Θα ζούσαμε σε ένα ουμανιστικό κοινωνικό μοντέλο (
Αναγεννησιακός Ουμανισμός) και όχι το σημερινό υλιστικό μοντέλο (
ιστορικός υλισμός) με τελείως διαφορετικές αξίες και αρχές δεν θα συναλλαζόμασταν με υποκατάστατα αξιών (
χρήμα) αλλά με πραγματικές αξίες.
Δεν θα αγκομαχούσαμε για την αναρρίχηση μας στο αγαθό της γνώσης όπου περίτεχνα και
διαχρονικά κρύβεται από τους έχοντες εξουσία να την γαλουχήσουν.
Δεν θα κρίναμε την ύπαρξη του διπλανού μας από το i-χάσου τηλέφωνο αλλά από το τη έχει προσφέρει στο Δημιουργό του (όχι τον πωλητή) για να το αποκτήσει, τη μπορεί να προσφέρει σε εσένα με αυτό που κατέχει και τη προφέρει στον ίδιο του τον εαυτό από κάθε τη που έχει αποκτήσει.
Δεν θα υπήρχαν τόσοι πεινασμένοι με τη σημερινή τεχνολογία τροφίμων που υπάρχει στα χέρια της ανθρωπότητας .
Θα είχε μειωθεί κατά πολύ η χρίση των υδρογονανθράκων ως καύσιμο εδώ και πολλά χρόνια και η εκμετάλλευση των γήινων φαινομένων θα ήταν η μοναδική πυγή ενέργειας.
Όλα τα παραπάνω είναι τελείως θεωρητικά γιατί η εξαγορά της σκέψης από τους έχοντες και η εκμετάλλευση της γνώσης από τους λίγους είναι παλιό κόλπο χαμένο στα βάθη της ιστορίας.
Με λίγα λόγια αν δεν υπήρχε το copyright θα υπήρχε κάτι αντίστοιχο να καλουπώσει την γνώση τις τέχνες και την τεχνολογία.
ΟΙ Πατέντες και το copyright είναι εξέλιξη αυτών των προθέσεων που έχουν επικρατήσει στο σύγχρονο πολιτισμό .
Αν πάλι στην σημερινή πραγματικότητα καταργήσουμε κάθε κανόνα πνευματικής ιδιοκτησίας θα δημιουργήσουμε κάτι απρόβλεπτο, με συνέπειες τόσο σε οικονομικό όσο σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθούν ολόκληροι πληθυσμοί άεργοι με ότι συνέπειες έχει αυτό.
Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια σίγουρη απάντηση στο ερώτημα το μόνο σίγουρο είναι ότι με όσο ποιο ελεύθερους κανόνες διακινούν τε οι τέχνες και η τεχνολογία τόσο ποιο κερδισμένος είναι ο καταναλωτής και από θέμα ποιότητας και από θέμα κόστους. Όσο ποιο μεγάλοι περιορισμοί υπάρχουν τόσο ποιο κατευθυνόμενα και ακριβά είναι για αυτόν.
