Μ' αρέσει να θυμάμαι ό,τι όταν συζητώ/συσκέπτομαι με κάποιον υπάρχουν ταυτόχρονα: αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου, αυτό που λέω κι αυτό που καταλαβαίνει ο συνομιλητής, παράλληλα με αυτά που 'χει μέσα στο κεφάλι του αυτά που λέει και τέλος ότι καταλαβαίνω. Κι όλα αυτά μεταξύ δύο συνομιλητών. Φανταστείτε τι γίνεται αν αυξηθεί ο αριθμός τους ή ακόμη πιο χαοτικά, όταν όλοι ενεργούν/λειτουργούν παράλληλα (ασχέτως προσανατολισμού διότι και η επιλογή προσανατολισμού είναι ενέργεια).
Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, εκφώνησε το πασίγνωστο:«οι απόψεις είναι σαν τις απολήξεις του ορθού· όλοι έχουμε από μία» χρωματίζοντας ανάλογα
Ναι αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι απολήξεις και οι απόψεις τους. Υπάρχουν και οι ιδέες/φιλοσοφίες κι αυτές δεν είναι πάντα ατομικές· υπάρχουν και οι συλλογικές είτε ως πολιτικές ή κοινωνικές ή/και κομματικές ιδεολογίες.
Κι ερχόμαστε στο ζουμί: εδώ που είμαστε ( θυμίζω ppgr
) έχουμε άλλη ιδεολογία/πίστη εκτός από την αέναη ανάγκη για ελευθερία, άμεση δημοκρατία και διαφάνεια;Ίσως... αλλά σίγουρα ότι έχουμε, οφείλει να είναι συμβατό με την ερμηνεία αυτής της πίστης στην καρδιά μας και στον νου μας. Και παρότι, με βάση την ερμηνεία του καθενός μας, ερχόμαστε (και με σκέψη της πρώτης φράσης του κειμένου) σε αντίθεση με τους συν- (πειρατές, ομιλητές, φίλους ή εχθρούς -και δηλώνω ότι ντρέπομαι να αντιγράψω τους αλληλο-εκτοξευθέντες χαρακτηρισμούς-), καλό θα ήταν να κάνουμε μία παύση (breakpoint) και να ανατρέξουμε στα περιεχόμενα μας: σταθερές ή μεταβλητές, καθολικές ή τοπικές. Σίγουρα μετά απ' αυτό, εμείς αλλά και όλοι οι συν-(...) μας, θα είμαστε καλύτεροι.
Λέφτερα + πειρατικά,
Ch Iossif
ερχονται να μας πάρουν (αρε λιακοπουλε)
