Πέρασαν κάτι μήνες και η φίλη μου, μου ξαναλέει «Πάμε για ίδρυση, θα γίνεις μέλος; Χρειάζονται 200 ιδρυτικά μέλη για να γίνουν κόμμα οι Πειρατές». Είπα, άντε καλά να μπω και εγώ σε έναν πολιτικό χώρο, να γίνω μέλος ενός πολιτικού κόμματος. Συμπλήρωσα τα χαρτιά, τα πήγα στο ΚΕΠ, και τα έστειλα. Μετά, έκατσα να διαβάσω τα δυο κείμενα. Το καταστατικό δεν το πολύ κοίταξα, Ουφ! είπα, καταστατικό… τις αρχές όμως τις μελέτησα, τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα. Βρε συ λέω, αυτό είναι, οι σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά.
Μετά από κάποιες μέρες μου ήρθε η επιβεβαίωση εγγραφής, πλέον είμαι μέλος του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας, που βρίσκεται στο δρόμο για τον Άρειο Πάγο για να γίνει επίσημα πολιτικό κόμμα. Πρώτη κίνηση, γράφτηκα στο forum και άρχισα να ψιλοσυμμετέχω, να ψιλοδιαβάζω και να ψιλομελετάω σχετικά με τους Πειρατές. Δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι είχε «ξυπνήσει» ο Πειρατής μέσα μου, με τόσα χρόνια πολιτικού ύπνου δύσκολα ξυπνάς.
Έλα μου ντε, που το «μικρόβιο» την είχε κάνει την δουλεία του και με είχε ήδη βάλει σε πορεία πειρατική. Τέλος πάντων, περάσανε δυο εκλογικές αναμετρήσεις, καλά-στραβά κάτι κάναμε ως κόμμα.
Και ήρθε το πρώτο δίλημμα, Κόμμα ή Κίνημα, Πολιτική θέση ή Ιδεολογία; Χωρίς να αναιρεί το ένα το άλλο, άρχισα να καταλαβαίνω ότι το Κόμμα «περιορίζει» το Κίνημα, η Πολιτική θέση «τετραγωνίζει» την Ιδεολογία…
Για μια στιγμή, κάτι δεν πάει καλά εδώ. Έχω μάθει, όταν τα πράγματα παίρνουν «περίεργες» κατευθύνσεις να ξαναγυρνάω στην αρχή, στην ρίζα, από εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Ξαναγυρνάω και διαπιστώνω ότι «ο δρόμος στράβωσε», πήρε μια μορφή που δεν ταιριάζει με την αρχή του. Ενώ ξεκίνησε ως ένας ανοιχτός ορίζοντας, σαν μια θάλασσα ανοιχτή, άρχισαν να μπαίνουν πινακίδες οδικής σήμανσης (stop, μονόδρομος, ανώτερο όριο 50χλμ., κτλ.), εκεί που αρμένιζα στα κύματα της ανοιχτής θάλασσας, βρέθηκα να περπατάω αγκομαχώντας σε μια ασφαλτοστρωμένη ανηφόρα…
Τι είχε γίνει; Που βρέθηκαν όλα αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει, τα σωστά και τα λάθος, οι περιορισμοί, οι ασυμβατότητες και το καθωσπρέπει μπάχαλο;
Οι πρώτες σκέψεις-απαντήσεις άρχισαν και έρχονται βροχηδόν, «τώρα είσαι στο κόμμα, τώρα έχεις καταστατικό, τώρα είσαι πολιτική οντότητα…» και άλλα τέτοια φρικτοτσαλακωμένα.
Δεν έχω απαντήσεις, δεν έχω δικαιολογίες να μου πω. Πέφτουν όλες στο κενό, γίνονται όλες κιμάς που καταλήγει στα σκουπίδια
Πήγα στην αρχή και βρήκα τι, λοιπόν; Βρήκα τον αρχικό ενθουσιασμό, βρήκα (ξαναβρήκα δηλαδή) τον Πειρατή μέσα μου, θυμήθηκα τις Βασικές Αρχές και την έμπνευση τους.
Τέλος, δεν με νοιάζει τι κόμμα, δεν με νοιάζει για τον παλιόδρομο με τις πινακίδες, εγώ ξαναγυρνάω πίσω στην ανοιχτή θάλασσα. Βάζω τα κομματικά εκεί που ανήκουν, «στην τελευταία τρύπα του ζουρνά», γιατί εκεί ανήκουν και βάζω μπροστά μου το πειρατικό και το ελεύθερο.
Σίμος Δαλκυριάδης
