρακτική ως ένα είδος «άδικου και εν δυναμει καταστροφικού ανταγωνισμού [13]. Μπορεί να υπήρχε το δημόσιο συμφέρον στη διάχυση της πρόσβασης στην καλωδιακή τηλεόραση, αλλά όπως ρώτησε ο Douglas Anello, νομικός σύμβουλος της Εθνικής Ομοσπονδίας Εταιριών Εκπομπής, τον Γερουσιαστή Quentin Burdick κατά τη διάρκεια της κατάθεσης: «Σας υπαγορεύει το δημόσιο συμφέρον να χρησιμοποιείτε την περιουσία κάποιου άλλου;» Ή όπως το έθεσε κάποιος άλλος

Το αξιοπερίεργο με την καλωδιακή τηλεόραση είναι ότι είναι η μόνη δουλειά που έχω υπόψη μου στην οποία το προϊόν που πωλείται δεν αγοράζεται.

Ξανά, η απαίτηση των δικαιούχων του πνευματικού δικαιώματος έμοιαζε λογικοφανής:

Ό,τι ζητάμε είναι πολύ απλό, τα άτομα που παίρνουν την περιουσία μας χωρίς αντάλλαγμα να πληρώνουν. Προσπαθούμε να σταματήσουμε την πειρατεία και δεν νομίζουμε ότι υπάρχουν λιγότερα λόγια να το περιγράψουμε. Μόνο σκληρότερες εκφράσεις θα ταίριαζαν.

Ο πρόεδρος της Screen Actor’s Guild, Charlton Heston είπε: «αυτοί υπήρξαν λαθρεπιβάτες, που στερούσαν τους ηθοποιούς από την αποζημίωση». Αλλά πάλι, υπήρχε η άλλη πλευρά στο διάλογο. Όπως το θέτει ο Βοηθός Γενικού Εισαγγελέα Edwin Zimmerman

Το νόημα εδώ είναι ότι, σε αντίθεση με το πρόβλημα αν έχεις καθόλου προστασία πνευματικών δικαιωμάτων, το πρόβλημα εδώ είναι αν οι δικαιούχοι που ήδη αποζημιώνονται, ήδη έχουν ένα μονοπώλιο, θα τους επιτραπεί να επεκτείνουν αυτό το μονοπώλιο… Το ερώτημα εδώ είναι πόση αποζημίωση θα πρέπει να λαμβάνουν και για πόσο διάστημα θα έχουν τέτοιο δικαίωμα.

Οι δικαιούχοι πήγαν τις εταιρίες καλωδιακής στα δικαστήρια. Δυο φορές το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι εταιρίες δεν όφειλαν τίποτα.

Πήρε σχεδόν τριάντα χρόνια στο Κογκρέσο μέχρι να λύσει το ερώτημα αν οι εταιρίες καλωδιακής έπρεπε να πληρώσουν για το περιεχόμενο που κούρσεψαν. Στο τέλος, το Κογκρέσο απάντησε με τον ίδιο τρόπο που επέλυσε το πρόβλημα με τις μηχανές δίσκων και τα μηχανικά πιάνα. Ναι, οι εταιρίες έπρεπε να πληρώσουν για το περιεχόμενο που μετέδιδαν, αλλά η τιμή που θα πλήρωναν δεν καθοριζόταν από τον δικαιούχο του δικαιώματος.

Η τιμή καθοριζόταν από τον νόμο, έτσι ώστε οι εταιρίες δεν μπορούσαν να ασκήσουν βέτο στις αναδυόμενες καλωδιακές τεχνολογίες. Χτίσαν λοιπόν την αυτοκρατορία τους εν μέρει με πειρατεία επί της αξίας που δημιούργησε το περιεχόμενο που μετέδιδαν.


Αυτές οι ξεχωριστές ιστορίες απαρτίζουν τα μέλη ενός κοινού (μουσικού) θέματος. Αν πειρατεία συνιστά η χρήση της αξίας από την πνευματική περιουσία κάποιου άλλου χωρίς την άδεια του δημιουργού, όπως αυξητικά περιγράφεται σήμερα [10], τότε κάθε βιομηχανία που επηρεάζεται από τα πνευματικά δικαιώματα σήμερα είναι το προϊόν και ο επωφελούμενος ενός συγκεκριμένου είδους πειρατείας. Ταινίες, δίσκοι, ράδιο, καλωδιακή… Η λίστα είναι μακριά και θα μπορούσε εύκολα να επεκταθεί. Κάθε γενιά καλωσορίζει τους πειρατές της προηγούμενης. Κάθε γενιά ως τώρα.

[Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο βιβλίο του L.Lessig, FREE CULTURE].